Tien vragen aan: Kevin Bobson
Het Spaanse avontuur van Kevin Bobson (23) is uitgelopen op een enorme deceptie. Al sinds de trainerswissel van afgelopen november is hij persona non grata bij Espanyol. De linkerspits hoopt komend seizoen in dienst van Willem II op revanche. Ik heb de Nederlandse competitie best gemist.
Ben je opgelucht met je overgang naar Willem II?
Absoluut. Ik heb het hier bij Espanyol helemaal gehad, want ik sta er nooit meer in. Al maandenlang heb ik niet meer gespeeld. Ik kan niets anders doen dan trainen. Javier Clemente heeft me gehaald, maar al in november werd hij ontslagen. Toen kwam Luis Fernández en hij heeft de boel helemaal omgegooid. Alle aankopen belandden ineens op de tribune. Dat gold ook voor Adrian Jesús Bastia, Moreno Torricelli en Tayfun Korkut. In de eerste maanden ging het best redelijk, maar onder de nieuwe trainer heb ik alleen nog een bekerwedstrijd gespeeld. Ik heb geen flauw idee wat de reden is, want Fernández zegt helemaal niks tegen me.
Ben jij niet te vroeg naar het buitenland gegaan?
Dat denk ik niet, want onder Clemente ging het zoals ik had verwacht. Hij gaf me vertrouwen en zei dat hij me langzaam wilde brengen. Onder hem heb ik ook negen wedstrijden gespeeld. Maar dat telde onder de nieuwe trainer niet meer. Ik heb gehoord dat het in Spanje vaker zo gaat na een trainerswissel. Na een maand onder Fernández was me wel duidelijk dat er ook geen kans meer zou komen. Alleen de achttien selectiespelers tellen en de rest mag het bekijken. Met een aantal jongens kwam ik in kleedkamer 2 terecht.
Dat had je al eens eerder meegemaakt.
Bij Ajax, ja. Maar hier heb ik het er veel moeilijker mee. Dit gebeurt me geen derde keer! Het is keihard en meedogenloos. Zo zie je ook eens de andere kant van de medaille. Het plezier ben ik volledig kwijtgeraakt en ik heb geen enkel wedstrijdritme. Ik geniet eigenlijk alleen van de stad Barcelona.
Heb je overwogen je contract te verscheuren?
Daar heb ik zeker over nagedacht, maar we hadden een praktisch probleem. Mijn vriendin was hoogzwanger en daarom konden we niet vliegen. Op 6 februari is ons zoontje Divaio geboren en hij heeft natuurlijk ook voor de nodige afleiding gezorgd. In die periode had ik ook naar de tweededivisieclub Córdoba gekund, maar ik heb gekozen voor mijn familie. Ik wilde het mijn vriendin niet aandoen voor de tweede keer binnen een paar maanden te verhuizen. Mede daardoor bleef de situatie sportief gezien uitzichtloos.
Helemaal als je denkt aan de woorden van je voormalige trainer Henk ten Cate, die jou eens omschreef als een gevoelige jongen die veel vertrouwen nodig heeft.
Daar heeft hij gelijk in, en dat vertrouwen mis ik hier volledig nu ik niet kan communiceren met de trainer. Ten Cate heeft me de laatste tijd gelukkig nog wel geholpen. Af en toe bellen we en dan adviseert hij me rustig te blijven. Hij zegt dat ik goed moet trainen en zelfvertrouwen moet houden. Ik ben keihard door blijven trainen, zodat niemand me iets kan verwijten. Pijnlijk was wel dat ik er uitgerekend tegen het Barcelona met Ten Cate voor het eerst niet bij was. Hij is een belangrijke man in mijn carrière en juist in de wedstrijd tegen hem wilde ik toch minimaal op de bank zitten. Ik heb ook veel steun gevonden bij ploeggenoten zoals Jordi Cruijff, Moreno Torricelli en de Belgische keeper Erwin Lemmens. Iedereen was het er wel over eens dat het een vreemde situatie was.
Kijk je terug op een verloren jaar?
Gedeeltelijk natuurlijk wel, al ben ik hier mentaal en fysiek zeker ook sterker geworden. Bovendien is het mooi om de Spaanse competitie mee te maken; je weet niet wat je ziet. Alle stadions zitten hartstikke vol en de sfeer is fantastisch. Daarbij heb ik Zinedine Zidane live zien spelen. Geweldig! Ik heb trouwens ook nog een persoonlijk hoogtepuntje beleefd. Mijn enige doelpunt betekende de drieduizendste goal in de historie van Espanyol. Ik sta dus in de boeken, haha.
Maar als speler heb je je niet ontwikkeld.
Toch wel, want mijn voorzet is beter geworden. Ik hoef een verdediger niet eerst meer te passeren. Tja, ik heb daar de laatste tijd zóveel op kunnen trainen... Ik zou het ook zo graag eens laten zien. Daarom ben ik zo blij dat ik terug kan naar Nederland. Gelukkig had ik hier maar voor één jaar getekend. Ik had veel kunnen verdienen, maar als je geen plezier hebt, dan telt geld echt niet. Ik ben nog jong en wil elke week laten zien wat ik kan. Er zat een optie in mijn contract voor nóg eens drie jaar. Het leek beide partijen beter die niet te lichten.
Ook SC Heerenveen, RBC Roosendaal en Vitesse waren geïnteresseerd. Waarom koos jij voor Willem II?
Ik heb met de nieuwe trainer Robert Maaskant gesproken en hij gaf me een heel goed gevoel. Ik kende hem niet, maar zijn manier van spelen spreekt me aan. Het is de bedoeling dat ik de linksbuiten word in een 4-3-3-systeem. Dat is mijn favoriete positie, al kan ik ook op andere plaatsen spelen. Zo heb ik dit seizoen geleerd te functioneren als linkshalf, die ook nog eens veel meeverdedigt. Ach, het maakt me niet zoveel uit, áls ik maar speel.
Speelt het in je overwegingen geen rol dat bij Willem II zoveel belangrijke spelers vertrekken?
Helemaal niet, want ik weet wat de plannen zijn. Ze hebben nog meer spelers op het oog. Ik heb vertrouwen dat we volgend seizoen kunnen meedraaien in de subtop en stiekem kunnen meedoen om een UEFA Cup-plaats. Ik heb de Nederlandse competitie best gemist. Ik kijk altijd op Canal+ en dan doet het pijn als ik de jongens van mijn vorige club NAC zie spelen. Daar had ík ook kunnen staan.
Wat is dit seizoen jouw indruk van het niveau in de eredivisie?
Eerlijk gezegd vind ik het een beetje tegenvallen. Helemaal als je dat vergelijkt met Spanje. Het tempo is hier veel hoger en ook in de kwaliteit van de spelers zit een groot verschil. Dat komt natuurlijk ook doordat spelers al op jonge leeftijd naar het buitenland vertrekken, zoals ikzelf ook heb gedaan. Ik ben in elk geval blij dat ik terugkom en kan bijna niet wachten tot komende zomer. Maar ja, na al die tijd zal ik het de laatste paar maanden hier ook nog wel uithouden.