Antonio Conte, met beitel en hamer naar de top
Chelsea gaat in de tiende speelronde van de Premier League op bezoek bij Southampton (zondag, aftrap 17.00 uur). VI-redacteur Süleyman Öztürk over Antonio Conte, de manager van The Blues.
Ik stel me Antonio Conte voor als een kunstenaar die met beitel en hamer een beeldhouwwerk uithakt. Precisiewerk waarbij elke slag telt. Zelf trekt hij de vergelijking met een kleermaker die een driedelig maatpak fabriceert. Alles moet met elkaar in harmonie zijn.
Het meeste werk gebeurt achter de schermen, onzichtbaar voor de buitenwereld. Tijdens het voorbije EK werd niets verwacht van de Italianen, ook door de meeste Italianen zelf niet. Ter ondersteuning van dat pessimisme werd dan een rijtje spelers opgenoemd dat inderdaad weinig angst inboezemde. Toch boeide de Squadra van de eerste minuut tegen België tot aan de uitschakeling tegen de Duitsers. Dat kwam omdat de Italianen zich presenteerden als team. Spelers liepen voor elkaar, hielpen elkaar en corrigeerden elkaar.
Kampioensploegen zijn die ploegen waarbij de vuile meters niet worden verwaarloosd. Bij Chelsea zie je de radartjes langzaam in elkaar vallen. Conte kende een onwennig begin, stoeide met zijn formatie maar heeft na de 3-0 nederlaag bij Arsenal begin oktober de vorm en inhoud gevonden. Concreter: na de interlandperiode is hij definitief overgestapt op een 3-4-3 met aankoop Marcos Alonso als linkermiddenvelder en de vergeten Victor Moses als rechtermiddenvelder. Afhankelijk van de tegenstander, en moment in de wedstrijd kun je de 3-4-3 ook uitleggen als een 4-2-4. Het is slechts een kapstok. In feite is het continu balanceren. Druk zetten, aansluiten, looplijnen afsluiten, tegenstander opsluiten, inzakken, veld verkleinen. Het mooie is: Antonio Conte beleeft langs de zijlijn elk moment mee. Je hoeft alleen maar een camera op hem gericht te hebben om exact te weten wat op het veld gebeurt.
Verdedigen, aanvallen, het gebeurt in dezelfde voetbaltaal, als ploeg. Dat is wat opvalt aan het Chelsea dat momenteel ontstaat: het is een roedel wolven die perfect begint aan te voelen wat de eigen kracht is en waar de zwakte van de tegenstander ligt. Chelsea begint een blok te vormen, een vervelende opponent die je insluit en opvreet. Vervelend omdat een ploeg waarbij de sterspelers net zo hard werken als de waterdragers het elftal op een bepaald moment wordt opgetild door een onzichtbare extra kracht. N’Golo Kanté was de verpersoonlijking daarvan bij Leicester City. Claudio Ranieri heeft wel eens gekscherend gezegd dat de scheidsrechter nooit opmerkte dat Leicester eigenlijk met twaalf man op het veld stond, doelend op Kanté.
Precies hetzelfde is bij Chelsea aan het ontstaan. Tegenstanders krijgen het gevoel dat er niet elf, maar twaalf of dertien spelers met een blauw shirt om heen staan. Dat is het Conte-effect. Hij kruipt zijn spelers onder huid, stimuleert, ze, stuwt ze en met een beetje fantasie kun je zeggen: hij vermenigvuldigt ze.
Het team als kunstwerk dus. Met beitel en hamer heeft hij de C alvast uitgehakt. Niet de C van Conte, maar de C van Chelsea.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login