Arsène Wenger, het laatste heilige huisje in Engeland
Terwijl het Premier League-circus verder trekt, werkt Arsène Wenger toe naar de finalemaanden van zijn 21ste seizoen als Arsenal-manager. VI's Süleyman Öztürk over de legendarische Fransman.
Je hebt momenten in het leven dat een omslagpunt wordt bereikt. In het geval van trainers is dat zo als vooral over je wordt gepraat in het verleden. Dan betekent dat er geen toekomst is. Dan ben je ingehaald door je eigen plakboek.
Het ontslag van Claudio Ranieri was, hoe pijnlijk en verdrietig ook, onafwendbaar. Zijn afscheid doet niets af aan het in steen gebeitelde jubeljaar dat tot de Engelse voetbalfolklore zal gaan behoren. Leicester City is voor altijd de kampioen van 2015/16. De spelers moeten ervoor zorgen dat de club niet in een gevaarlijke vrije val terecht komt. Een landstitel garandeert geen zachte landing, integendeel.
Na deze week staat in het Engelse voetbal nog maar één heilig huisje overeind. De romantiek van de FA Cup werd de tragiek van de FA Cup toen de door iedereen omarmde reservedoelman van Sutton United net iets teveel in zichzelf begon te geloven en tijdens de wedstrijd een hap nam van een pie omdat daar op gewed kon worden. Leicester City toonde aan dat sprookjes bestaan, 5000 tegen 1, maar dat het boek een keer dicht moet. Het is het wrange en wrede van sport.
De moeder van Ranieri, de 96-jarige Renata, had op de ochtend van 3 mei alle Italiaanse kranten gekocht om te zien hoe haar zoon op het schild werd gehesen als koning van Engeland. Die avond biggelden de tranen over haar wangen tijdens de slotfase van de wedstrijd tussen Chelsea en Tottenham Hotspur. Negen maanden later ging de telefoon in Rome. 'Mama, ik ben ontslagen.'
Blijft dus over de onverwoestbare Arsène Wenger. Een manager over wie vooral in het verleden wordt gesproken. De Fransman is een soort voetballend equivalent van Stonehenge. Het verleden gekatapulteerd naar het nu met daarbij de verzuchting dat het nooit meer wordt zoals vroeger.
Arsène Wenger is het beste wat Arsenal ooit is overkomen, maar nu wordt het tijd dat hij en zijn levenswerk van elkaar worden losgeknipt. Alles wat de club is, het is bedacht en ontworpen door een visionair die tegen de stroom het voetbal in Engeland blijvend heeft veranderd. Dat is Wengers nalatenschap. En wie alles tot achter de komma analyseert zal er bovendien achter komen dat Arsenal al jaren naar verwachting presteert. De vierde plaats is zo'n beetje het hoogst haalbare. Het is knap dat één iemand zich al langer dan twintig jaar staande houdt in een landschap dat al een aantal keer compleet is hertekend. De constante bij alle veranderingen was de rijzige gestalte van een gentleman die altijd dicht bij zichzelf is gebleven.
Veel Arsenal-supporters en liefhebbers wereldwijd hadden de hoop dat alles nog één keer zou samenvallen en dat Wenger onder luid applaus uitgeluid kon worden. Dat het perfecte plaatje in zijn hoofd nog één keer vertaald zou worden naar het veld.
Het blijft bij de volgende herinnering, vrij naar Marsman: denkend aan Wenger zie ik Bergkamp en Henry combinerend door oneindig grasland gaan.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login