'Bryan Ruiz is meer dienaar dan diva'

Daarom: ruim baan voor een schepper. Bryan Ruiz, FC Twente’s createur van de mooiste rommeldoelpunten. Zaterdag had hij er weer zo één. Tegenstander Vitesse had in Enschede een eigen Boomplantdag uitgeroepen, de Arnhemse voetballers stonden tot ver op de eigen helft wortel te schieten maar zoals altijd viel er wel eens een bal verkeerd. En zoals meestal dook Bryan Ruiz op als een duveltje uit een doosje om de bal binnen te frommelen: 1-0.

Het was al weer zijn tiende doelpunt in de Eredivisie en de zevende competitiewedstrijd op rij waarin hij scoorde. Het feest blijft maar duren. Razende Ruiz.

Kort na zijn overgang van AA Gent naar FC Twente bestond er van de Costaricaan nog het beeld van de typische Zuidamerikaanse aanvaller. Zo’n salonspits die dromerig in de zestien met de handjes in de zij staat te wachten op die ene, onvermijdelijke kans. Zo’n machoman van de Evenaar die verder vooral bezorgd is om zijn uiterlijk en de ravenzwarte lokken altijd netjes heeft geföhnd.

Met de week wordt de waarheid van Ruiz anders. De nieuwe vedette van FC Twente heeft niet alleen een antenne voor de juiste positie voor het vijandelijke doel, maar beschikt ook over de wil om te knechten.

De rechterspits sjouwt in naam van FC Twente vele kilometers over het veld om verdedigende arbeid te verrichten en achtervolgt de linksback van de tegenstander als het nodig is tot in het aangezicht van zijn eigen doelman Boschker. Als bewijs dat hij meer dienaar is dan diva.

Wat ook opviel: Ruiz maakte onlangs zijn gouden treffer tegen Vitesse in de 84ste minuut terwijl hij stond te tollen op de dure benen. Nog geen zeventig uur eerder was hij met Costa Rica in de hel van Montevideo verzwolgen door Uruguay, in de dagen erna had hij een wereldreis gemaakt en nauwelijks een bed gezien en pas op vrijdagmiddag was de aanvaller terug in Enschede.

Wankelend en met een basstem die verregaande slapeloosheid verried deed Ruiz na afloop zijn relaas. De WK-kwalificatiewedstrijd tegen Uruguay was een veldslag geweest compleet met woeste tackles en een venijnige vechtpartij tussen een tv-equipe en de reservespelers van Costa Rica.

’s Nachts om vijf uur lag-ie nog naar het plafond te staren, ook al omdat hij nog een tijdje in een bad met ijs had gezeten om zijn herstel te bevorderen. En van slapen in het vliegtuig kwam ook al niet veel omdat Ruiz omgeven was door collega’s uit Uruguay die uitbundig feest vierden. Ze waren wel aardig, trouwens.

Op vrijdagmiddag had Ruiz op het trainingsveld in Enschede nog wel de verstijfde spieren wat losgegooid, maar het kon niet verhelpen dat op zaterdagavond de vermoeidheid nog door het lichaam gierde. Hij had last van een jetlag en waar licht moest zijn was vooral donker. Ruiz wilde eigenlijk alleen maar slapen en raakte tegen Vitesse geen knikker. Toch bleef hij lopen en sjouwen, zo goed als maar kon.

Omdat na de WK-uitschakeling met Costa Rica alleen FC Twente zijn seizoen nog van glans kan voorzien. Omdat je in wedstrijden als die tegen het verdedigend ingestelde Vitesse de titel niet kunt winnen, maar wel kunt verspelen. Omdat een sterke geest lichamelijke vermoeidheid kan uitgummen. Omdat die ene kans altijd komt. En dan moet je er staan, zo knikte Ruiz.

En hij stond er, in opperste wilskracht. Zoals hij eerder ook deed tegen FC Utrecht en AZ. Ook toen maakte hij in de slotfase winnende doelpunten, ook toen trachtte zijn lichaam een monstrueuze reis over oceanen en via tussenstops op naargeestige luchthavens te verteren.

En dan roepen wij ook nog verontwaardigd 'boe' als zo’n international van gene zijde van het universum tussen het vliegen en overleven door eens een keer een verkeerde pass geeft.

Peter Wekking