Chelsea en Liverpool bewijzen in treurspel waarom ze in de middenmoot staan

De eerste kans op Stamford Bridge viel voor João Félix. De Portugees nam de bal net niet lekker mee, zodat Joël Matip nog net kon ingrijpen. Ook Ibrahima Konaté moest meteen aan de bak, Mateo Kovacic had Alisson Becker immers al omspeeld. De Fransman veegde het schot van de Kroaat van de lijn. Chelsea deelde de lakens uit en dacht halverwege de eerste helft op voorsprong te komen.

Een heerlijke volley van Reece James zeilde binnen, maar het feest ging niet door omdat Enzo Fernández in de aanloop buitenspel had gestaan. Gaandeweg de eerste helft kwam de ploeg van Jürgen Klopp beter in de wedstrijd: Joe Gomez en Fabinho misten elk een grote kans in de blessuretijd van de eerste helft.

Na rust nam Chelsea toch het heft weer in handen en de bal lag al snel weer in het netje bij Liverpool. Ook deze keer was de ontlading voorbarig: het is gissen naar waarom Kai Havertz zo uitbundig feestvierde, de Duitser wist immers dat hij, zij het per ongeluk, met zijn arm had gescoord.

Het restant van de wedstrijd was eigenlijk niet bijzonder, behalve voor de ingevallen James Milner. Met zijn 610de optreden in de Premier League passeerde hij Frank Lampard, als Chelsea-boegbeeld natuurlijk aandachtig toeschouwer, op de ranglijst van mannen met de meeste wedstrijden in de hoogste Engelse afdeling.

De wedstrijd kabbelde ondertussen vreugdeloos naar zijn einde. Chelsea en Liverpool hielden allebei een punt over aan een mat potje midweekvoetbal. De toeschouwers aan King's Road en op televisietoestellen wereldwijd hielden er ook iets aan over: begrip waarom deze ploegen pas in de middenmoot terug te vinden zijn. Champions League-kwalificatie is lichtjaren ver weg voor zowel The Blues als The Reds. Het was overigens de vierde doelpuntloze remise op rij tussen beide ploegen, een zeldzaamheid in het Engelse voetbal.