Code rood in Barcelona: de grootste schopploeg van Europa komt langs

Het is op het eerste gezicht zomaar een competitiewedstrijd, maar voor veel fans van Barcelona, en in het bijzonder Lionel Messi, gaan bij het horen van de naam Getafe de gedachten meteen terug naar 18 april 2007. De dag dat de toen pas negentienjarige Messi in de halve finale om de Copa del Rey met een betoverende dribbel het tot dan toe mooiste doelpunt van zijn carrière maakte en de vergelijking met Diego Maradona onmiskenbaar werd. Of de Argentijnse wereldster het ruim tien jaar later in zijn hoofd zal halen weer zo'n actie aan te gaan, is de vraag. Dit Getafe is de boevenbende van Spanje.

En als er één ding is dat Getafe niet wil, is het voetballen. Het heeft van alle ploegen in La Liga de meeste kaarten verzameld (71 gele en 2 rode), heeft op nummer zestien Alavés na gemiddeld het minste balbezit (42,7 procent) en alleen Espanyol (vijftiende) schiet per wedstrijd minder vaak op doel dan de Madrileense promovendus (10,0 schoten per duel om 10,4). Daartegenover staat dat alleen Atlético Madrid (9) en Barcelona (11) dit seizoen (beduidend) minder tegengoals kregen. Getafe incasseerde er 21, evenveel als grote broer Real Madrid en die andere stadgenoot, Leganés.

Het Madrileense onderonsje van afgelopen zondag tussen Getafe en Leganés eindigde niet geheel verrassend dan ook in 0-0. De derby was typerend voor het spel van de Azulones. Er vielen meer kaarten (acht) te noteren dan schoten tussen de palen (vier). Niet zo verwonderlijk in een duel tussen de twee ploegen die gemiddeld de meeste overtredingen maken in La Liga (Getafe 18 per duel, Leganes 16,9). Aan die cijfers van Getafe kan geen enkele andere ploeg in een van de vijf grootste competities van Europa tippen, maar die omstreden speelstijl werpt zijn vruchten wel af.

Zo leed Valencia begin december zijn eerste nederlaag van het seizoen in het Coliseum Alfonso Pérez (1-0). En dat terwijl Getafe vanaf de 25ste minuut met een man minder speelde. Momenteel is Getafe vier duels ongeslagen en hield het in vijf van de laatste zes thuiswedstrijden de nul. En dus durven ze in het zuiden van Madrid weer voorzichtig te denken aan de glorietijden van het vorige decennium, toen Getafe een plek in de subtop veroverde, twee keer de bekerfinale bereikte en in de kwartfinale van het UEFA Cup-seizoen 2007/08 pas na verlenging werd uitgeschakeld door Bayern München dankzij twee late goals van Luca Toni (1-1, 3-3).

Het succes valt voor een groot deel toe te schrijven aan trainer Bordalás, een 53-jarige Spanjaard die tot dit seizoen louter in de lagere Spaanse divisies had gecoacht. Bordalás (foto onder) heeft met zijn maatpak, zwarte bril en zorgvuldig geknipte baardje een onberispelijk voorkomen, maar achter dat uiterlijk gaat een trainer schuil die niets en niemand ontziet en van zijn spelers eist elke wedstrijd te vechten alsof hun leven ervan afhangt. Bordalás vraagt zijn spelers het veld op te gaan met een grimas die tegenstanders schrikt aanjaagt. 'En als je niet wint, is dat een absolute ramp.'

Sterven
Aan het woord is Cala, samen met de Uruguayaanse slager Damián Suárez de man die dit seizoen de meeste gele kaarten verzamelde (negen) in de ploeg van Bordalás. De 28-jarige centrale verdediger typeert zijn trainer in december in een artikel van The Guardian als een perfectionist, een control freak in de trant van Pep Guardiola die elk detail aangrijpt om de prestatie van zijn ploeg te verbeteren. Maar ook als een coach met de intensiteit van iemand als Diego Simeone. 'Hij wordt gek als je niet doet wat hij wil.' Zijn ploeg is gespecialiseerd in het doodmaken van wedstrijden; voor Bordalás staat elke nederlaag gelijk aan sterven.

De volgende anekdote van een speler die verder anoniem blijft, typeert de huidige trainer van Getafe wellicht het meest. 'Hij roept de verdedigers de kleedkamer in en sloopt een tv. Hij roept de middenvelders en sloopt een lamp. Hij roept de aanvallers en sloopt een bank.' De oud-speler die het verhaal vertelt lacht erbij, maar maakt geen grap. 'Soms vraag je je af of hij je gaat slaan.' En toch is Bordalás het type trainer met wie spelers graag samenwerken. 'Hij mag soms misschien vervelend overkomen, maar zelfs jaren later herinneren mensen zich toch vooral de leuke kanten die hij heeft, de amusante anekdotes.'

Het is die mix van perfectionisme en fanatisme die Bordalás eindelijk een plek in de Primera División heeft opgeleverd. In het seizoen 2015/16 had hij die eigenlijk ook al verdiend, maar toen hij Alavés eenmaal naar promotie had geleid moest hij plaatsmaken voor Mauricio Pellegrino (inmiddels Southampton). Een jaar later kwam de beloning door Getafe - na zeven speelronden op sterven na dood met de voorlaatste plaats in de Segunda División - als opvolger van de ontslagen Juan Esnáider via de play-offs, een jaar na de degradatie, meteen weer naar promotie te leiden.

En het moet raar lopen willen Getafe en Bordalás na de zomer niet weer van de partij zijn in La Liga. Met 29 punten en de huidige elfde plaats is Europees voetbal dichterbij dan de gevarenzone. Een jaar na de pijnlijke degradatie dromen ze bij El Geta weer voorzichtig van de successen die de club in het vorige decennium behaalde. Juist ja, van het Getafe waartegen Messi ooit dat doelpunt van Maradona-achtige allure maakte. Bordalás kennende zal zijn ploeg er álles aan doen dat Camp Nou dit keer niet getuige is van zo'n doelpunt met eeuwigheidswaarde. Al is het maar omdat hun trainer anders een klein beetje sterft.

• Meer over

• LaLiga 2017/2018