Column Engels voetbal: analfabeet Redknapp schrijft boek

Harry Redknapp is een vermakelijke man. Iemand die ongetwijfeld dingen doet die het daglicht niet kunnen verdragen, maar ook iemand die er door zijn humor en charmes altijd mee wegkomt. Een rascal, zoals ze in Engeland zeggen. Een deugniet eerste klas.

Verschillende keren al kwam de huidige manager van Queens Park Rangers in opspraak omdat hij betrokken zou zijn geweest bij belastingfraude. Zowel in 2007 als in 2012 werd hij samen met voormalig Portsmouth-eigenaar Milan Mandaric voor het gerecht gedaagd, maar beide keren werd hij vrijgesproken.

Bij die laatste zaak ging het om het feit dat Redknapp in Monaco een bankrekening had geopend met de naam Rosie47 - de naam van zijn hond gekoppeld aan zijn geboortejaar - waarop Mandaric een bedrag van 295 duizend dollar (zo'n 225 duizend euro) had gestort. Het geld zou zijn overgemaakt naar Monaco om zo de Belastingdienst in Groot-Brittannië te omzeilen.

Het verweer van Redknapp, die onder Mandaric trainer was van Portsmouth, was aandoenlijk. 'Ik schrijf als een kind van twee en ik kan niet spellen', zei Redknapp in de rechtbank. 'Ik kan ook niet op een computer werken, ik weet niet wat een e-mail is en heb nog nooit een fax verstuurd, laat staan een sms. Ik heb een groot probleem: ik kan niet schrijven, dus ik bewaar ook niets. Ik ben de meest ongeorganiseerde persoon in de wereld, ik schaam me dat ik het moet zeggen. Vraag het maar aan de mensen binnen de club. Ik schrijf niet. Ik kan niet eens een wedstrijdformulier invullen.'

Het werkte. De rechter achtte niet bewezen dat Redknapp bewust fraude had gepleegd.

Diezelfde analfabeet bracht vorige week een autobiografie uit: Always Managing. Voor iemand die niet kan schrijven en de meest ongeorganiseerde persoon ter wereld is, is het een knap boek. Waarin hij niet schroomt om enkele mensen in de Engelse voetbalwereld aan te pakken, altijd goed voor een mediarel.

Zo kwam The Daily Mail deze week met een passage uit het boek waarin de trainer de aanval opent op ex-bestuurders van de FA en bondscoach Roy Hodgson. Reden: Redknapp vindt dat hij zelf bondscoach had moeten worden.

'Ik zou het die mensen van de FA nog niet toevertrouwen een goede manager aan te wijzen als hun leven ervan af zou hangen', aldus een verbitterde Redknapp in zijn boek. 'Iedereen zegt dat ik de keuze van het volk was, de enige keuze. Alle geroutineerde spelers leken mij de baan te gunnen. Ik heb aardig wat sms'jes gehad van spelers die zeiden dat ze het geweldig zouden vinden als ik bondscoach zou worden: Steven Gerrard, Wayne Rooney, Rio Ferdinand en John Terry. Maar de FA koos voor Roy Hodgson, dat was meer hun cup of tea.'

Tussen de regels door noemt hij het spel van de Engelse ploeg 'pijnlijk' om naar te kijken. Het is allemaal niet erg collegiaal dus van Harry, maar hij durft in ieder geval zijn mening te geven. En ook nu komt hij er gewoon mee weg. Dat komt mede door de zelfspot, die ook in zijn boek doorsijpelt.

Zo vertelt Redknapp smakelijk over een gebeurtenis tijdens de periode dat hij trainer was van Tottenham Hotspur. In een casino werd hij voorgesteld aan een jonge Engelse jockey, die net naam begon te maken: Lee Topliss. Omdat Harry regelmatig een gokje waagt op paardenkoersen, leek het hem handig deze Lee te vriend te houden. Wekelijks gaf Lee hem tips om te gokken - die overigens zelden resultaat hadden - en in ruil gaf Redknapp hem een kaartje voor wedstrijden van de Spurs.

Hij nam Lee mee naar bestuurskamers en skyboxen en zat met hem naast Roman Abramovich. Vaak zette Redknapp zijn nieuwe kompaan af bij een station, of gaf hij hem 150 pond mee om een taxi te pakken. Eén keer leende de manager hem 500 pond.

Nadat Redknapp was vertrokken bij Tottenham en in Queens Park Rangers een nieuwe club had gevonden, werd hij gebeld door Willie McKay, een voetbalmakelaar. Of hij die Lee nog weleens sprak. 'Harry, ik weet nu waarom zijn tips nooit uitkwamen', zei McKay. 'Hij heeft zich uitgegeven als Lee Topliss de jockey, maar in werkelijkheid is hij glazenophaler in een Londens café...'

Over één ding zijn Harry en ik het eens: het is doodzonde dat hij geen bondscoach is geworden. Waarschijnlijk was het spel dan niet veel beter geweest, maar werd er wel veel meer gelachen. En dat is ook wat waard.