Column Engels voetbal: Edgar Davids moet meteen stoppen

Edgar Davids kende een prachtige carrière. Hij won met Ajax de UEFA Cup, de Champions League en de Wereldbeker, werd met Juventus drie keer kampioen van Italië, kwam ook nog uit voor AC Milan, Barcelona, Internazionale, Tottenham Hotspur en Crystal Palace en speelde 74 interlands voor het Nederlands elftal.

Tot zover het goede nieuws.

Edgar Davids is inmiddels veertig jaar en moet tegen zichzelf in bescherming worden genomen. Toen hij op 11 oktober 2012 werd aangesteld als speler/manager van Barnet, leek dat nog een sympathiek gebaar van de voormalige wereldster. Gratis en voor niets wilde hij de club wel leiden. Hij dacht erover in de toekomst trainer te worden van een grote club, of zelfs clubeigenaar, en op deze manier kon hij uitvinden of dat iets voor hem was. De beleidsbepalers bij Barnet konden hun geluk niet op.

Toch fronsten zij hun wenkbrauwen al enigszins toen Davids kort na zijn aanstelling zijn spelers, die tevens zijn ploeggenoten waren, opdroeg hem op het veld Sir of Mister te noemen. Bovendien kwam het niet heel professioneel over dat hij in zijn eerste seizoen als speler/trainer bij Barnet twee keer tegen een rode kaart opliep. En sportief gezien verliep het ook allesbehalve goed. Omdat de ploeg in de drie seizoenen ervoor ook steeds op de allerlaatste speeldag van de competitie degradatie uit League Two had weten te voorkomen, gingen de supporters er echter van uit dat het nu ook wel weer goed zou komen.

Dat bleek een misrekening. Op de allerlaatste speeldag van het seizoen 2012/13 had Barnet nog één punt nodig om zich veilig te spelen. Uit tegen Northampton Town leek dat te doen, maar Barnet verloor met 2-0 en degradeerde op doelsaldo naar de Football Conference, zeg maar de hoogste amateurafdeling.

Waar verwacht werd dat Davids na de degradatie zou opstappen, kondigde hij aan speler/trainer te zullen blijven. Kort daarna volgde een nieuwe bedenkelijke actie: hij bedeelde zichzelf als veldspeler het rugnummer 1 toe, om zijn rol als leider van de ploeg kracht bij te zetten.

Al snel bleek dat het voor Barnet helemaal niet zo gemakkelijk was om bovenin de Football Conference mee te draaien. Frustraties stapelden zich op. De clubbestuurders van Barnet durfden het niet aan om in te grijpen, maar ook zij moeten vreemd hebben opgekeken toen hun manager liet weten niet meer naar verre uitwedstrijden van zijn ploeg mee te reizen, zeker niet als er overnacht moest worden. Enige uitleg wilde Davids de media daarover niet verschaffen. 'Ik ben niet verplicht om jullie alles te vertellen.'

Barnet was altijd een door voetbalromantici geliefkoosd clubje. Een sympathiek clubje, met sympathieke bestuursleden en sympathieke spelers. Davids maakte dit seizoen van Barnet een gevreesde schopploeg. Zijn team verzamelde al zeven rode kaarten, waarvan hij er zelf drie voor zijn rekening nam.

Op Tweede Kerstdag reageerde Davids in eerste instantie woedend nadat Barnet-speler Jon Nurse rood had gekregen voor een horrortackle, waarmee hij Jonathan Smith van Luton Town een dubbele beenbreuk had bezorgd. De spelers van Luton huilden tranen met tuiten in de kleedkamer. Later moest ook Davids toegeven dat zijn maag was omgedraaid bij het zien van het incident. Zijn speler trof echter geen blaam…

Waar ieder ander zich met het schaamrood op de kaken zou verontschuldigen voor het gedrag van zijn spelers dit seizoen, kraamt Davids voornamelijk onzin uit. En nadat hij zelf vorige week voor de vijfde keer sinds zijn aanstelling bij Barnet van het veld was gestuurd, vertelde hij de verzamelde journalisten: 'Mijn ploeg wordt gezocht door de scheidsrechters, ik weet het zeker. Ik denk niet dat ik nog ga voetballen, ze ontnemen mij het plezier.'

Het zou een verstandige beslissing zijn.