Column Engels voetbal: verlangen naar een Nobby Stiles

data-height="102" data-width="397" data-align="clear" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/281a9a17-acc0-4e3f-9bc7-4530c0b311b1_image1938345216485554212.jpg" /> Er waren tijden dat het Engelse nationale elftal bekendstond om zijn excentrieke spelers. Door de jaren heen zaten er altijd wel opvallende verschijningen tussen. Nadat Engeland in 1966 de wereldtitel had gepakt werden grootheden als Bobby Moore, Bobby Charlton en Geoff Hurst nog maar eens op een voetstuk geplaatst, maar de populariteitsprijs was voor een hardwerkende verdedigende middenvelder.

Nobby Stiles speelde een geweldig toernooi en werd vooral bekend doordat hij na afloop van de finale op het veld van Wembley dansend feestvierde met in zijn ene hand de wereldbeker en in de andere zijn kunstgebit. Foto's van een tandeloze Stiles gingen de wereld over en uiteindelijk koesterde hij zijn zelf gecreëerde imago.

Later had je internationals als Kevin Keegan, die door zijn kapsel én prachtige dribbels als een van de eerste Engelse spelers de aandacht trok van de internationale media. Daarna kwam Glenn Hoddle, een begenadigde middenvelder die alleen al door zijn stijl en allure boven veel andere spelers uitstak, net als Gary Lineker die iedere wedstrijd scoorde maar in zijn hele profcarrière nooit een gele of rode kaart pakte.

Paul Gascoigne was een verhaal op zich door zijn humor, zijn keiharde spel en ongelooflijke inzet. En David Beckham stond wereldwijd in de belangstelling door zijn ijdelheid, zijn vrouw, maar toch ook door zijn geweldige traptechniek. Een vrije trap voor Engeland net buiten het strafschopgebied: daar ging je in zijn tijd echt even voor zitten. Vervelend is dat het sommige van die vroegere iconen na hun carrière niet echt voor de wind is gegaan. Nobby Stiles moest twee jaar geleden zijn WK-medaille en het eremetaal dat hij kreeg voor het winnen van de Europa Cup I in 1968 verkopen, om uit de financiële zorgen te geraken.

Zijn oude club Manchester United bleek bereid de gouden plakken voor ruim tweehonderduizend pond van hem over te nemen. Glenn Hoddle werd later bondscoach van Engeland, maar liet zich in die periode in een onbewaakt ogenblik ontvallen dat hij van mening was dat gehandicapten zelf verantwoordelijk waren voor hun leed.

Het missen van ledematen zag hij namelijk als een straf van God. Hoddle is na die tijd nooit meer serieus genomen. En Paul Gascoigne verkeerde door een alcoholverslaving al enkele keren op het randje van de dood en is nog steeds een risicogeval.

Het zijn trieste verhalen, over begenadigde spelers die hun stempel hebben gedrukt op de voetbalhistorie. In tegenstelling tot de Engelse internationals van tegenwoordig, die niet kunnen tippen aan de roem van hun voorgangers maar wél een onbezorgd pensioen tegemoet kunnen zien. Daar hebben de Engelse voetbalfans echter weinig aan. Het huidige nationale elftal is geen slecht team, maar wel een saaie ploeg. De enige afwijkende spelers zijn Leighton Baines van Everton (door zijn Beatles-kapsel) en Wayne Rooney (door zijn stierennek).

Verder moeten we het tegenwoordig hebben van Scott Parker, een speler die er zelfs in voetbalkleren uitziet alsof hij zojuist terugkomt van een bezoek aan koningin Elizabeth. De scheiding in zijn kapsel is onverwoestbaar, waardoor Parker eerder de uitstraling heeft van een polospeler te paard dan van een Engelse voetballer.

Frank Lampard is de held van Chelsea, maar al jaren op geen opvallende uitspraak te betrappen en datzelfde geldt de laatste tijd ook voor Steven Gerrard. Om nog maar te zwijgen over Theo Walcott, die al vanaf zijn vijftiende verkering heeft met burgemeestersdochter Melanie Slade en aan zijn taalgebruik te horen net zo goed raketgeleerde had kunnen worden. En dat alles onder leiding van Roy Hodgson, de saaiste manager van Engeland.

Engeland zal het WK in Brazilië best gaan halen. Maar het mag allemaal best iets minder kleurloos. Kan de nieuwe Nobby Stiles opstaan?

Alle gebruikte foto's op VI.nl zijn afkomstig van VI Images.