'Comeback van Jorien van den Herik'

Sinds zijn vertrek bij Feyenoord heeft Van den Herik zich teruggetrokken in zijn designbunker in Antwerpen. Hij heeft zich niet meer in de voetbalwereld vertoond, maar zou met zijn staat van dienst uitermate geschikt zijn voor de functie. Hij is nog even strijdvaardig als voorheen, voelt zich onrechtvaardig behandeld door de achterban van Feyenoord en wordt gedreven door rancune. Hij zou de ultieme president-commissaris kunnen zijn voor de ECV, maar zijn vrouw Joke ervaart het voetballoze leven als een oase van rust. Zij was de bedreigingen, intimidaties en negatieve publiciteit helemaal zat. Van den Herik is klaar voor zijn comeback, hij moet alleen nog toestemming krijgen van zijn president-commissaris. Op het moment dat hoofdsponsor HCS in de financiële problemen kwam en zich terugtrok, dreigde Feyenoord failliet te gaan. Van den Herik was de enige die zijn nek uitstak en zijn portefeuille trok. Onder het motto wie betaalt, bepaalt, greep hij de macht. Hij was voorzitter van de Vriendenclub, voorzitter van de Beheerstichting, president-commissaris van Stadion Feyenoord, penningmeester, voorzitter en voorzitter van de raad van commissarissen. Hij zette zich vijftien jaar met ziel en zaligheid in voor de club. Onder zijn leiding werd Feyenoord in 1993 en 1999 kampioen van Nederland, in 1991, 1992, 1994 en 1995 veroverde het de KNVB-beker en in2002 de UEFA Cup. Daarbij speelde Van den Herik een hoofdrol tijdens de strijd om de mediarechten, dat gevecht werd dankzij zijn tomeloze inzet door de clubs gewonnen en dat beseffen de clubbestuurders maar al te goed.

Van den Herik was als voorzitter ouderwets autoritair, waardoor iedereen binnen Feyenoord bang voor hem was. Hij runde de club jarenlang als een dictator van een bananenrepubliek. Tot 2003 was hij de onaantastbare baas die volgens het presidentiële model werkte. De voorzitter paste op de centen en nam alle beslissingen. Omdat zelfs een potentaat als Van den Herik inzag dat een dergelijke organisatiestructuur gedateerd was, trad hij terug uit de dagelijkse leiding. Vanaf dat moment hield hij als voorzitter van de raad van commissarissen op afstand toezicht en liet hij de dagelijkse gang van zaken over aan zijn managers.

Dat zou later een catastrofale blunder blijken. Twee trouwe paladijnen van hem, de managers Jan D. Swart en Sjaak Troost, stelden voor Ruud Gullit als opvolger van Bert van Marwijk naar De Kuip te halen. In hun ogen had de club behoefte aan een grote naam, een man met charisma. Van den Herik liet zijn oren naar zijn adviseurs hangen en de gevolgen waren desastreus. Gullit haalde louter miskopen binnen, waardoor de club sportief op een dood spoor zat en financieel opnieuw in de problemen kwam. Toen vervolgens uit de jaarcijfers bleek dat een bedrijf van de voorzitter het Ghana-project, een opleidingsinstituut, had gefinancierd tegen een rente van twaalf procent, kregen een paar volksmenners last van selectieve verontwaardiging.

In het bedrijfsleven is het heel normaal dat er voor risicovolle investeringen in instabiele landen een dergelijk rentepercentage wordt verlangd, maar een paar oproerkraaiers binnen supporterskringen insinueerden dat Van den Herik zijn zakken vulde bij Feyenoord, terwijl er al die jaren nooit om een aflossing was gevraagd. Het ontaardde in een volksgericht. De bedreigingen waren zó primitief, dat de voorzitter niet meer in zijn eigen stadion durfde te komen, het was niet verstandig zich in Rotterdam te vertonen en toen ook zijn kinderen en kleinkinderen geïntimideerd werden, was voor hem de maat vol. Nooit eerder is in de historie van het vaderlandse topvoetbal een man met een grote verdienste voor een club zo onrechtvaardig behandeld als Van den Herik.

Op 8 december 2006, om 21.26 uur ontvingen commissaris Willem Scholten en de professionals Sjaak Troost, Chris Woerts en Onno Jacobs een e-mail met de zakelijke mededeling dat hij aftrad. Sindsdien heeft de voetballerij niets meer van hem vernomen. Ik kan u mededelen dat hij absoluut niet verbitterd is, wel teleurgesteld en hij volgt de club nog op de voet. Van den Herik is een vechter, daar weet de FIOD alles van. Na een lange juridische strijd werd de voorzitter vrijgesproken van alle beschuldigingen. Hij begrijpt dan ook niet waarom de huidige clubleiding akkoord gaat met de naheffing van vijf miljoen euro. In zijn ogen heeft Feyenoord meer dan vijftig procent kans om deze zaak te winnen.

Hij is van mening dat je voor je rechten moet opkomen en eventueel vechten en niet bang moet zijn dat de eigen reputatie onder druk komt te staan. Volgens Van den Herik zegt de houding van de raad van commissarissen veel over het karakter van die heren, al denkt hij dat het alles te maken heeft met zijn geschiedenis bij Feyenoord. De huidige beleidsbepalers hebben gezien welke krachten er kunnen vrijkomen zodra de massa wordt gemobiliseerd. De gekrenkte ex-voorzitter is bewust uit de publiciteit gebleven, omdat hij het niet chique vond om tijdens het jubileumjaar van de club zijn verhaal te vertellen.

'Ja, ik ben onheus behandeld', zegt hij. 'Ik word beschuldigd van mezelf verrijken. Als ze zeggen dat ik fouten heb gemaakt, oké. Natuurlijk heb ik fouten gemaakt in die vijftien jaar. Tegen een hetze kun je je niet verweren. Het was louter emotie. En zolang mensen emotioneel zijn, zijn ze niet voor rede vatbaar. En als de voorzitter van de supportersvereniging zegt dat hij niet wil praten, maar het vuurtje juist wil aanwakkeren, dan heb ik het gehad. Iedereen binnen Feyenoord wist dat ik voor die lening had gezorgd, maar dat ik er niet privé bij was betrokken. Ik was nogal nadrukkelijk aanwezig bij de club, dat is me blijkbaar niet in dank afgenomen. Terwijl ik heel democratisch ben.'

'Feyenoord is een moeilijke club om te leiden. Dat mag ik op basis van vijftien jaar ervaring wel zeggen. Feyenoord moet strak geleid worden, anders loopt het uit de hand. Ik ben natuurlijk niet altijd even aardig geweest voor iedereen. Dus heb ik meer vijanden dan vrienden gemaakt. Misschien had ik achteraf gezien de supporters meer opening van zaken moeten geven. Daar ben ik wat financiën betreft altijd terughoudend in geweest. Ja, toen ik erbovenop zat, waren er zelden problemen.' Van den Herik had tijdens de festiviteiten rond het honderdjarig bestaan van Feyenoord een standbeeld voor De Kuip verdiend, maar kreeg stank voor dank.

Ieder weldenkend mens, behalve de emotionele achterban die zich liet opstoken, vindt die onrechtvaardigheid schrijnend. En er werd ook nog eens een briljant voetbalbestuurder geliquideerd. Daarom onderschrijf ik het initiatief van de ECV-leden die hem nu willen terughalen. Het topvoetbal heeft behoefte aan kundige bestuurders als De Grote Kale Leider. Het zou een mooi gebaar zijn als de kandidaten Vogelzang, Sturkenboom en Sporre vrijwillig terugtraden om het stuitende onrecht ongedaan te maken en het voetbal weer te laten profiteren van deze begenadigde superbobo. Het woord is aan Joke.