Dankzij Marchisio staat Juventus weer waterpas
In de 21ste speelronde van de Serie A kan Juventus zijn opmars bekronen met het veroveren van de koppositie. VI-redacteur Reon Boeringa bespreekt het merkwaardige seizoen van de Bianconeri.
Na tien wedstrijden leek De Oude Dame dood en begraven. De club stond twaalfde en was te kijk gezet door Udinese, Chievo Verona, Frosinone en Sassuolo. Van het ongenaakbare Juve leek na het vertrek van Andrea Pirlo, Arturo Vidal en Carlos Tévez helemaal niets meer over. Het Italiaanse voetbal stond aan de vooravond van een nieuw tijdperk, dat was zeker.
Tien wedstrijden en even veel Turijnse zeges later ziet de wereld er heel anders uit. Juventus oogt onverslaanbaar, is opgestoomd naar de tweede plaats en is in ogen van velen gewoon de grote titelfavoriet. De kat was even van huis, maar heeft alle muizen weer van tafel gejaagd.
Eigenlijk is het heel logisch wat er dit seizoen bij Juve gebeurd is. Iedereen die voetbalt of gevoetbald heeft herkent het wel: je moet een wedstrijd spelen zonder je drie beste spelers. Wat gebeurt er dan? De linksback die er eigenlijk niets van kan krijgt praatjes en de spits die alle ballen normaliter op een presenteerblaadje krijgt van de drie steunpilaren, doet ineens alsof hij Maradona is. De stille kracht die eigenlijk zou moeten opstaan, blijft op de achtergrond. En de trainer? Die heeft het allang gezien: het wordt vandaag helemaal niets.
Het is kortweg wat Juventus is overkomen. De hiërarchie was volledig zoek. Aankopen probeerden de kar te trekken, maar hadden daarvoor te weinig krediet. Een groepje reserves probeerde zichzelf belangrijk te maken, maar werd niet serieus genomen. Een stel langdienenden eiste gezag op basis van autoriteit, maar kreeg geen gehoor bij de jonge garde.
Al die tijd was het wachten tot die ene stille kracht zou beseffen dat dit zijn moment was om op te staan. Jarenlang had hij gebikkeld in de schaduw van de vedetten, wetend dat zijn tijd ooit zou komen. Maar hij slaagde er niet in het moment te herkennen waar hij zo lang op gewacht had, omdat het wachten al zo lang duurde. Vanaf november pakte hij eindelijk de handschoen op. Claudio Marchisio, de leider van het nieuwe Juventus.
Vraag vijf Serie A-liefhebbers een rijtje met nog spelende clubiconen op te noemen en de kans is groot dat ze alle vijf Marchisio vergeten. Toch is hij al jaren onmisbaar op het middenveld van de Bianconeri. Sterker nog: Marchisio, die als scholier een van de vaste ballenjongens was van De Oude Dame, is de personificatie van de wederopstanding van Juventus na de degradatie naar de Serie B in 2006.
Marchisio debuteerde voor Juventus in dat inktzwarte seizoen in de Serie B, het absolute dieptepunt van de 118 jaar oude club. Hij knokte zich met zijn geliefde Juve terug naar de Serie A en speelde – uitgezonderd een jaar op huurbasis bij Empoli – nooit voor een andere club. Marchisio hielp de gevallen reus weer overeind. Inmiddels heeft hij namens Juve 330 wedstrijden, 35 doelpunten en acht hoofdprijzen op zijn naam. En dan te bedenken dat hij zich als zeventienjarig toptalent nog had ingeschreven voor de opleiding landmeetkunde, voor als zijn profcarrière niet zou slagen.
Een landmeter is Marchisio op het voetbalveld alsnog geworden. Dankzij hem staat Juventus weer waterpas. Hij bewaakt de afstanden tussen de linies, loopt gaten dicht en bepaalt wanneer de ploeg gas moet geven of even rustig aan moet doen. Marchisio is van ballenjongen, jeugdspeler, talent en waterdrager uitgegroeid een onmisbaar kompas. Met hem als nieuwe leider jaagt Juventus iedereen weer ouderwets de stuipen op het lijf.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login