De dood van Foé toont wreedheid van topsport

Kameroen speelde het duel uit en zegevierde met 1-0, maar hoe groot kan de vreugde zijn? Hoe groot kan de vreugde zijn over het bereiken van de finale van de Confederations Cup? Een toernooi dat zo aanspreekt, dat Duitsland weigerde deel te nemen. Dat Brazilië een b-elftal afvaardigde. Dat geen enkele Nederlandse journalist de moeite nam om naar het FIFA-verzinsel af te reizen. Hoe wreed, sterven in de Confederations Cup.

Ik ben benieuwd hoe de FIFA-bobo's met het overlijden van de Kameroener omgaan. Ik ben bang dat ze het liever vergeten. Een paar mooie woorden ('For the good of the game', zal Blatter zeggen) en snel vergeten. The show must go on. Ik wil en mag geen verband leggen, want de preciese doodsoorzaak ken ik niet. Bovendien weet ik ook niet hoe de fysiek van Foé in elkaar steekt, maar voor mij is het weer een teken dat de voetbalkalender te vol is. Spelers hebben meer rust nodig. Dus begin eerst maar dit soort flut-toernooien te schrappen.

Hoe wreed professionele sport is, bleek later op de avond, in Parijs. Daar stonden de ploegen van Turkije en Frankrijk tegenover elkaar voor die andere halve finale. Vlak voordat de volksliederen begonnen, lichtte de stadionspeaker het publiek en de voetballers in over de dramatische gebeurtenis in Lyon.

William Gallas, Sylvain Wiltord, Marcel Desailly, Robert Pires en Thierry Henry konden hun tranen niet bedwingen, ook al was Foé een tegenstander in het Premiership. 'Een aardiger jongen, ken ik niet', had oud-Hammers-coach Harry Redknapp al laten weten, vandaar. Het meeste verdriet toonde Grégory Coupet. De doelman van Olympique Lyon is een goede vriend van Marc-Vivien Foé. Tranen met tuiten. Hij moest uitgebreid getroost worden door zijn ploeggenoten. Toch nam hij met die natte ogen plaats onder de lat.

Dat de Fransen toch voetbalden was te verwachten. De belangen van de FIFA en tal van poenerige (en vaak onmisbare) sponsoren zijn immers groot. Was het hypocriet van de spelers om toch aan het duel te beginnen? Laat ik het positief opvatten en er een laatste eerbetoon van maken. Het gebaar dat Thierry Henry maakte nadat hij in de elfde minuut had gescoord, zei genoeg. 'Voor Marc-Vivien Foé, daarboven.'

O ja, het toernooi was ooit verzonnen door enkele FIFA-bobo's. Het is nu donderdag 22.30 uur en Marc-Vivien Foé is al bijna twee uur overleden. Op de website van de wereldvoetbalbond is met nog geen woord gerept over de dood van de Kameroener. Het uitgebreide wedstrijdverslag is wél te lezen, inclusief fotootje van juichende Afrikanen, genomen na het winnende doelpunt. De FIFA toont weer eens aan hoe belangrijk het leven van een voetballer is. Foé gaf zijn leven voor Kameroen, en ook voor dit ...-toernooi van de FIFA. En wat doet de FIFA? Vooralsnog negeren.

Hoe wreed kan professionele sport zijn.

Raymond Beaard