De Kogel knokt na zwaar auto-ongeluk: 'Ooit sta ik weer op het veld'

Op 11 juni van dit jaar verandert het leven van De Kogel abrupt, als hij op Malta betrokken raakt bij een zwaar auto-ongeval. De spits, dan uitkomend voor het Spaanse UE Cornellà, moet na een botsing door de brandweer uit het wrak worden gezaagd en ligt vervolgens ruim zeven uur op de operatietafel. Eerst vrezen artsen voor zijn leven. Uiteindelijk bestaat de schade slechts uit gescheurde kruis- en kniebanden, een verwoeste meniscus en een dijbeen dat op meerdere plaatsen gebroken is. Niettemin zijn de gevolgen ernstig. Artsen op Malta vertellen hem dat hij nooit meer zal kunnen lopen. Laat staan voetballen.

Alleen: die doktoren kennen vermoedelijk niet het karakter van De Kogel, de man die als voetballer desnoods door muren heen beukte om tot scoren te komen. Zijn missie: 'Ooit weer op een voetbalveld staan, desnoods als speler van SV Houten 4; daar vecht ik voor.'

Dat gevecht duurt inmiddels al maanden. Nadat de taxi van De Kogel frontaal botste met een tegenligger op een rotonde, volgden liefst tien operaties. Zelfstandig naar het toilet gaan was onmogelijk, elke beweging deed pijn. 'Het leven hoefde niet meer voor mij. Man, wat zat ik diep', vertelt De Kogel in een openhartig interview in het eindejaarsnummer van Voetbal International.

De instelling van De Kogel sloeg al snel om. Hij is er nog niet klaar mee, hij wil er voor gaan. Het startschot daarvoor zal hij nooit vergeten, het moet ergens begin juli zijn geweest. De voormalige spits is al enige weken geïsoleerd van bijna iedereen, als hij op de gang van het UMC-ziekenhuis twee bekende stemmetjes ontwaart. Onbewust maakt zijn hart op dat moment een sprongetje. Zijn oor duwt hij instinctief richting de afdelingsdeur, die juist dan openzwaait.

Prompt stormen zijn zoontjes Lennon en Fender op hem af. 'Paapaaaa!', roepen ze allebei als ze de ruimte binnenkomen. De Kogel: 'Dan krijg je het natuurlijk wel even te kwaad. Het was voor het eerst dat ik de jongens weer zag na het ongeluk. Tot dan toe waren ze te bang om naar het ziekenhuis te komen, hun vader zo gewond te zien liggen. Dat moment is zo belangrijk voor me geweest. Toen ik die mannetjes zag, dacht ik: Ik mag verdomme niet opgeven! Ik kan die jongens toch niet alleen laten? Ik moet er voor ze zijn. En ik zal zorgen dát ik er snel weer voor ze ben.'

2019 lonkt, De Kogel kan niet wachten om het zo zure jaar 2018 achter zich te laten. Niemand krijgt hem eronder en, zo belooft De Kogel, hij blijft vechten. 'Misschien keer ik straks wel in een andere rol terug in de voetballerij. Als trainer, als begeleider; wat dan ook. Ik denk dat ik met mijn ervaringen genoeg te bieden heb.'

• Meer over

• L. de Kogel