De loopbaan van Kaká, daar doet Sarpong het voor
Voetbal International kiest na elke speelronde in de Eredivisie de Gillette Speler van de Week. Tijdens de 23ste speelronde was dat NEC-middenvelder Jeffrey Sarpong.
Het begint zo langzamerhand een jaarlijks ritueel te worden, de winterse trek van talenten, voor even weg uit Amsterdam. Alsof de harde werkelijkheid bij Ajax, ondanks een dik masker van sneeuw en ijs, rond de jaarwisseling nog confronterender is dan normaal. In aanloop naar het nieuwe seizoen doen volhardende dromen spelers nog vasthouden aan het zo vertrouwde nest.
'Ik kan het me gewoon niet voorstellen ergens anders te spelen’, liet Sarpong drie jaar geleden nog optekenen in VI. Nu is hij voor een halfjaar verhuurd aan NEC. Want als de nood om te spelen roept, worden ook harde principes en termen als clubliefde vloeibaar.
Hij zit nog in zijn rijpingsproces, de jonge Sarpong. Vier jaar geleden – hij was nog tiener – maakte het talent al zijn debuut in de hoofdmacht van Ajax 1. Had hij, toen hij via het tv-programma Willem Wever zijn eerste stapjes op een talentendag van Ajax zette, en daar ook bleef plakken, kunnen bevroeden dat het voetbal ook zijn keerzijden heeft?
Elk jaar weer zag Sarpong een nieuwe trainer voor de groep. Niet bepaald bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Neem nu Marco van Basten, die de eer al binnen zijn eerste seizoen aan zichzelf hield. Pats, opnieuw een deuk in het zelfvertrouwen van Sarpong. Want laat Van Basten nu uitgerekend de coach zijn geweest die het wél in de middenvelder zag zitten.
In een klimaat, waarin volgens velen het aan goede communicatie ontbrak, voelde Sarpong zich uitstekend thuis. Tien keer mocht hij opdraven, veelal in de basis, en die ene septemberdag in 2008 zal hij nooit meer vergeten. Tijdens zijn tweede klassieker (ook zijn debuut was tijdens Ajax-Feyenoord), ín Rotterdam, vierden de touwen na een schot dat alle opgekropte frustraties van de voorbije jaren leek te bevatten. 
Op zulke momenten, waarin het geluk hem even toelacht, toucheert hij zijn armband en kijkt hij omhoog. Dan gaan de gedachten terug naar die veertiende november van 2006, de dag die zijn leven veranderde. 'Mijn moeder was pas 43 jaar, had last van haar keel, ging naar het ziekenhuis en opeens was het over. Verschrikkelijk, het zwaarste moment uit mijn leven', vertelde hij drie jaar terug.
En dus speelt de middenvelder nu niet alleen meer voor de roem, geld of zichzelf, maar zeker ook voor zijn familie. Ervan overtuigd dat elke blik omhoog beantwoord wordt.
Zal hij het besluit over de tijdelijke overstap naar Nijmegen ook op die manier hebben genomen? Feit is dat zijn carrière sinds zijn komst naar Gelderland weer iets meer op dat van een talent vol ambities begint te lijken. Want hoewel hij in vierenhalf jaar tijd slechts twintig wedstrijden in het heilige roodwit speelde, rijken zijn dromen tot aan de sterren. ‘Wanneer mijn loopbaan volmaakt is? Pas als ik zo goed als Kaká ben…'
Dat belooft wat, zeker ook voor het toch al niet zo verwende Nijmeegse publiek. Zijn vier pennenstrepen waarmee hij afgelopen vrijdag tegen NAC Breda zijn medespelers bediende, doen hopen op meer.
David de Vries 
U kunt niet meer meedoen aan de vraag van deze week. Vanavond wordt de nieuwe speler van de week bekend gemaakt.