De vergeten Europa League-finale van Groningen-lieveling Nevland

In deze eeuw werd de bijnaam De Trots van het Noorden bij FC Groningen het meest eer aangedaan in de tijd met Ron Jans als trainer. De Groningers profileerden zich als dé scoutingsclub van Nederland. Met voltreffers als Luis Suárez werd Europees voetbal gehaald. Wie zó goed inkoopt, weet dat een uittocht vroeg of laat onvermijdelijk is. Waar Suárez, Rasmus Lindgren en Bruno Silva in het seizoen 2007/08 voor Ajax als bestemming kozen, maakte hun collega Erik Nevland een droomtransfer naar de Premier League. Na behoorlijk wat gesteggel had de Noorse publiekslieveling in januari 2008 zijn gewenste overstap te pakken. Van de Euroborg naar Craven Cottage, waar een hereniging met toenmalig Fulham-manager Roy Hodgson wachtte.

De spits die transfervrij was gehaald van Viking FK was in de jaren daarvoor onmisbaar geworden voor de ploeg van Ron Jans. Natuurlijk waren er de nodige verwachtingen toen hij werd gehaald. Nevland had immers een verleden bij Manchester United. Als jong talent had hij zelfs nog gescoord voor The Red Devils, in 1998 in een League Cup-wedstrijd tegen Bury. Tot een doorbraak was het niet gekomen op Old Trafford, maar een deel van de potentie die ze in Manchester ooit in hem gezien hebben, kwam er in Groningen wel uit. Zijn beste duels speelde hij aan de zijde van de toen nog onstuimige Suárez. Nevland was het ervaren en rustige aanspeelpunt aan wie de Uruguayaan zich optrok.

Na 47 goals in 110 wedstrijden voor Groningen had Nevland op meer medewerking van de club gerekend toen Fulham zich meldde. Zijn Premier League-droom was bekend, maar voor technisch directeur Hans Nijland nog geen reden om de onderhandelingen soepel te laten verlopen. Uit onvrede over de houding van Groningen leverde Nevland zijn aanvoerdersband in bij Jans. Uiteindelijk werd alsnog een akkoord bereikt, waardoor de spits zich kon melden bij Hodgson, met wie hij in eigen land eerder had samengewerkt bij Viking FK.

Voor Nevland werd het in zijn eerste halfjaar aan The Thames strijden tegen degradatie. Fulham bevond zich in een vergelijkbare situatie als nu, maar speelde zich wel veilig door vier zeges in de laatste vijf duels. Als pinchhitter was de winteraanwinst nog van waarde in die reeks, met goals tegen concurrenten Reading en Birmingham City. Nadat missie 1 was geslaagd, zette de opmars van de Londenaren zich in Nevlands eerste volledige seizoen door. Fulham dwong als nummer zeven van Engeland Europa League-voetbal af. Veel speeltijd had Nevland in dat seizoen ook niet. Hodgson gaf de voorkeur aan onder anderen Clint Dempsey, Bobby Zamora en Andy Johnson, de kale spits die het tot Engels international schopte.

Hodgson zag de waarde van Nevland als supersub en besloot hem te behouden voor wat een legendarisch seizoen werd. Eenmaal op gang blijk Fulham in de Europa League amper te stoppen. In de knock-outfase werden achtereenvolgens Shakhtar Donetsk, Juventus, VfL Wolfsburg en Hamburger SV verslagen. Nevland was bij die droomvlucht veelal reserve, maar kwam in de finale tegen Atlético Madrid wel in actie. Als vervanger van Damien Duff zag de Noor hoe Diego Forlán in de verlenging Fulham van de roze wolk liet donderen. De keeper en spits van Atlético die dag: David de Gea en Sergio Agüero.

De verloren Europa League-finale was het einde van een onvergetelijk seizoen voor Fulham en het einde van Nevlands periode bij The Cottagers. Afgelopen zondag was de oud-spits toevallig weer terug in het meest karakteristieke stadion van Engeland. In de rust van het duel met Tottenham Hotspur deelde Nevland zijn herinneringen nog eens met het Fulham-publiek. De uitnodiging was een bleek van waardering voor de eens zo koele afmaker. Zo groot als in Groningen is hij in Londen nooit geworden, maar via De Trots van het Noorden kon hij op dertigjarige leeftijd toch maar mooi zijn rentree maken in de Premier League. Met een beetje hulp van Hodgson.