En de trofee gaat naar... N'Golo Kanté!

Harry Kane – de buurjongen met een gave
Zijn club gaf miljoenen uit en hij werd uitgelachen als huurling in de lower leagues. De spits die van Tottenham Hotspur weer een topclub maakte, bleek al die tijd gewoon om de hoek te wonen. Harry Kane heeft moeten vechten voor zijn plek, niemand die het echt in hem zag zitten. Drie seizoenen is hij nu alweer de aanvalsleider op White Hart Lane. De aanvaller is het gezicht van de Spurs-revolutie onder Mauricio Pochettino. Met hem op het veld voelt het voor de supporters of ze zelf ook een beetje meedoen. Dit seizoen scoorde hij tot dusverre negentien keer in 23 competitiewedstrijden. Vorig jaar pakte hij de topscorerstitel met 25 treffers. Harry Kane is een buurjongen met een gave.

Alexis Sánchez – het onvermoeibare eekhoorntje
Vraag alle managers in de Premier League welke Arsenal-speler ze zouden willen hebben en ze geven allemaal hetzelfde antwoord: Alexis Sánchez. Het geeft tegelijkertijd het probleem van The Gunners weer: te weinig spelers met zijn drive en talent. De Chileen is de club in wezen ontgroeid. Het verklaart de onvrede die hij uitstraalt als het op het veld tegenzit. Individueel zit hij namelijk aan de toppen van zijn kunnen. Kijk maar hoe hij afgelopen zomer schitterde in de Europese nachten tijdens het toernooi om de Copa América. Daar sprong hij over het veld als een onvermoeibaar eekhoorntje en werd hij terecht uitgeroepen tot Speler van het Toernooi, vóór Lionel Messi. Dat zit er dit seizoen in de Premier League niet in. Free Alexis.

Zlatan Ibrahimovic – Oh My Zlatan
Of het bij een jaar blijft, of dat hij binnenkort alsnog verlengt, één ding staat vast: Zlatan Ibrahimovic heeft de Premier League verrijkt. Als voetballer en als personage. De jonge Zlatan was spectaculairder, maar wat de oude Zlatan laat zien is misschien nog wel mooier; want meesterschap. Een samenballing van talent, toewijding, ervaring en zelfkennis die ertoe leidt dat hij op 35-jarige leeftijd kan uitblinken in een competitie waarvan altijd is gezegd dat die voor hem veel te snel gaat. Hoe konden we het vergeten. De spits van Manchester United voetbalt in zijn eigen tempo. En als we de Zweed moeten geloven is hij oud geboren en zal hij jong sterven. Oh My Zlatan.

Romelu Lukaku – cum laude geslaagd als spits
Hij moest als vijftienjarige van een trainer opschrijven waarvan hij droomde. Romelu Lukaku behoorde tot de selectie van België Onder-16 en schreef op dat hij wilde meedoen aan het WK van 2010. De wilde fantasie van een kind. En toch kwam Lukaku dichtbij. Hij brak even later als zestienjarige door bij Anderlecht en eindigde het seizoen 2009/10 als topscorer van de Jupiler Pro League. Een paar maanden voor het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika zat hij bij de selectie van De Rode Duivels. Alleen hadden de Belgen zich toen niet gekwalificeerd.

Planmatig werkt Lukaku aan zijn carrière en kwaliteiten. Twee seizoenen Anderlecht, een jaar leren en luisteren bij Chelsea, daarna West Bromwich Albion en nu zijn vierde en laatste jaar bij Everton. Bijna acht seizoenen profvoetbal en nog altijd pas 23, bijna 24. Lukaku is klaar voor de stap naar een absolute topclub. Maar eerst topscorer worden van de Premier League. Zie het als zijn spitsendiploma. Niemand die de afgelopen seizoenen harder heeft gewerkt aan zijn tekortkomingen dan de Belg die al zijn wedstrijden terugkijkt om daar beter en wijzer van te worden. De spits van de toekomst speelt op Goodison Park.

Eden Hazard – ik dribbel, dus ik ben
Eden Hazard is een geboren voetballer. Een speler die losstaat van tactiek, hij ís de tactiek. In feite is heel Chelsea geboetseerd naar zijn unieke kwaliteiten. In de 3-4-3 van Antonio Conte ontstaat voor hem tussen middenveld en aanval een ruimte die je als zijn speelhoek kunt omschrijven. De speeltuin waarin hij vrij is om te doen wat in hem opkomt. Hazard werd drie keer eerder in zijn carrière uitgeroepen tot Voetballer van het Jaar: twee keer als tiener bij Lille in de Ligue 1 en twee seizoenen geleden toen Chelsea met José Mourinho als The Happy One de Premier League-titel won. Hazard kan de PFA Players' Player of the Year-award dus voor de tweede keer toebedeeld krijgen. Dat gebeurt niet zo heel vaak. Alleen Mark Hughes, Alan Shearer, Thierry Henry, Cristiano Ronaldo en Gareth Bale werden twee keer door hun collega's op het schild gehesen. Het bijzondere is dat Eden Hazard, nog altijd maar 26, volgens de mensen die hem goed kennen nog niet aan het maximum van zijn capaciteiten zit. Dat belooft wat. Ik dribbel, dus ik ben.

N'Golo Kanté – de man die een elftal optilt
Elke voetballer of trainer die je vraagt naar N'Golo Kanté begint spontaan te lachen. De Fransman heeft het gewone heel bijzonder gemaakt. Normaal is de aandacht voor een verdedigende middenvelder die als schild dient voor zijn verdediging niet zo groot. Kanté ontstijgt de standaard en dat zie je pas als je goed naar hem kijkt. Hij is geen voetballer voor de samenvattingen. Hij is een speler die je laagje voor laagje moet pellen totdat je bij de kern komt. Misschien dat het daarom zo lang duurde voordat hij op een bepaald niveau terecht kwam. Er bestaat een prachtige foto van Kanté als jeugdspeler. Zijn ploeggenoten tillen een beker op en hij kijkt vanuit de linkerhoek omhoog. Het past bij de persoon die hij is, ingetogen, maar op het veld is er geen betere ploeggenoot dan hij. En als hij dan wél een keer de samenvatting haalt, zie je vaak niet dat de aanval waarbij hij betrokken is vooraf is gegaan door een verdedigende actie van hem. Zoals Eden Hazard eerder dit seizoen al zei: Chelsea voetbalt met een tweeling die bestaat uit één persoon. N'Golo Kanté is overal. Laat zijn ploeggenoten de PFA-trofee maar voor hem optillen, zoals hij zijn maten op het veld al het hele seizoen optilt.

BBC Football | Humble & quiet, intelligent & athletic - how do you create the next N'Golo Kante? https://t.co/RfVhGmgECP pic.twitter.com/iN2ACeDWpg

— Steve Halls (@SteveHallsUK) March 28, 2017