Englishmen in Holland: Pardews voorgangers op Nederlandse bodem

Wie diep in de archieven van de Eredivisie duikt, komt tal van Engelse hoofdtrainers tegen. Harry Waites, Jack Hall, Vic Buckingham, John Bollington, George Hall: het is maar een greep van de namen die korte of langere tijd op de Nederlandse velden werkten en probeerden iets van hun filosofie te injecteren in de clubs.

De allereerste hoofdtrainer van ADO was nota bene een Engelsman: John Donaghy. Hij bleef de club eind jaren twintig, begin jaren dertig vier jaar trouw. En kort voor de invoering van het betaald voetbal stond er met Dick Groves nogmaals enige tijd een Brit aan het roer in Den Haag.

In de decennia die volgden kwam er steeds vaker een trainer van eigen bodem voor de groep te staan bij de club. Twee Oostenrijkers, een Tsjech en een Joegoslaaf vormden de uitzondering op de regel dat er een Nederlandse oefenmeester voor de groep stond. De laatste was Zeljko Petrovic, in 2016: geboren in toenmalig Joegoslavië, maar ook in het bezit van een Nederlands paspoort. Engelse trainers zag Den Haag tot deze week niet meer.

Minder Engelsen
Gesterkt door de ontwikkelingen in eigen land en de toenemende kennis van en kijk op voetbal kozen de Nederlandse topclubs sinds de invoering van het betaald voetbal steeds minder voor Engelse trainers. Zo nu en dan dook er eentje op. Pardews laatste landgenoten in de Eredivisie boekten wisselende successen.

Sir Bobby Robsons verblijf in Nederland behoort tot de succesverhalen. Begin jaren negentig arriveerde hij in de lichtstad en veroverde hij twee keer achtereen de landstitel. Later dat decennium keerde hij nog eens terug en voegde hij een Johan Cruijff Schaal toe aan zijn palmares. Nog steeds wordt hij met warme gevoelens herinnerd.

Ook Steve McClaren is de geschiedenisboeken ingegaan als prijswinnende Engelsman in Nederlandse dienst. Met een geschonden blazoen ging hij in de zomer van 2008 - op aanraden van Robson - in op de uitnodiging van FC Twente om eens te praten. Twee jaar later vertrok hij door de voordeur met de eerste landstitel ooit voor de club in handen. Net als Robson keerde ook McClaren nog eens terug, maar zijn tweede FC Twente-hoofdstuk werd een sof.

Met Robson en McClaren zijn de succesvolle Engelse trainers van de afgelopen decennia meteen benoemd. Veel anderen, met of zonder noemenswaardige staat van dienst, waren er de laatste jaren ook niet meer. Het grijze verleden levert wel herinneringen op. Zo startte Sparta zijn betaald voetbal-avontuur in 1956 met Denis Neville aan het roer. Hij bleef acht jaar in Rotterdam en bracht de club het landskampioenschap en twee KNVB-bekers

AZ probeerde het één keer met een trainer uit Engeland. Leslie Talbot kwam als eerste coach binnen toen de club in 1967 van start ging, maar bleef niet lang. Vitesse haalde, geheel volgens traditie bij Nederlandse clubs in die tijden, in de eerste helft van de vorige eeuw vijf keer een Engelse coach in huis.

FC Utrecht, Roda JC, NAC, FC Groningen en SC Heerenveen werkten nooit met een Engelse trainer, Heracles Almelo probeerde het in de jaren zestig al eens met de eerder gememoreerde Talbot en De Graafschap werkte samen met Rob McDonald.

Pardew heeft niet de doelstelling meegekregen een prijs te winnen met ADO. Hem in een rijtje plaatsen met Robon en McClaren zou onjuist zijn: het enige doel voor de komende maanden is weg te komen uit de kelder van de Eredivisie, waar de club al maanden bivakkeert. Voor de diversiteit in de dug-out is zijn komst al een opsteker. Met het vertrek van de Rus Leonid Slutsky raakte de Eredivisie een buitenlandse coach kwijt: nu is het aantal met Pardew weer terug op drie. Gonzalo García en Frank Wormuth zijn de andere niet-Nederlandse coaches.

• Meer over

• ADO Den Haag
• Eredivisie 2019/2020