Feyenoord-waakhonden laten wens Koeman eindelijk uitkomen
Feyenoord is de nieuwe kampioen van Nederland. VI legt een dag na de ontlading de linies van de Rotterdammers onder de loep. Na de verdediging is nu het middenveld aan de beurt. Lees hier ook hoe de voorste linie onder de loep is gelegd.
In zijn eerste echte seizoen als hoofdtrainer van Feyenoord koos Van Bronckhorst vorig jaar voor een middenveld met de punt naar achteren. Marko Vejinovic moest de opbouw verzorgen, Karim El Ahmadi de balans bewaken en Simon Gustafson moest voor de creativiteit zorgen. De rol van Tonny Vilhena, onder Fred Rutten geregeld reserveklant in Rotterdam leek uitgespeeld, bovendien beschikte de jeudgexponent over een aflopend contract.
Na de zeer pijnlijke reeks van zeven nederlagen gooide Van Bronckhorst samen met adviseur Dick Advocaat het roer om. De gifbeker was leeg, maar gif was juist wat Feyenoord ontbeerde. En dus werd Vilhena van stal gehaald en naast El Ahmadi geposteerd. Dirk Kuijt werd uit de aanval gehaald en als aanvallende middenvelder ingezet. En prompt ging Feyenoord winnen. De Rotterdammers sloten het seizoen af met elf Eredivisie-duels zonder nederlaag en het winnen van de KNVB-beker.
Waakhonden
Het fundament was gelegd. Waar Feyenoord in de voorhoede de nodige versterkingen haalde, bleef het middenveld ongewijzigd. Vilhena verlengde zijn contract en vierde dat door de score te openen in de indrukwekkende seizoensouverture in Groningen (0-5). Behalve de groeiende scoringsdrift zat de kracht van het Feyenoord-middenveld zeker ook in de onverzettelijkheid. In de eerste acht Eredivisie-wedstrijden kreeg Feyenoord maar twee tegendoelpunten. Naast de uitblinkende defensie en stabiele doelman is dat toch vooral ook te danken aan het blok op het middenveld.
El Ahmadi en Vilhena, of zoals ze zich zelf noemen Team Never Lose, zijn de waakhonden die de verdediging beschermen. Als bijen op honing azen ze op de bal en zitten ze in de nek van tegenstanders, die geen moment rust hebben rond de middenlijn. Dat doen ze met een overtuiging en timing die zijn weerga niet kent in de Nederlandse competitie. Waar N'Golo Kanté Leicester City vorig seizoen kampioen maakte, zou je een zelfde rol aan de Feyenoord-pitbulls kunnen toebedelen.
Koeman-wens
Maar door El Ahmadi en Vilhena als pure balafpakkers neer te zetten, doe je het duo tekort. Meer dan ooit onderscheiden ze zich namelijk ook op aanvallend gebied. Ronald Koeman klaagde altijd over het gebrek aan scorend vermogen van zijn middenveld, die kwaal lijkt definitief verholpen. El Ahmadi scoorde even vaak als zijn voorgaande drie seizoenen bij elkaar (vijf keer), terwijl zijn maatje Vilhena Feyenoord in de Europa League de historische zege op Manchester United bezorgde. Ook in het positiespel weet het tweetal de verbinding tussen verdediging en aanval steeds beter te verzorgen. Maar wat ze vooral doen is het podium verschaffen, waarop de aanvallende middenvelder kan uitblinken.
Waar Kuijt het seizoen begon als nummer tien, begon Jens Toornstra het Van Bronckhorst steeds moeilijker te maken. Tot het punt dat de Feyenoord-trainer misschien nog wel om hem heen kon, maar niet meer wilde. Voor de lastige uitwedstrijd tegen AZ in december werd Kuijt daarom ineens op de reservebank gezet. Heel de mediawereld ontplofte, maar Van Bronckhorst was zeker van zijn zaak. Toornstra bood zijn elftal als middenvelder meer dynamiek en daadkracht. In Alkmaar werd de beste wedstrijd van het seizoen afgesloten met een uitslag die nog groter had kunnen uitvallen: 0-4.
Twee maanden later was de concurrentiestrijd definitief gestreden. Thuis tegen Groningen zette Van Bronckhorst de fitte Kuijt weer op de bank ten faveure van Toornstra, die met twee doelpunten het vonnis velde over de noorderlingen. Kuijt reageerde flink teleurgesteld maar schikte zich eenmaal afgekoeld in zijn rol. Toornstra was de nieuwe voorvechter van het Feyenoord-middenveld geworden en bevestigde dat onder meer door zijn veertien goals.
Onvervangbaar
Waar de nummer 10-positie met een 104-voudig international als reserve uitstekend bezet was, gold dat zeker niet voor het blok daarachter. Het gemis van óf El Ahmadi óf Vilhena bleek nog net op te vangen, maar wedstrijden waarin beide controleurs ontbraken ontstaken in een fiasco. Nederlagen tegen Go Ahead Eagles en Vitesse in de beker legden de zwakte van de Feyenoord-bank pijnlijk bloot. Miljoenenaankopen Vejinovic, Renato Tapia en Simon Gustafson bleken bij lange na niet te kunnen brengen wat de basisspelers konden en ineens bleek Feyenoord zeer kwetsbaar.
Het gif, de dynamiek, de chemie en de choreografie van Team Never Lose blijkt simpelweg niet te vervangen. Gelukkig voor Feyenoord lijkt dat ook niet te hoeven. Toornstra staat op het punt zijn verbintenis te verlengen, terwijl vice-captain El Ahmadi en Vilhena nog vastliggen tot respectievelijk 2019 en 2020. Feyenoord hoeft zich dus geen zorgen te maken over de linie die het kloppende hart van de ploeg vormt.
Tekenend was De Klassieker tegen Ajax op 2 april, waar Bart Nieuwkoop - tot dan toe louter gebruikt als rechtsachter - als vervanger van de geschorste Vilhena de voorkeur kreeg boven de ervaren Vejinovic en Tapia. Maar ook de talentvolle Nieuwkoop kon Feyenoord niet de boost geven die Vilhena wekelijks teweegbrengt. In de laatste wedstrijd moest El Ahmadi het zonder zijn vaste partner doen, maar dankzij een hoofdrol voor Kuijt kwam het goed. Team Never Lose is kampioen.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login