Gianluigi Buffon, de definitie van passie

Het is een moment waarop veel mensen zich klaarmaken voor de wedstrijd: de volksliederen voorafgaand aan een interland. Net op tijd op de bank plaatsnemen of nog even snel een biertje of iets lekkers pakken. Maar niet bij het volkslied van Italië. Dat wil je meemaken. Elf mannen met strak gekamde haren, klaar om hun woorden eruit te gooien. De melodie begint, de camera gaat langs de spelers.

Fratelli d'Italia, l'Italia s'è desta,
dell'elmo di Scipio s'è cinta la testa.
Dov'è la Vittoria? Le porga la chioma,
ché schiava di Roma Iddio la creò.

Ze zingen mee, allemaal. Samen met de fans schreeuwen ze hun volkslied eruit. De camera gaat langs alle spelers en stopt bij de leider. De baas. Gianluigi Buffon, die het brullen zo'n beetje heeft uitgevonden en het aan zijn ploeggenoten heeft doorgegeven. Daar staat hij, met zijn ogen dicht. Helemaal in zijn element zingt hij het hardst van allemaal mee.

Ja, natuurlijk, het gaat hier over een Serie A-icoon, maar dit is wat Buffon voor velen typeert. Bij elke voetballiefhebber is dit beeld bekend. En als je niet van voetbal houdt, snap je dankzij Buffon de definitie van passie.

Er staat iemand in die goal. Een persoonlijkheid. Iemand die je niet zomaar een tegentreffer bezorgt. Je zult Buffon niet snel op een foutje of slippertje betrappen. Hij doet wat hij moet doen: ballen tegenhouden. Geen vliegende keep als Duitse collega Manuel Neuer of meester in de acrobatiek als de Fransman Hugo Lloris.

Inmiddels is de oude rot 38, maar Buffon gaat nog even door. Hij siert de sport. Die eerlijkheid, passie en emotie. Dat we er nog jaren van mogen genieten. Dan blijft het tijdens het Inno di Mameli nog even stil. (Sander Janssen)

• Meer over

• D. Milito
• Serie A 2016/2017