Het vriendelijke venijn van een zelfverzekerde Pantelic

Wat zou het mooi geweest zijn als we afgelopen zondag even in het hoofd van Marko Pantelic hadden kunnen kruipen. Want wat zal de Servische spits van Ajax hebben gedacht, toen de verslaggevers in rijen van drie opgesteld stonden om de Man van de Wedstrijd te interviewen? Zo, stelletje onbenullen. Dus jullie vinden dat ik niet kan voetballen?

Er werd hem gevraagd of hij verrast was door zijn drie doelpunten tegen Vitesse, door zijn snelheid en door de verscheidenheid van acties waarmee hij succesvol was: een balaanname waar Marco van Basten patent op had, een gerichte kopbal zoals John Bosman het vroeger deed en een op slimheid gewonnen sprintduel, gevolgd door een klinische afronding die Klaas-Jan Huntelaar typeerde. Telkens drukte Pantelic een wijsvinger tegen zijn lippen. Hier was duidelijk iemand aan het werk die wat monden snoerde.

Na afloop stond het onbegrip in zijn ogen. Wat willen jullie nou? Moet ik hier elke week uitleggen wie ik ben en wat ik kan? Je zag het hem denken. Marko Pantelic kon in dat geval twee dingen doen. Een geweldige tirade afsteken, zoals die jongens van de Balkan dat zo goed kunnen, of gewoon stoïcijns blijven lachen. In het land der betweters en belerende vingertjes koos Pantelic wijselijk voor een masker van vriendelijk venijn. En hij zei: 'Door de kritiek die ik hier heb gekregen, had ik na een maand het idee dat ik een ander mens was geworden. Stel dat ik een jonge speler was, zonder vijftien jaar ervaring, dan zou ik inmiddels denken dat ik er helemaal niets meer van kan.'

Tegen Vitesse boog Pantelic in zijn eentje een 1-0 achterstand om. Een gedenkwaardige hattrick binnen zeven minuten was in aantocht, ware het niet dat Luis Suarez de Serviër na het omspelen van doelman Eloy Room volkomen negeerde en de bal naast schoot. 'Maar dan hoor je hem ook niet', sprak Jol bewonderend. Pantelic stond op dat moment voor de tiende keer uit te leggen dat hij niet verrast was door zijn optreden. 'Waarom vraagt iedereen dat steeds? Dit is hoe ik ben.'

Met dezelfde verbazing in zijn stem stond hij drie maanden geleden, kort na zijn komst, een lokale televisiezender te woord. Of hij zichzelf even wilde introduceren. Ik? De spits van Hertha BSC en het Servische elftal? Kent dan helemaal niemand mij hier? En de man die afgelopen maandag door de Duitse boulevardkrant Bild 'een voetbalgod' werd genoemd, verborg niet voor het eerst hij zijn ongeloof achter een glimlach. Och, als we op die momenten zijn gedachten toch eens konden lezen…