Het WK waarop Ron Vlaar eindelijk een einde maakte aan alle twijfels

Al in oktober 2005 liet bondscoach Marco van Basten de destijds twintigjarige Vlaar debuteren voor het Nederlands elftal. De jonge verdediger had een aantal maanden eerder indruk gemaakt op het WK Onder-20 in eigen land en als invaller in het WK-kwalificatieduel met Tsjechië beleefde Vlaar een verdienstelijk debuut voor het grote Oranje.

Bij het AZ van Louis van Gaal had Vlaar evenwel geen basisplaats en was hij ongelukkig met een rode kaart in de kraker tegen PSV. Toch durfde Van Basten het aan om Vlaar in de basis te zetten voor het oefenduel met Italië van november 2005. Op die herfstavond in Amsterdam beleefde Vlaar een avond die hem nog lang zou achtervolgen.

De onervaren centrumverdediger stond tegenover Luca Toni, de geslepen spits van Fiorentina die het seizoen van zijn leven doormaakte en uiteindelijk zelfs de Gouden Schoen zou winnen. Toni bezorgt Vlaar een pijnlijke ontgroening op het hoogste niveau. Na een onhandig eigen doelpunt laat de Nederlander zich eenvoudig aftroeven door de ervaren spits en wordt het zelfs 1-3. Van Basten besluit de lijdensweg van Vlaar te stoppen en hem na een uur al te wisselen. 'Sorry, trainer', zei de neo-international. Het kwam de toenmalige bondscoach op veel kritiek te staan: hij zou de interlandloopbaan van Vlaar 'vermoord' hebben.

Liefst vierenhalf jaar moest Vlaar vervolgens wachten op zijn derde interland. Uiteraard speelden zijn zware knieblessures daarin een grote rol, maar eenmaal fit had de verdediger heel wat scepsis te overwinnen. Bert van Marwijk haalde hem in 2010 weer bij Oranje, maar gaf voor zijn WK-selectie de voorkeur aan de 36-jarige André Ooijer. Op het EK van twee jaar later was Vlaar er wél bij, maar dat toernooi liep uit op een fiasco.

Uitgerekend onder Van Gaal groeide Vlaar pas uit tot een échte sterkhouder in de defensie. Gesterkt door het nu wel onvoorwaardelijke vertrouwen van de bondscoach steeg hij naar grote hoogten. In het 5-3-2-systeem kwamen zijn kwaliteiten als mandekker perfect tot wasdom. Met de onervaren Stefan de Vrij en Bruno Martins Indi om zich heen groeide Vlaar uit tot de leider van de verrassend sterke Oranje-defensie, die vriend en vijand verbaasde op het WK 2014.

Het toernooi in Brazilië zal voor altijd onthouden worden door de wonderschone kopbal van Robin van Persie en de onhoudbare dribbels van Arjen Robben, maar die bewuste weken in Zuid-Amerika steeg ook Vlaar boven zichzelf uit. Dat begon al in het memorabele openingsduel met Spanje, waarin hij één van de meest gevreesde spitsen van dat moment in zijn broekzak had. 'Ik had Diego Costa vrij snel te grazen', legde hij achteraf uit bij VI.

Wat een verschil met die wedstrijd tegen Italië van negen jaar eerder. De hangende schouders hadden plaatsgemaakt voor een indrukwekkende portie zelfvertrouwen. Dat Oranje in vier van de zeven duels op het WK de nul hield, was absoluut ook aan hem te danken. Vlaar was simpelweg niet te passeren, de bijnaam Ron Beton was nooit zo toepasselijk als op dat toernooi in Brazilië.

De ultieme beloning bleef uit. Vlaar nam zijn verantwoordelijkheid, maar miste zijn strafschop in de penaltyreeks in de halve finale tegen Argentinië. Het deed echter geen afbreuk aan zijn grootste verdienste: Vlaar zal voor altijd herinnerd worden als volwaardig Oranje-international.

• Meer over

• R. Vlaar
• AZ
• Nederland
• Eredivisie 2020/2021