Hoe Sari in het Scala belandde

Sari in het Scala; zie haar daar lopen. Net aangekomen uit Madrid in Milaan, en snel naar haar hotel om zich op te tutten. Alleen het idee al, Sari van Veenendaal die zich op zit te tutten voor een avond in een van de mooiste theaters van de wereld. Met een mooie jurk en zelfs met blote schouders wandelt ze over de groene loper, terwijl de camera's klikken. Gelukkig is Sarina Wiegman er ook, zodat ze niet alleen in dat wereldje rond moest lopen. Ze had het natuurlijk al van Lieke Martens gehoord. Alsof je in een film bent beland. Daar sta je dan ineens tussen Messi en al die andere grootheden.

Het lukte haar glunderend het podium te bereiken en haar speech te houden voor alle groten der aarde. 'Voor alles is een eerste keer. Een eerste keer dat je als meisje het voetbalveld op gaat en tegen een bal trapt. Dat je droom om te spelen voor grote clubs als Arsenal en Atlético Madrid uitkomt.' Vintage Van Veenendaal, die haar eigen droom waarmaakte en zich zeer bewust is van de rol die zij en haar generatie spelen voor al die meisjes die tegenwoordig gewoon kunnen gaan voetballen en mogen dromen.

Wie had dat kunnen denken bij het zien van de fanatieke meid, die op de pleintjes van Utrecht met een onvervalste Utrechtse tongval met de jongens op de pleintjes speelde? Als er een speelster is die wars is van glamour en persoonlijke prijzen is zij het. Overal in Europa gingen de vuisten van haar ploeggenoten van Oranje de lucht in. Want laten we eerlijk zijn: de schijnwerpers gingen de laatste jaren op heel wat speelsters, maar zodra het echt moeilijk werd voor Oranje, was zij de rots in de branding.

Bij het WK werd ze al gekozen tot beste doelvrouw, wat vond ze het ongemakkelijk om direct na de finale met een individuele prijs op het podium te moeten staan met twee Amerikaansen. 'Mooi natuurlijk, maar volgens mij is dit toch een teamsport', vertelde ze om daarna meteen haar prijs op te dragen aan haar ploeggenoten. Maar laat het gezegd zijn, wat een geweldig toernooi keepte ze. En hoe vreemd is het dat een maand je leven kan veranderen.

Zo zit je een heel jaar op de bank bij Arsenal en zo ben je de beste keepster van de wereld. Sari van Veenendaal werd tijdens het WK al gekozen tot beste doelvrouw van het toernooi. In de aanloop naar het WK won ze het met een neuslengte van Loes Geurts. Dat ook haar concurrente weinig had gespeeld, hielp daarbij flink.

'Ik ben een teamplayer in hart en nieren. Ik hoef geen credits, wel als team maar niet als keeper. Ballen tegenhouden daar sta ik voor, dat moet ik doen. De motivatie zit heel diep vanbinnen. Dat komt ergens vandaan ja. Mijn opvoeding was er een met heel hoge normen en waarden; wees goed voor anderen, dan zijn ze het hopelijk ook voor jou. Het draait niet om mij. Daar ben ik altijd op gewezen. Ik ben heel gedisciplineerd opgevoed. Niet in een topsportgezin, maar de topsportwereld paste me goed. De discipline die je nodig hebt, het beste uit jezelf willen halen. Ik ben daarin altijd dicht bij mezelf gebleven, ik speelde bij Oranje een kleine rol in een mooie groep.'

Niet alleen koos Sarina Wiegman Van Veenendaal als haar nummer één. Ze maakte haar meteen maar even aanvoerder ook. 'Ik vind het niet erg mezelf weg te cijferen in de sport. Ik hoef geen complimenten na de wedstrijd. Dat is mijn job en ik geniet als we samen drie punten pakken. Over dat aanvoerderschap wordt buiten het team  gesproken, ik ben gewoon wie ik ben. Maar dat doe ik al veel langer. Ik wil iedereen erbij houden, dat hoort gewoon bij mij. Maar we proberen elkaar in de gaten te houden. Oranje heeft een volwassen groep, veel leiders, veel spelers bij grote clubs. Ik houd het wel in de gaten want ik kan het overzien, maar dat doe ik echt niet alleen. Tuurlijk kregen we kritiek van buitenaf, maar die is denk ik nog niets in vergelijking naar hoe we naar onszelf keken. We zijn streng voor onszelf en hebben ook kritiek op onszelf, maar dat enthousiasme willen we wel heel erg graag houden.'

Ze is niet de postergirl of vrouw die in marketingspots schittert. Integendeel, maar ze zag ook van dichtbij hoeveel aandacht anderen kregen en op zich namen. Twee jaar geleden stond Lieke Martens op het podium bij de FIFA. 'Ik ben heel blij dat Lieke naar buiten zo'n grote speelster is, wij willen meisjes inspireren. Dat is het doel dat we allemaal in ons mee dragen, de media gebruiken daar Lieke voor. Ik kan niet blijer zijn, want zij staat op het uithangbordbord met het doel dat wij hebben. Ik hoef daar niet op te staan. Hoe mooi is het dat kinderen Miedema of Van de Sanden willen zijn of Roord. Ja okay, voor de jonge meisjes die keepen, is dit dan wel mooi. Er zijn ook kleine kinderen die keeper willen worden, ik hoop dat ze ook vrouwen als rolmodel kunnen hebben.'

En een rolmodel is ze. Keepen past haar als een handschoen. 'Ik wilde bij FC Utrecht voetballen, want daar ging ik met mijn papa heen. Ik speelde eigenlijk altijd op straat en ik was niet supergoed, wel extreem fanatiek. Ik vond het leuk op doel te staan. Die jongens schoten echt heel hard. Die ballen stoppen was te gek. Ik heb zoveel verschillende sporten gedaan, dat wil je echt niet weten, ik ging pas op mijn elfde bij een club voetballen. We verloren een toernooi en ik was woest. Maar ik hou er niet van anderen de schuld te geven. Vanaf dat moment heb ik zoiets van: ik pak die verantwoordelijkheid wel. Dat past bij hoe ik ben, nu kan ik zeggen dat ik de laatste ben, die als laatste invloed heeft.'

'Ik wil de touwtjes in handen hebben, dat heb ik meer achterin als laatste vrouw waar ze langs moeten. Ook al ben ik er nu wel achter dat het altijd beperkt is, hoeveel invloed ik kan hebben. Maar ik sta graag letterlijk achter de groep. Ik houd niet van keepers die lopen te schreeuwen tegen de verdedigsters. Ik leer ook altijd van het kijken naar mijn beelden. Je realiseert je niet altijd wat voor een bal het was, soms had je een stap kunnen zetten waardoor een save makkelijker was geweest. Bij Arsenal wilde ik graag alle tegengoals zien voordat ik het stadion had verlaten, zodat ik er niet nog 38 uur mee zat. Ik ben heel streng en kritisch op mezelf. De verwachtingen van mezelf zijn hoog. Maar dat ik nog steeds denk dat kleine Sari overal kan staan en de wereld kan redden heb ik wel redelijk losgelaten.'

'Op het WK in Canada stond ik er tegen China ineens in. Op dat moment realiseerde ik me: dit is wat ik wil. Ik kan niet iemand anders worden. Ik kan wel veel trainen. Het WK in Frankrijk was mijn doel. Daarom ben ik ook naar Arsenal gegaan. Ik wilde niet naar het buitenland, ik vond het eng, dat was ver weg. Ik ging toch, om mezelf beter maken. Dat kwam voort uit die wedstrijd tegen China. Ik stond gewoon op een WK, joh. Achteraf is het fantastisch geweest. Helemaal geweldig, ik kan daar niks negatiefs over zeggen. Behalve dat er een punt kwam dat ik me verder wilde ontwikkelen.' En haar plaats in de basis kwijtraakte dus. 'Bij Arsenal verschilde de speelstijl met wat ik wilde en Arsenal wilde te veel een belangrijke rol in de opbouw voor de keeper. Die rol wil ik niet, ik ben een keeper die het moet hebben van tegenhouden, van ballen vooral in de vijf en de zestien.'

'Bij dit WK was ik net als bij het WK in 2015 dus zonder club. Toen had ik bij FC Twente alles gewonnen wat er te winnen was, ik wilde verder. Ik zoek net zolang tot ik iets vind wat bij me past. Ik doe alles of ik doe het niet. Ik had nu hetzelfde als toen. Ik heb in Engeland alles gewonnen. Ik heb nooit de angst dat er niets zou komen, dat is geen arrogantie, ik vertrouw gewoon op wat ik wil en als het niet perfect is, dan is het niet wat ik zoek.'

Zie haar daar staan in Milaan. Na het WK tekende ze voor het grote Atlético Madrid. Kampioen van Spanje. Volgende week komt ze weer naar Nederland. Dan zullen de meisjes haar handtekening willen. 'Als we die meisjes kunnen laten lachen, dan hebben we het goed gedaan.' Maar bovenal zal ze blij zijn weer lekker met haar trainingspak in de modder te mogen duiken. Weg van alle schijnwerpers.