Hoe toptrainer Pochettino de regie verloor bij Tottenham Hotspur

Het antwoord op die vraag is eigenlijk simpel: in 2019. Tottenham haalde de Champions League-finale na de thriller tegen Ajax, maar het verval in de competitie was op dat moment al ingezet. In januari van dit jaar won de club voor het laatst een uitwedstrijd, Fulham moest er toen in de extra tijd aan geloven. Met 25 punten uit de laatste 24 officiële duels presteert Tottenham in 2019 als een degradatiekandidaat. Liefst achttien keer werd er, verspreid over alle competities, verloren. Geen enkele Premier League-club presteert slechter dit kalenderjaar.

In de laatste maanden van het vorige seizoen werden die slechte resultaten geaccepteerd door de clubleiding vanwege het succes in de Champions League. 'Als we gewonnen hadden van Liverpool, was dat misschien wel een heel mooi moment geweest om Tottenham Hotspur te verlaten', gaf Pochettino later toe. Dat gebeurde niet. Tottenham verloor vrij kansloos van Liverpool en Pochettino bleef de club trouw. Een beslissing waar hij waarschijnlijk al snel spijt van had.

De relatie tussen Pochettino en de bijzonder dominante Levy werd slechter en slechter. De voorzitter had de laatste jaren al vaker het verwijt gekregen dat hij zijn hand te vaak op de knip hield. Zijn antwoord was altijd hetzelfde: de selectie is sterk en er komt veel talent aan. Door het fantastische werk van Pochettino kreeg Levy nog gelijk ook. Na zijn komst van Southampton in 2014 leidde de manager Tottenham vier keer op rij naar een plek bij de eerste vier in de Premier League. Zonder noemenswaardige investeringen werd de Champions League-finale gehaald.

Gary Lineker liet nog voor de komst van José Mourinho zijn onvrede blijken over het ontslag van Mauricio Pochettino:

Afgelopen zomer moest de zomer worden van de verandering. Pochettino mocht, nu het peperdure stadion eindelijk af was, investeren in de selectie. De beloften van Levy aan de trainer zouden nu echt uit gaan komen. Jarenlang moest Pochettino geduld hebben vanwege de bouw van het nieuwe stadion, daarna zou hij dusdanig veel geld mogen investeren dat Tottenham zou uitgroeien tot een wereldmacht. De werkelijkheid bleek anders.

‘Spelers verkopen, spelers kopen, contracten wel of niet verlengen: het is helemaal niet aan mij. De club bepaalt, Daniel Levy bepaalt. De club zou mijn functie aan moeten passen. Ik ben geen manager, ik ben trainer. Ik bepaal de tactiek en de opstelling, maar verder heb ik niks te vertellen’, stak Pochettino zijn frustratie over zijn gebrek aan zeggenschap niet onder stoelen of banken. Uiteindelijk haalde Tottenham met Tanguy Ndombele maar één echte topspeler binnen. Giovani Lo Celso werd na een maandenlange soap slechts gehuurd en met Ryan Sessegnon en Jack Clarke werd er geïnvesteerd in jong talent.

Pochettino merkte in de laatste maanden van het vorige seizoen al dat er een zekere verzadiging optrad binnen zijn selectie. Om die reden was het in zijn ogen tijd om door te selecteren. De Argentijn liet aan Levy weten dat Toby Alderweireld, Jan Vertonghen, Danny Rose en Christian Eriksen verkocht moesten worden. Levy kreeg dat niet voor elkaar, Pochettino had met Lo Celso al een opvolger voor Eriksen in huis en de spelers die weg mochten voelden geen vertrouwen meer van hun trainer, maar moesten plotseling weer wel aan de bak. Het zorgde voor een duidelijke scheur in het huwelijk tussen Pochettino en zijn spelers, een huwelijk dat juist altijd zo perfect was.

Een blik op de lichaamshouding van Pochettino vertelde dit seizoen eigenlijk het hele verhaal. Er was geen spoor meer van de Zuid-Amerikaanse passie, alle emotie leek uit de manager gezogen te zijn. Pochettino oogde als een gebroken man, een man die geen vertrouwen meer had in zijn eigen kwaliteiten en de kwaliteiten van zijn spelers. Een man die niet meer geloofde in een ommekeer, een ommekeer die er onder zijn leiding ook niet meer zal komen. Levy maakte het dinsdagavond wereldkundig: misschien wel de beste manager uit de historie van de club is, samen met zijn assistenten, op straat gezet. Dezelfde Levy die afgelopen zomer toch weer weigerde echt groots te investeren, had daar zelfs ruim 23 miljoen euro voor over, als we de Engelse media moeten geloven.

Met gemiddeld 1,89 punt per wedstrijd heeft Pochettino over 202 wedstrijden uitmuntend gepresteerd. Tot dit seizoen deed niemand het beter, maar door de slechte resultaten staat Tim Sherwood nu hoger op de lijst met gemiddeld 1,91 punt per wedstrijd. Het verschil is dat Sherwood slechts 22 duels aan het roer stond. In vier van de vijf seizoenen dat Pochettino de leiding had eindigde Spurs in de topvier van Engeland, tegenover slechts twee plekken bij de eerste vier in de 22 Premier League-seizoenen voor zijn komst. Met in totaal 382 punten deden alleen Manchester City (446), Liverpool (404) en Chelsea (398) het beter dan het Tottenham van Pochettino.

En toch staat Pochettino op straat. Zijn slechte relatie met Levy, de scheuren in de relatie met de spelersgroep en vooral de volgens de voorzitter 'extreem teleurstellende' resultaten hebben hem zijn baan gekost. Dat José Mourinho nog geen 24 uur later al werd gepresteerd, laat zien dat Levy al langer bezig was met een vertrek van zijn succestrainer. Het grootste deel van de fans baalt van het vertrek van Pochettino, de bekende pundits steunen de Argentijn, spelers bedanken hem en menig Europese topclub wordt nu al aan de trainer gelinkt. Het is het ultieme compliment voor Pochettino. Een absolute toptrainer die de luxe heeft om zelf te kunnen bepalen wanneer hij weer instapt in de absolute top. Een trainer die spijt zal hebben dat hij na de verloren Champions League-finale de eer niet aan zichzelf hield.

• Meer over

• Tottenham Hotspur
• Premier League 2019/2020