Ik had nu graag Sören Lerby op de training gehad

Twente zal, zoals beloofd in een gesprek achter in de bus, vlak na het behalen van het kampioenschap, alle kosten betalen als Theo ooit besluit om de namen van al zijn oude vriendinnen uit zijn rug te laten laseren.

Ook de beloofde kwantumkorting bij slijterijen in een straal van
140 km om zijn woning is rond. Theo houdt opeens weer van
FC Twente.

Theo Janssen, die na een half jaar solidariteit van FC Twente met harde eisen komt, normaal gesproken gaat niemand daar overheen. Dat zit qua smakeloos en opportunistisch al zover over de grens.

Ik dacht dat Theo een nieuwe standaard had gezet. Niets is minder waar. Mounir El Hamdaoui, de nieuwe spits van Ajax, heeft Theo Janssen verpulverd als het om hysterisch egocentrisch onderhandelen gaat.

U kent het verhaal. De transfer van El Hamdaoui leek af te springen op persoonlijke eisen. Een van die eisen: Ajax moest opdraaien voor de het verlies van een sportzaak in Kralingen. El Hamdaoui vreesde dat er in Rotterdam geen schoen meer zou worden verkocht.

Ik denk dat El Hamdaoui daarvoor niet eens naar Ajax had gehoeven. Ik heb beelden van de zaak gezien. Meer een verbouwde dependance van de visafslag, met een paar sporttassen er in. De klassieke voorgevel van een verpauperde winkel, met scheef aan elkaar getimmerde witte platen triplex.

Al speelde Hamdaoui de komende zestien jaar voor Sparta, hij zou er geen schoen méér door verkopen. Mensen winkelen niet graag in een gelijkvloerse schuilkelder vol vergeelde posters.

Ik vond het een nogal schaamteloze eis van Hamdaoui. Het zegt veel over de huidige status van Ajax. Dat rare handjeklap gedoe legt genadeloos de machteloosheid van Ajax bloot. Het is na de laatste weken duidelijk: iedereen doet met Ajax wat hij wil.

De club heeft de allure van een Derdeklasser in Oezbekistan. Ajax, het doodzieke, arme, creperende Ajax, wordt genadeloos gebruikt door allerlei voorbijgangers. Onder aanvoering van trainer Martin Jol, die een gênant toneelstukje met Fullham opvoerde om wat geld voor nieuwe spelers los te maken.

Ik verlang hevig naar het Ajax van Jaap van Praag, de oud-voorzitter die Johan Cruijff na een briljant seizoen desnoods wel wat korting op een vleespakket bij slager Maup Kosher kon beloven, maar verder niets.

Ik heb de verhalen van oud-voetballers gelezen. De bestuurskamer van Ajax was een plek waar je met lood in je schoenen naar binnen ging. Goed, je had dan wel 34 doelpunten gemaakt en je had Ajax naar de Europa Cup geschoten, maar dat zei niets.

Je voelde het goed, als je bij Max binnenkwam: je mocht god op je blote knieën danken dat je voor Ajax mocht voetballen. Je hoefde er nog net niet voor te betalen.

Je kreeg er ook veel voor terug. Een Ajax-speler kon met de borst recht vooruit door het centrum van Amsterdam lopen. Overal kreeg hij gratis voedsel aangeboden. De beste plaatsen in restaurants waren voor Ajacieden.

Johan Neeskens hoefde nooit te wachten bij de bakker. Zij bestelling lag al klaar. Aan de wand, naast de volkoren broden, hing een gesigneerde foto. Neeskens met zijn arm om de eigenaar heen.

Jongetjes keken naar zo’n foto, als ze brood voor hun moeder gingen halen, en dachten: Ooit zal ik zelf iemand zijn waar men de arm omheen wil doen. Ik gok dat El Hamdaoui mensen laat betalen voor een foto. Een arm om de schouder, dat kan, maar dan moet je eerst met een bonnetje kunnen bewijzen dat je voor twaalfhonderd euro schoenen in zijn sportzaak hebt gekocht.

El Hamdaoui heeft Ajax de afgelopen weken behandeld als de eerste de beste amateurclub. Daar is het heel gewoon dat er onder de tafel wat wordt gerommeld. Leuk autootje onder de kont, vakantiebonnen, een dekbed-overtrek via de penningmeester zijn broer etc.

Ajax had twee weken terug een beslissende stap kunnen zetten naar nieuwe volwassenheid. Ze hadden na het ordinaire Marokkaanse Zwarte Markt-gedoe van El Hamdaoui en zijn 23 aangetrouwde zaakwaarnemers, een persconferentie moeten geven.

Ajax heeft een gouden kans laten lopen om de tanden te laten zien. Ajax had moeten zeggen dat het niet meer hoefde. Dat ze EL Hamdaoui veel succes wensten met zijn sportzaak en dat hij lekker mocht blijven trainen onder de fitness-psychopaat Gertjan Verbeek.

Dat deden ze niet. El Hamdaoui heeft waarschijnlijk gekregen wat hij wilde. Je vraagt je af wat er nog meer voor eisen zijn gesteld. Als El Hamdaoui 's ochtends geen krant krijgt bezorgd, kost dit Ajax per keer tienduizend euro.

Een speciale verzorger zal het komende jaar fulltime, in een speciaal ingerichte ruimte, vet uit dadels persen, de grondstof voor El Hamdaoui zijn favoriete gel. Als er een storing is tijdens een televisieprogramma, dan betaalt Ajax twintigduizend euro smartengeld per minuut.

Alle spelers van Ajax moeten thuis een geit houden en daar binnen drie maanden kleine gesprekken mee kunnen voeren, anders mag El Hamdaoui voor een gelimiteerd bedrag weg naar een andere club. Het zou zo allemaal maar kunnen.

Ik heb de interviewtjes met Ajax spelers gezien. Ze waren heel erg blij dat El Hamdaoui eindelijk kwam. Demy de Zeeuw had zich gek ge-sms't. Gesmeekt heeft hij, of El Hamdaoui voor Ajax wilde spelen. Dat vond El Hamdaoui niet erg. Voor iedere sms'je dat hij ontvangt krijgt hij van Ajax een leuke scooter naar keuze.

Ik zou nu zo graag iemand als Søren Lerby op het trainingsveld hebben gehad. De eerste balaanname van El Hamdaoui en meteen daarna een schreeuw. Lerby komt op heuphoogte het lichaam van de voetballende handelsreiziger binnen zweven.

Even laten voelen hoe ze in de groep over hem denken. Mensen die aan Ajax komen, mensen die Ajax vernederen, ze wisten er een jaartje of dertig geleden wel raad mee.

Ajax heeft een slecht signaal afgegeven. Mido zal deze week zijn nieuwe eisen op tafel leggen. Hij heeft in Engeland een goed lopende doe-het-zelf winkel.

Afgesproken wordt dat oud-speler Sjaak Swart daar in het weekend raamkozijnen op maat gaat zagen. De reservekeepers van Ajax zullen om en om kassadiensten draaien.

Nico Dijkshoorn