In een geel hesje zet Solskjaer alle bla-bla-coaches op hun plek

Vorige week is mijn stuk over Claudio Ranieri niet door iedereen even goed begrepen. Het was geen kritiek op de Italiaan. Eerder een ode. Een ode aan de bescheiden mens die niet bij de eerste de beste triomf de wereld met tromgeroffel tegemoet treedt. Ik had het misschien beter moeten opschrijven. Laten we het erop houden dat ik een zwak heb voor mensen bij wie het er niet al te dik bovenop ligt dat ze zichzelf heel bijzonder vinden.

Ole Gunnar Solskjaer is zo iemand. In de studio bij Veronica vroeg presentator Wilfred Genee zich woensdagavond af of José Mourinho een geel hesje had aangetrokken. René van der Gijp en Dick Advocaat dachten van niet. Ik denk ook dat de Portugees zich iets te groot had gevoeld voor een geel hesje. The Special One had erbij verteld dat iemand die in vier landen kampioen is geworden geen geel hesje aantrekt.

Solskjaer trok wel een geel hesje aan en deed het voorkomen alsof hij ergens in Noorwegen een plaatselijk meidenelftal aan het coachen was. Hij wees af en toe, wenste piepjonge wissels succes en schakelde Paris Saint-Germain uit nadat thuis met 2-0 was verloren. Ik vermoed dat Solskjaer in de rust met een geel hesje aan zijn spelers heeft toegesproken. Omdat de oud-spits niet bezig is met randzaken. Hij is zo'n trainer waarbij velen zich afvragen hoe het kan dat hij zoveel wint. Zinedine Zidane overkwam hetzelfde bij Real Madrid. Een enigma zonder filosofie.

Solskjaer hangt geen ingewikkelde theorieën aan over voetbal, legt niet omslachtig uit hoe dankzij een tactische ingreep een duel wonderwel kantelde en lacht vriendelijk als een journalist een kritische vraag stelt. Je kunt zeggen dat Ole Gunnar Solskjaer een gigantische gouden pik heeft. Waarschijnlijker is het dat hij het voetbal instinctief perfect aanvoelt. Je kunt een parlementaire enquête houden over of het wel of geen strafschop was; de bal tegen de arm van Presnel Kimpembe, maar wie geconcentreerd naar PSG-Manchester United keek zag het onheil naderen.

Manchester United kon niet anders dan toekijken hoe ze in Parijs werden weggespeeld en moest hopen dat het geluk hun kant zou opvallen. Dat klinkt als destructief voor de lange termijn, maar Solskjaer heeft als ex-supersub als geen ander ondervonden dat in het voetbal alleen de eerstkomende minuut telt. Vraag dat maar aan Franz Beckenbauer die in Camp Nou in de lift stapte om de CL-beker op te halen en beneden zag dat het niet 1-0, maar 1-2 stond.

PSG was al bezig met de kwartfinale. Dat bleek wel uit het feit dat Thomas Tuchel Edinson Cavani in de vijfde minuut van de blessuretijd liet invallen. Hij ging ervan uit dat het duel was gespeeld en wilde geen risico nemen met zijn Uruguayaanse topschutter. 'Ik heb hier geen verklaring voor', was de analyse van de Duitser na afloop, waarmee hij wilde zeggen dat het niet aan hem had gelegen dat zijn ploeg voortijdig was uitgeschakeld.

Het hoogtepunt van het duel in het Parc des Princes had wat mij betreft in de catacombe plaats. In een gesprekje van 2 minuten en 49 seconden bracht Solskjaer een ode aan de bescheiden mens. Na 27 seconden heeft de Noor het over The Boss. Dan gaat het natuurlijk over Sir Alex Ferguson. Hij vond het leuk om die voor het eerst weer in de kleedkamer te zien. Dat lijkt misschien een onschuldige opmerking, maar denk er even over na. Je hebt net de kwartfinale van de Champions League gehaald door een van de topfavorieten uit te schakelen, hebt nog geen vast contract en noemt als succesmanager van Manchester United een ander The Boss. Dan ken je je plek.

Met de Baby-Faced Assassin is Manchester United weer de voetbalclub die het was onder Sir Alex Ferguson. Het voetbal staat op één. In een geel hesje zette Solskjaer woensdagavond alle bla-bla-coaches op hun plek.

• Meer over

• Manchester United
• Premier League 2018/2019
• Arsenal - Manchester United (2-0)