Kokmeijer: 'Vecht voor waar ik recht op heb'
'Het behoeft natuurlijk geen uitleg dat ik heel erg blij was toen ik donderdag van mijn advocaat hoorde dat de arbitragecommissie van de KNVB ons in het gelijk heeft gesteld. Een bodemprocedure duurt altijd erg lang vandaar dat we deze voorlopige voorziening bij de voetbalbond zijn gestart. Het gaat ook om een voorlopige uitspraak, Sparta en Rachid Bouaouzan moeten mij honderdduizend euro betalen. Dat was conform onze eis zodat we de eerste kosten kunnen vergoeden en een eerste oordeel wilden krijgen.
We hebben op alle punten gelijk gekregen, dat is belangrijk want over het algemeen volgt de bodemprocedure de voorlopige beslissing. Wanneer de definitieve uitspraak is, valt nog niet te zeggen, maar ik hoop echt dat het allemaal snel voorbij is. De hele zaak speelt nu al meer dan twee jaar en dat is veel te lang, ik wil het achter me kunnen laten.
Toch zal ik het allemaal nog een keer moeten beleven, want de advocaat van Bouaouzan wil alle getuigen nog een keer horen in mei of juni. De tegenpartij heeft de zaak al een paar keer gewraakt, waardoor de procedure alleen maar langer duurt. Het ligt in elk geval niet aan ons dat we het hier nog steeds over moeten hebben. Als de rechter tot een eindoordeel komt zullen wij onze definitieve eis neerleggen. Die bedraagt nu 850 duizend euro, maar dat kan nog veranderen.
In december 2004 toen ik mijn been brak, was ik 26 en gemiddeld voetbalt een speler door tot zijn 34e of 35e. Het aantal jaren salaris dat ik misloop zit in onze eis, net als onkosten, materiële schade en letselschade. De advocaat van Bouaouzan en Sparta zullen daar wel op reageren en daarna zal door een schadedeskundige de definitieve uitspraak worden geformaliseerd.
Helaas is mijn been er na de laatste operatie in oktober vorig jaar niet beter op geworden. De pin moet erin blijven, die is in het bot gegroeid en kan er niet meer uit. Normaal wordt die wel verwijderd, maar het kan nu niet zonder mijn been opnieuw te breken. De schroeven waarmee de pin vastzat, zijn er wel uitgehaald, maar daarna is het eigenlijk alleen maar slechter gegaan. Ik kan mijn been minder belasten en ik kan minder opvangen zonder die schroeven.
Misschien wordt dat nog iets beter. De zenuw in mijn voet die door de schop en de beenbreuk kapot is gegaan, zal niet meer herstellen. Ik heb de hoop daarop nooit opgegeven, maar na twee jaar mogen concluderen dat het ijdele hoop was. Ik kan mijn voet niet heffen, mijn tenen niet bewegen en ik heb geen gevoel aan de bovenkant. Dat is iets waar ik de rest van mijn leven last van heb, al zal ik niet bij de pakken neer gaan zitten.
Ik vecht door voor iets waar ik juridisch gezien recht op heb en ik heb inmiddels een leuke baan. Als manager van de Nederlandse Beach Soccer Bond heb ik een drukke en veelzijdige baan. Ik heb mijn blessure geaccepteerd en ga door met het opbouwen van een goed leven. Op 1, 2 en 3 juni openen we het seizoen voor het paleis op de Dam in Amsterdam. De hele maand juni en juli knallen we door, die staan echt in het teken van het beachsoccer. We eindigen met een spektakel op 28 en 29 juli tijdens het NK in Scheveningen.'
Niels Kokmeijer is tegenwoordig manager van de Nederlandse Beach Soccer Bond.