Met de camper op weg naar de EK-titel

Carroll Janssen (49) en Joris van der Wijst (48) hebben een camperverhuurbedrijf, maar de luxueuze exemplaren zijn voor de klanten. Met de 'oude rot' volgen de moeder en stiefvader van Kika van Es hun dochter al drie weken. 'Honderdtwintig minuten… Doe het me alsjeblieft niet aan.'

In de rust van de Hengelose natuur trippelen twee honden rondom de camper over het gras en blaffen tegen een spaarzame voorbijganger. Vlaggetjes van de EK-landen, het rood-wit-blauw en een spandoek met oranje wapperen in de wind. Op de rest van de camping is die kleur slechts sporadisch zichtbaar: een vlag aan een poort en een bord bij de kantine waarop in krijt staat geschreven dat de wedstrijden van het EK live worden uitgezonden. Het merendeel is hier gewoon op vakantie.

Joris van der Wijst en Carroll Janssen hebben hun plek echter weloverwogen uitgekozen: op zo'n twee kilometer afstand van Stadion De Grolsch Veste, dat aan het einde van de straat boven het landschap uittorent. Zeventien jaar is het stel bij elkaar, samen hebben ze vijf kinderen. Maico (27), Kika (25) en Ruben (22) van Es zijn de drie kinderen van Carroll, hun stiefbroer en -zus Joep (24)en Noortje (22) zijn de kinderen van Joris. Nu Kika met Oranje Nederland doorkruist, reizen Van der Wijst en Janssen haar met haar twee honden achterna: Falkor van zestien en de negen maanden oude pup Kenzo. 'We FaceTimen ook veel en dan wil Kika haar honden zien. Die mist ze enorm', zegt haar moeder.

Camperverhuurbedrijf

Op de dag van het duel met Engeland in de halve finale zijn Ruben en zijn vriendin Martje (20) en vriend Senny (24) en zus Noortje naar de camping gekomen. Zij haken elke wedstrijd per auto aan: in de camper is maar plek voor twee personen en twee honden. Het stel runt dan wel een camperverhuurbedrijf, maar de luxueuze uitgaves zijn voor de klanten. En dus bleef de 'oude rot' over voor het gezin zelf. Deze is niet te huur. 'Wel te koop', zegt Ruben. '25K, daar valt over te praten.'

Er wordt gelachen. Ruben is de gangmaker van het gezin. Hij is net terug van vakantie en dat hij sindsdien op krukken loopt, doet niet snel meer de wenkbrauwen fronsen. Dit keer was hij wat onstuimig in een zwembad gesprongen. 'Maar dat bleek ondiep. Er is iets met mijn hak sindsdien.' Ruben is het tegenovergestelde van zijn zus Kika, zegt zijn moeder. 'Kika is heel verantwoord, altijd geweest. Ze zou nooit om vijf of zes uur 's ochtends thuiskomen of roken en drinken. Alles staat in het teken van haar sport.' Ruben grijnst nu hem die eigenschappen indirect wel zijn toegeschreven.

Bijna eng

In de eerste week hadden Van der Wijst en Janssen met de ouders van Lieke Martens het land doorgereisd, van speelstad naar speelstad: Utrecht, Rotterdam, Tilburg en vlakbij het trainingscomplex in Zeist. De families wonen op vier kilometer van elkaar vandaan in het Noord-Brabantse Groeningen en Limburgse Nieuw-Bergen – twee dorpjes die van elkaar worden gescheiden door de Maas. Hun dochters voetbalden al samen tussen de jongens van Olympia '18 uit Boxmeer. 'En ze zijn ook nog ergens achternichtjes van elkaar van vaders kant', zegt Janssen. 'Vroeger speelden Lieke en Kika een keer in de week mee met de jongens van Oss en VVV waar ze konden meetrainen om aan hun niveau te werken. Dan reden wij om beurten om ze weg te brengen.'

Kika van Es en Lieke Martens zijn nog altijd beste vriendinnen. Tijdens het EK delen ze een kamer met elkaar. Janssen: 'We vragen weleens: Hebben jullie nog wel gespreksstof? Maar die twee lullen nog elke dag elkaar de oren van de kop af, ook nu het team al honderd dagen bij elkaar is.’ Ruben lachend: ‘Zolang zou ik het zelfs niet met Kika uithouden.' Janssen: 'De sfeer is zo goed in die ploeg. Het lijkt wel alsof alles klopt. Het is bijna eng.'

Rood busje

De twee zijn nu ruim drie weken onderweg. Ze gaan naar trainingen en wedstrijden en op de dagen dat de speelsters vrij zijn, ontmoeten ze elkaar op de camping of gaan ze de stad in. 'We zaten in Utrecht wat te drinken met Kika en ineens hoorden we 'Van Es' naast ons. Daar zat een vader met zijn twee zoons van een jaar of dertien. Uiteindelijk was het papa die met Kika op de foto ging, en niet zijn zoons.' Van der Wijst straalt. Kika voelt voor hem net zo goed als zijn dochter: de jongsten waren vijf toen het samengestelde gezin in Groeningen ging wonen. Ze groeiden op als broers en zussen, als zoons en dochters. 'Als we vroeger op de camping aankwamen met ons kleine rode busje om er vervolgens vijf kinderen te zien uitkomen…', zegt Janssen lachend. 'Dan zag je ze al kijken: oei oei…'

Ook de vader van Kika heeft in Boxmeer zijn huis Oranje versierd. Na het succes van het team is dat uitgebreid tot een complete straat. Toch gaan de wedstrijden van Oranje ook gepaard met veel spanning, zegt Janssen. En dan niet alleen vanwege het resultaat, maar vooral of dochter Kika heelhuids het veld afkomt. 'Pas sinds februari is ze terug in de basis. En ze heeft altijd naweeën gehad van die dubbele beenbreuk. Terwijl ze daarvoor zó in topvorm was. Ik vind elke wedstrijd weer zo spannend. De stress… Of alles wel goed gaat. Ik heb heel de week spanningen, pas op de wedstrijddag word ik iets rustiger. Maar als de negentig minuten er weer op zitten, ben ik altijd blij. Dus honderdtwintig minuten… Doe het me alsjeblieft niet aan.'

Twee jaar geleden hadden ze nog tegen Van Es gezegd: Stop er maar mee. Dit wordt niks meer. In de revalidatie kende ze enkele flinke tegenslagen en had ze het mentaal zwaar nadat in de interland met Griekenland haar been letterlijk doormidden werd geschopt. 'Ik werd gebeld door de teammanager van de KNVB en wist meteen dat er iets niet goed was', zegt Van der Wijst. 'Ik gaf de telefoon door aan Carroll en toen vertelden ze dat Kika een dubbele beenbreuk had opgelopen.'

Mental coaching

Zes uur later zat Carroll Janssen naast het bed van haar dochter in een Grieks ziekenhuis. 'Dat was…' Janssen draait zich om. De emoties komen weer boven. Ze laat zich zakken op het trapje van de camper. Ook de rest van haar gezin valt wat stil. Dan: 'Ze wilden haar eerst daar opereren, toen besloten ze toch dat het in Nederland zou gebeuren waarop we met een privéjet zijn overgevlogen. Kika lag daar met een gespalkt been, maar ze had enorm veel pijn. In Nederland bleek de MRSA-bacterie een gevaar te vormen en toen moest ze vijf dagen in quarantaine. Daardoor kreeg ze ook nog een spitsvoet omdat dat been in de verkeerde positie stond. Dat was allemaal niet zo’n feest.'

Tel daar een moeizame revalidatie bovenop. 'Kika is weer even thuis komen wonen; ze heeft in een heel diep dal gezeten. Ze had pijn aan haar been, dat steeds reactie gaf op de revalidatie. Wij zeiden op een bepaald moment: Ga maar iets anders doen. Dat had ze gedaan als ze niet meer de top had bereikt. Dan was ze gestopt met voetballen. Maar ze heeft zich teruggevochten, ook met professionele hulp van een mental coach en EMDR, stressverwerking. Je zag in wedstrijden dat ze vaak op het laatst nog inhield, ze was bang voor de confrontatie. Ik ben zo trots op haar. Ze staat daar gewoon weer, waar ze altijd wilde staan. Hoe zij zich heeft teruggevochten… Eerst om fit te worden, toen bij Achilles en nu bij Oranje. Dat is zo kicken. Als ze als team dat veld op komen, het Wilhelmus klinkt en ik kijk een keer links en rechts. Dat is…' Noortje: 'Emotioneel. Zeker. En als er een van ons begint dan beginnen wij allemaal.' Janssen: 'Het is een erkenning voor jarenlang werken’, zegt Janssen. ‘Maar ook zonder erkenning hebben die meiden altijd evenveel gegeven.'

Er wordt op de klok gekeken. Het is tijd om naar de fanzone te gaan. John de Bever komt optreden. Even later wordt er meegezongen op wat Kika dit toernooi al zo vaak heeft geroepen: Jij Krijgt Die Lach Niet Van Mijn Gezicht.