Mourinho en Wenger willen de strijdbijl maar niet begraven

Wenger heeft geen spijt van zijn aanvaring met Mourinho, die zondag van zijn Franse collega 'een klein duwtje' kreeg. 'Ik wilde van A naar B en iemand stond in mijn weg die me allesbehalve welkom heette. Punt B was Alexis Sánchez, om te zien hoe zwaar geblesseerd hij was.'

Het verhaal van Mourinho is net wat anders. 'Hij kwam in mijn coachvak en niet met de juiste reden. Hij eiste dat er een rode kaart getoond zou worden en daar houd ik niet van. In mijn tijd als manager heb ik veel fouten gemaakt, maar dit voorval valt mij niet aan te rekenen. Hij kwam naar mij toe. Niet andersom.'

Wenger hoeft de woorden van Mourinho niet te vergeten, hij hoort ze niet. 'Ik luister eerlijk gezegd niet naar wat hij zegt. Ik vertrouw erop dat jullie van de media mij de komende weken alle morele lessen leren die ik moet leren. En dat accepteer ik.'

Misschien speelde de frustratie mee dat het Wenger maar niet wil lukken een ploeg in het veld te brengen die van Mourinho een verliezend coach maakt. Vorig seizoen eindigde zijn duizendste wedstrijd op de bank bij Arsenal in een drama: een 6-0 nederlaag op Stamford Bridge.

Na de 2-0 van zondag op Stamford Bridge zijn de cijfers van Wenger tegen de Portugees nog dramatischer; van de twaalf ontmoetingen verloor zijn Arsenal er zeven, speelde er vijf gelijk en slaagde erin zeven keer niet te scoren tegen Chelsea.

En dus was dat duwtje van de Franse manager tegen Mourinho meer dan alleen maar een duwtje. Het was een vervolg van een niet aflatende strijd tussen de twee managers in Londense dienst, die al speelt vanaf de zomer van 2005.

De eerste steen in de modderige vijver komt van Wenger. Het is augustus 2005, als Mourinho met Chelsea succesvol begint. In de ogen van de Arsenal-manager doet de Portugees dat met een negatieve tactiek. 'Ik weet dat we in een wereld leven waar je alleen winnaars en verliezers hebt. Maar als in een sport een ploeg die weigert initiatief te nemen wordt toegejuicht, dan is die sport in gevaar.'

Het duurt tot in oktober voor er een vilein antwoord komt van Stamford Bridge. 'Wenger heeft een echt probleem met ons en volgens mij wordt dat in Engeland een voyeur genoemd. Hij is iemand die ervan houdt naar anderen te kijken. Er zijn mannen die thuis een grote telescoop hebben om in andermans huizen te kijken. Wenger moet zo iemand zijn, het is een ziekte.'

Wenger laat het niet over zijn kant gaan en kondigt aan juridisch advies in te winnen. 'Hij gaat buiten zijn boekje, is het contact met de realiteit kwijt. Als domme mensen succes hebben, worden ze soms nog dommer.'

Mourinho verwelkomt een gang naar de rechter. 'Op Stamford Bridge hebben we een dossier van quotes van meneer Wenger van de laatste twaalf maanden. Het dossier beslaat geen vijf, maar 120 pagina's.'

De rechtszaak blijft achterwege, de rivaliteit blijft. Wenger noemt Mourinho 'een chequeboek-manager'. Andersom wijst de Portugees op de stroom van buitenlandse spelers richting het Emirates Stadium. 'In tegenstelling tot Arsenal proberen we een team te bouwen met Engelse spelers.'

Na zijn ontslag bij Chelsea vindt Mourinho de tijd fijntjes te wijzen op de prestaties van de Franse manager. 'In Engeland houden ze van statistieken. Weten ze dat Wenger maar vijftig procent van zijn wedstrijden in de Premier League wint?'

De terugkeer van Mourinho bij Chelsea blaast ook nieuw leven in het moddergooien. 'Ze houden er bij Arsenal van om te huilen. Dat is traditie', zegt de Portugees in december 2013, om een maandje later een verwijt van de Fransman met een sneer te beantwoorden.

'Een klagende Wenger is normaal, omdat hij dat altijd doet. Normaal gesproken zou hij blij moeten zijn dat Chelsea een speler als Mata verkoopt, maar dit is een beetje zijn natuur. Ik denk dat het niet eerlijk is dat de beste dagen van zijn ploeg altijd nog moeten komen.'

Daarop borduurt Mourinho weer een maand later verder, in een reactie op Wengers opmerking dat Chelsea de titelkansen niet durft uit te spreken 'uit angst te falen'. 'Als hij gelijk heeft en ik faalangst heb, dan is dat het geval omdat ik nauwelijks faal. Hij is een specialist in mislukken. Als ik in acht jaar bij Chelsea geen prijs zou pakken, dan zou ik vertrekken en niet meer terugkomen.'

Hoewel met de FA Cup de eerste prijs dit jaar richting Arsenal gaat, houdt de nederlaag van zondag de rivaliteit ongetwijfeld gaande. Het duwtje is de bevestiging, de strijdbijl is nog niet begraven. Het is wachten op de volgende sneer.

• Meer over

• Arsenal
• Chelsea