Mourinho's Chelsea: kampioensploeg vol controverse
Voor de vijfde keer in de historie is Chelsea kampioen van Engeland geworden. Die landstitel is onlosmakelijk verbonden met de terugkeer van José Mourinho, die slechts één seizoen de tijd nodig had om van een stel veulens een elftal vol racepaarden te maken. De Portugees bewijst met het achtste kampioenschap uit zijn loopbaan eens te meer een toptrainer te zijn, al is ook deze succesploeg weer omgeven door controverse.
Chelsea was dit seizoen niet bij te houden in de Premier League. Dat de titel drie speelronden voor het einde al binnen is, vormt het meest sprekende bewijs. Maar ook het aantal nederlagen (twee), het lage aantal tegengoals (22) en de ongeslagen status op eigen veld (veertien overwinningen en drie gelijke spelen) vertellen het verhaal van Mourinho's achtste landstitel in een notendop.
Stabiliteit, dat is het sleutelwoord. Sinds Mourinho The Blues in het eerste seizoen met slechts één nederlaag en vijftien tegendoelpunten voor het eerst in vijftig jaar weer eens kampioen maakte, was er geen enkele winnaar van het Premiership die zó weinig treffers incasseerde en tegelijkertijd zó weinig verloor als de ploeg die The Special One tien jaar later boetseerde.
Toch werd de kersverse kampioen dit seizoen niet voor vol aangezien. Het spel is saai, luidt het voornaamste verwijt. Mourinho sprong afgelopen week nog maar eens op de bres voor zichzelf en zijn spelers. Chelsea zou niet de waardering krijgen die het verdient. 'Wat het team presteert is fenomenaal. Vanaf de eerste speeldag koploper zijn is niet makkelijk. Ik weet wat ik aan mijn team heb. In zekere zin zijn wij wat elk team zou willen zijn.'
Wat Mourinho wil zeggen: Chelsea is een complete, veelzijdige en volwassen ploeg. Natuurlijk zijn er wedstrijden geweest, bijvoorbeeld in de Champions League tegen Paris Saint-Germain, waarbij John Terry zijn ploeggenoten richting de eigen zestien dirigeerde en het initiatief heel bewust bij de opponent neerlegde. Ook kreeg Chelsea van alle ploegen in de Premier League de meeste gele kaarten (vijf) voor schwalbes en maakte het de meeste goals (dertien) uit spelhervattingen. Maar er is ook een andere kant aan het verhaal.
Zo hadden alleen Manchester United en Manchester City significant meer balbezit (60 om 55 procent), schoten alleen Arsenal, City en Liverpool vaker op doel en maakte er niet een team meer doelpunten uit open spel dan Chelsea, dat met 69 treffers in totaal qua productiviteit bovendien alleen hoeft onder te doen voor Manchester City.
Daarmee houdt het nog niet op, want met Eden Hazard en Cesc Fabregas spelen dit seizoen twee van de meest aantrekkelijke voetballers op Stamford Bridge. De Belgische dribbelaar is bezig aan het beste seizoen van zijn loopbaan, werd onlangs door zijn collega's al uitgeroepen tot Speler van het Jaar en maakt vrijwel elke wedstrijd weer het verschil voor Chelsea. Met veertien goals en acht assists heeft de 24-jarige aanvaller een fors aandeel in de titel.
Datzelfde kan worden gezegd van Fabregas. De Spaanse spelmaker stond bij Barcelona jarenlang in de schaduw van spelers als Lionel Messi, Andrés Iniesta en Xavi, maar bewees in het shirt van Chelsea bij de absolute wereldtop te horen, vooral ook omdat hij zich in de Premier League als een vis in het water voelt. Net als in zijn periode bij Arsenal is Fabregas weer de koning van de assist. Liefst achttien keer stond hij aan de basis van een Chelsea-doelpunt, daarmee benadert hij het Premier League-record van Thierry Henry (20).
Liefst zes keer was Diego Costa het eindstation van een van de vele prachtige passes van Fabregas. De tot Spanjaard genaturaliseerde Braziliaan is de verpersoonlijking van de tegenstrijdige gevoelens die Chelsea bij veel voetbalvolgers oproept. Hij is een killer als het gaat om het maken van doelpunten (negentien in de Premier League), maar ook in de keiharde duels die hij met zijn bewakers uitvecht.
Costa werd beloond voor zijn spel met een uitverkiezing in het elftal van het jaar van de Premier League. Dat team onderstreepte de suprematie van de kampioen. Ook Branislav Ivanovic, John Terry, Gary Cahill, Nemanja Matic en Eden Hazard behoorden namelijk tot de beste elf spelers van de competitie.
Mourinho zelf draagt uiteraard ook bij aan het controversiële imago van Chelsea. De Portugees haalde dit seizoen regelmatig de headlines als hij weer eens begon over de campagne die dit seizoen tegen zijn elftal wordt gevoerd. Keer op keer trok Mourinho van leer over hoe hij en zijn ploeg waren benadeeld door scheidsrechters in belangrijke wedstrijden. De strekking: zonder al die arbitrale missers was Chelsea nog veel eerder kampioen geweest.
En de overmacht is al zo groot. Het is iets waar de kampioensploegen van Mourinho een patent op hebben. Alleen Internazionale moest in 2009/10 met Wesley Sneijder tot het einde blijven strijden om de Scudetto. AS Roma eindigde maar twee punten achter de Nerazzurri. Porto werd zowel in 2003 als 2004 met een straatlengte voorsprong, net als Chelsea (2005 en 2006), Inter (2009) en Real Madrid (2012), dat bovendien een Spaans punten- en doelpuntenrecord vestigde.
Het was al de tweede keer dat een ploeg van Mourinho dat flikte, want het vrijwel onverslaanbare Chelsea van 2005 is met 95 punten nog altijd de beste kampioen in de historie van de Premier League. Dat het Chelsea van nu maar drie punten verwijderd blijft van dat record als het zijn drie resterende wedstrijd wint, zegt alles over de kwaliteiten van de Portugees. Saai of niet, de voormalige assistent van Louis van Gaal heeft zijn reputatie van kampioenenmaker eens te meer waargemaakt.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login