'Oranje Leeuwinnen zijn eindelijk van Le Havre af'

Dagboek dinsdag 11 juni
Het is kwart voor acht in de ochtend en een meisje van een jaar of acht gaat al met haar ouders naar buiten. Op naar het Oranje-feestje. Ze kan het bord met het verzoek om een knuffel van Lieke Martens amper dragen. Maar dit is haar dag. Een groep vrouwen van in de zestig die je eigenlijk eerder op de huishoudbeurs zou verwachten, stapt ferm de Franse stad in op zoek naar een tram. Het is gemoedelijk, gezellig en allesbehalve luidruchtig.

Toch is er een stille trots te voelen. Lichte euforie zelfs. Voor de eerste keer in de geschiedenis trekken duizenden mensen de grens over om voetballende vrouwen te gaan kijken. Vandaag zijn ze al met meer dan 5.000, komende zaterdag worden er rond de 20.000 verwacht. We hebben hier te maken met een duidelijk gevalletje van sluimerende Hollanditis.

D-Day in le Havre kopt het AD. Op tv zijn hier al dagenlang bijna non-stop afschuwelijke beelden te zien van de bekendste en gruwelijkste D-Day, dik 75 jaar geleden. Maar goed, het is niet de tijd voor historische beschouwingen hier. We zitten midden in een hoofdstuk vaderlandse voetbalgeschiedenis. Vannacht begon het al met berichten van ING op de telefoon. Vandaag in ons hotel is de wereld ineens anders.

Gisteravond stroomde het al vol met het nieuwe voetbalpubliek. Vriendinnenclubs, moeders met kinderen, hele gezinnen met zenuwachtige dochters. Na een hapje eten zaten ze rustig te kletsen en te trivianten in de hotellobby. Kopje thee erbij. Nu zijn ze allemaal in het oranje en weten ze niet hoe snel ze naar de stad moeten. Kaarten halen, fanplein, Oranje-mars. Wij raken in gesprek met een aantal mannen die ook al dagen in het hotel rondzwerven. Een van hen is iets van 1 meter 25 groot en draagt een shirt van Bloodworth. Tim is de naam en hij baalt een beetje. Want zijn Oranje-hit wordt maar nergens opgepikt.

Hij laat ons zijn account zien. DJ Timmie Tirol. Ook al is hij 1.25 lang, er is geen kroeg te klein of feesttent te groot voor DJ Timmie. Alleen laat de doorbraak van zijn Oranje Leeuwinnen we gaan winnen op zich wachten. 'Ik had hem al in 2017 gemaakt, perfect idee maar toen kwam ineens John de Bever, nu hem ik 'm weer gelanceerd, maar het wordt nog niet goed opgepikt, De concurrentie is dan ook groot met Jan Smit, weer John de Bever, Claudia de Breij en wie al niet meer.' We gooien zijn nummer op Twitter en al snel is het drieduizend keer bekeken en beluisterd. Wie weet….

Wij gaan richting stadion, eindelijk gaan we voetballen. En eindelijk verlaten we straks Le Havre. Want laten we wel wezen, het lijkt wel of er even een oranje ufo is geland in de straten, WK-koorts in een stad waar niemand verder geboeid is door het festijn. De Fransen geloven het wel. Bij de openingswedstrijd hier waren alle sportende meisjes uitgenodigd en kaarten verkrijgbaar voor negen euro. Desondanks stokte de teller bij 12.044 bezoekers.

Kortom, ook al zitten we in Frankrijk, het voelt vooralsnog als een tv-toernooi. De FIFA bestookt ons met persberichten over kijkersrecords in Engeland, Frankijk, Italië en Australië. Nu nog volle stadions als decor. Met een miljoen verkochte kaarten komt dat later in het toernooi ongetwijfeld ook goed. In het stadion blijkt wat we al in de straten hadden gevoeld. Het stadion is vooral gevuld met blauw, blauwe stoeltjes om precies te zijn. Slechts 10.600 toeschouwers waarvan meer dan de helft uit Nederland. De FIFA is wel zo slim geweest de camera's tegenover de tribunes te zetten waar wel kaarten zijn verkocht. Maar van waar wij zitten, kijken we over een zee van lege stoelen naar de vrouwen die in het gelid staan voor het Wilhelmus. Zij kijken op hun beurt naar de blauwe stoeltjes.

Lieke Martens gooit er binnen een minuut een actie uit. 'Pikstart’' gilt een lolbroek, hij wordt meteen van repliek gediend. 'Beter dan een kutstart.' Leuker wordt het allemaal niet, niet alleen vanwege het opvallend lege stadion. Oranje worstelt met zichzelf en levert een openingswedstrijd af die lang op een 0-0 lijkt af te stevenen. Uiteindelijk knikt invaller Jill Roord de bal in de blessuretijd nog binnen.

'Een droom', glundert ze nadat ze haar ouders aan de zijlijn een knuffel heeft gegeven. 'Het is best wel moeilijk dat ik soms totaal word vergeten. Zo fijn om te laten zien dat ik er ook nog ben. Ik ben ook wat waard. Het gaat altijd over de eerste elf, maar we bestaan uit 23 speelsters. Het is ongelooflijk. Dat ik de winnende mocht maken was waanzinnig. Mijn doel was een doelpunt maken, ik weet dat ik makkelijk scoor, we waren al beter. Iedereen wil wereldkampioen worden, maar laten we eerst maar eens door de poule komen. Stap voor stap.'

De coach van Nieuw-Zeeland is een stuk minder blij: 'Onze harten zijn gebroken, we wisten dat we tegen een van de kanshebbers op de wereldtitel speelden. Ik bedoel, ze wonnen even met 3-0 van Australië. En kijk naar wat voor een spelers er op het veld staan. Dus wij wisten dat we onze harten eruit zouden moeten spelen. En dat hebben onze meiden gedaan. Ook tactisch mogen we trots zijn, alles is uitgevoerd zoals besproken, maar het houdt ergens op. Voor ons pas in de dying seconds.'

In het hotel heeft niemand enig idee van de uitslag. '1-0, Jill Roord.' De receptioniste kijkt op 'Giroud?' We knikken. 'Oui, Giroud.' Als we na een biertje nog even in een aanpalend café naar de wedstrijd van de Verenigde Staten willen kijken, blijken ze daar de voorkeur te geven aan een of andere atletiekwedstrijd in de regen. In het café aan de overkant van de straat is er een mannenwedstrijd elders in Europa te zien. We geven het op en kijken via de laptop naar de regerend wereldkampioen. Pas bij 13-0 mogen de Thaise vrouwen van het veld. Wij pakken de koffers en rijden naar Valenciennes. Waar het zaterdag weer verder gaat met circus Oranje.

En dat meisje met het knuffelverzoek? Die zagen we na de openingswedstrijd dolgelukkig in de armen van Martens.

• Meer over

• Nederland Vrouwen
• Vrouwen WK 2019 France
• Nieuw-Zeeland Vrouwen - Nederland Vrouwen (0-1)