Pontus Wernbloom, schipper met het vizier naar voren
Voetbal International kiest na elke speelronde in de Eredivisie de Speler van de Week. Voor de vijfde speelronde was dat AZ-middenvelder Pontus Wernbloom.
Nee, een stilist zal hij nooit worden. En wat dat betreft detoneert Pontus Wernbloom wellicht in het kunstwerk dat trainer Gertjan Verbeek inmiddels in Alkmaar heeft geschilderd en dat afgelopen zaterdag opnieuw in het stadion van AZ werd geëxposeerd.
Altijd zichzelf, predikt de club uit Noord-Holland te zijn, maar het heeft er verdacht veel van weg dat de kampioen van 2009 deze zomer een gedaanteverandering heeft ondergaan. Het vertrek van Stijn Schaars en Kolbeinn Sigthórsson werd opgevangen alsof het twee medewerkers van de fanshop betrof. Maar, de machine op het Alkmaarse middenveld draait nu beter dan voorheen. En daarin is het plots Wernbloom die een van de hoofdrollen opeist.
Niet langer alleen als schaar en schoffel, de gedaantes waarin hij vorig seizoen zo veel irritatie opriep bij tegenstanders. Maar als een schipper met het vizier naar voren. Weinig AZ-aanvallen gaan nog voorbij waarbij Wernbloom níét is betrokken. Neem afgelopen zaterdag tegen Vitesse, toen hij twee keer koppend trefzeker was en de Alkmaarders hun opponent al in de eerste helft tot figurant declasseerden: 4-0.
Het moet gek lopen als de Zweedse middenvelder zijn productie van vorig seizoen (vier treffers) niet overtreft. Kraakte Verbeek destijds nog soms zijn hersens vanwege het bijna noodzakelijk opstellen van Wernbloom op 10, na het vertrek van Schaars naar Sporting Lissabon én de doorbraak van Adam Maher lijkt de trainer de ideale toverformule te hebben gevonden. Maher op 10, daar waar hij steekt en sleutelt als geen ander, met Pontus Wernbloom en Rasmus Elm aan de zijkanten, als poortwachters van het middenveld. 
Critici en ook af en toe ook supporters van AZ ergerden zich voorheen nog aan het spel van de Zweed, maar eindelijk overstemmen nu de complimenten het geklaag en gaan de handen voor de Zweed op elkaar. In Europees verband gaf hij twee corners van Elm al de kroon die ze verdienden, tegen Vitesse deed hij dat nog eens dunnetjes over.
En ook buiten de krijtlijnen lijken beide Zweden onafscheidelijk. Zoals de plus en de min van magneten elkaar wel vaker opzoeken, zo is het momenteel in Alkmaar niet veel anders. Rasmus Elm en Pontus Wernbloom, de yin en yang op het middenveld van AZ.
En dus doet Wernbloom eindelijk wat er rond zijn komst van hem werd verwacht. Hij heeft al bijna twee volle seizoenen achter de rug in het rood-wit van AZ, maar de populariteit die hij bij zijn vorige club IFK Göteborg genoot, heeft hij in Alkmaar nog niet bereikt. Voor de buitenwereld mag hij wellicht nog een wat onbeschreven blad zijn, bij de club zullen ze hem niet snel vergeten.
Zo rustig als Elm zich in Noord-Holland beweegt, als een Scandinaviër pur sang, zo druistig is zijn inmiddels 25-jarige landgenoot. Soms tierend, zelden timide. En het moet gezegd, die bravoure correspondeert wat matig met het blonde vlassnorretje, dat inmiddels vanwege een langdurige weddenschap met Ragnar Klavan boven zijn bovenlip ontstaat.
'Op het veld ben ik bijna psychopatisch', liet de middenvelder Voetbal International vorig seizoen openhartig weten. 'Ik vind het heerlijk mijn fanatisme kwijt te kunnen en tegenstanders te irriteren.' Maar hij voegde er meteen ook maar een schuldbekentenis aan toe. 'Ik heb dit seizoen tienduizend vrije trappen veroorzaakt. Dat is te veel.'
Met dat realisme koerst Pontus Wernbloom af op een nieuw imago in de Eredivisie. Net als zijn team AZ overigens, dat inmiddels door steeds meer concurrenten wordt beschouwd als een serieuze kandidaat voor de plaatsen bovenin.
Tekst: David de Vries Foto's: VI Images