Saúl zette zijn gezondheid op het spel voor zijn droom
Sául Níguez speelde twee jaar lang met helse pijnen na een botsing in het toernooi om de Champions League. Dit seizoen kwam de bevrijding voor de middenvelder van Atlético Madrid, op een symbolische plek.
Toen Atlético twee seizoenen terug in de achtste finale tegen Bayer Leverkusen speelde, botste de Spanjaard met Kyriakos Papadopoulos. Dat had verstrekkende gevolgen voor Saúl: een bloeduitstorting en flinke nierschade, waardoor hij twee jaar lang elke wedstrijd en training met een verblijfskatheter (inwendig slangetje om de urine uit de blaas te laten lopen, red.) speelde. Daarbij kwam er regelmatig bloed in zijn urine en kampte hij met aanhoudende pijnscheuten.
'Ik herinner me alles: waar ik viel, alle keren dat ik moest overgeven, de krampen, van het veld worden gedragen, de stoel waar ik op zat, de ploeggenoten die me kwamen opzoeken, enzovoort', aldus Saúl. 'Nadat het gebeurd was, verloor ik me in doemdenken, tot ik mijn vader zag. Vanaf het moment dat hij bij me was, voelde ik me niet meer slecht en stopte ik met klagen, om hem gerust te stellen. Hem zien huilen was het ergste. Ik vertelde hem: "Pa, ik ben een stier, ik kan dit en nog veel meer overleven". Hij probeerde kalm te worden en lachte, maar ik zag dat hij zich zorgen maakte.'
Zijn vader kwam hem in die periode elke dag opzoeken vanuit Elche, een reis van 850 kilometer. Als er geen overlap is met de duels van zijn broers Aarón (CD Tenerife, tweede niveau) en Jonathan (CD Alcoyano, derde niveau) is, komt zijn vader ook naar de wedstrijden van de jongste telg.
Saúl stond zes weken na de botsing alweer op het veld, maar moest de blijvende pijn verbijten en hopen dat hij langzaam volledig zou herstellen. 'Ik zette mijn gezondheid op het spel om voor Atlético te spelen en mijn dromen te volgen. Ik kon mijn plek niet verliezen, dat is waarom ik bleef spelen tot ik niet meer kon. De trainer vroeg me of ik gek was geworden, omdat ik maar door bleef gaan. Ik antwoordde dat ik mijn kans, mijn droom niet zomaar kon opgeven vanwege een botsing.'
De begaafde linkspoot moet nog altijd regelmatig op controle in het ziekenhuis, maar sterkt langzaam aan. Het gevoel dat de cirkel rond is, kwam in februari al bij het wederzien met Leverkusen, waarop Saúl zijn pijlen had gericht. 'Ik zorgde ervoor dat ik terug zou keren naar de plek waar ik alles had kunnen verliezen. Het was erg emotioneel. Op de wedstrijddag ernaar toe werken was erg bijzonder. Ik was sterker en beter terug gekomen, als een vaste kracht in het eerste elftal.'
Het werd een droomavond voor de 22-jarige middenvelder, die bij de 2-4 zege de score opende met een schitterend doelpunt. 'Toen ik die goal maakte, voelde ik me bevrijd. Het was ongelooflijk emotioneel voor me. De treffer tegen Bayern München (in de halve finale in het vorige seizoen, red.) was geweldig, heel speciaal, maar uiteindelijk niet zo emotioneel als die tegen Leverkusen, door alles wat er gebeurd was.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login