Thuiskomen het enige medicijn dat Torres nog kan helpen
De terugkeer naar het Estádio Vicente Calderón moet nog één keer het beste naar boven brengen in Fernando Torres. De dertigjarige spits treft met trainer Diego Simeone de man aan wiens zijde hij tien jaar terug uitgroeide tot het boegbeeld van Atlético Madrid. Zelden zal er in de carrière van één speler zo veel zijn veranderd bij een club.
Het is nauwelijks voor te stellen na afgelopen seizoen, maar Torres debuteerde op 27 mei 2001 op zeventienjarige leeftijd niet in de Primera maar in de Segunda División. Dertien jaar later zal El Niño innerlijk gehuild hebben van geluk. Terwijl hijzelf ploeterde bij Chelsea, won Atlético de landstitel en ging het pas na verlenging onderuit in de finale van de Champions League tegen Real Madrid.
Dat had Torres niet durven dromen toen hij zijn jeugdliefde in de zomer van 2007 verliet voor Liverpool. The Reds hadden daarmee een van de meest begeerde talenten van de Europese velden te pakken. Want onder leiding van de latere wereld- en Europees kampioen was Atlético in de jaren ervoor van degradant weer uitgegroeid tot stabiele middenmoter in Spanje. Na de roerige tijden onder de beruchte voorzitter Jesús Gil y Gil, en de degradatie na diens vertrek, was de rust weer enigszins terug.
Het aandeel van Torres daarin was evident. In de vijf seizoenen dat het wonderkind actief was op het hoogste niveau haalde hij altijd de dubbele cijfers, goed voor 75 competitiegoals in vijf seizoenen. Als jongen van nog geen twintig jaar nam hij zijn club dusdanig op sleeptouw dat hij ondanks zijn kinderlijke voorkomen al in het seizoen 2003/04 op negentienjarige leeftijd de aanvoerdersband om zijn arm kreeg. En dat terwijl Simeone, lid van de kampioensploeg van 1996, net was teruggekeerd.
Een nieuwe clubheld was geboren, maar in 2007 volgde het onvermijdelijke afscheid. Dat leek vooral Atlético pijn te doen, maar gek genoeg is het vooral Torres die zich zevenenhalf jaar later moet hervinden. Na een aanvankelijk succesvolle periode met Liverpool en Spanje is de dertigjarige spits sinds zijn miljoenentransfer naar Chelsea geen schim meer van de energieke aanvaller die hij ooit was, terwijl Atlético floreert als nooit tevoren.
De erfenis die Torres achterliet hebben de Rojiblancos met groot succes opgevuld. Na Torres zag de club met Sergio Agüero, Diego Forlán, Radamel Falcao en Diego Costa nog een hele keur aan topspitsen voorbij komen. Het leverde in 2010 al een UEFA Cup en een Europese Super Cup op. Sinds Simeone in 2011 terugkeerde als trainer begon het oogsten echt met nogmaals een UEFA Cup en Europese Super Cup, een Copa del Rey en dit jaar de landstitel en de finaleplaats in de Champions League.
Zoals Simeone de successen van weleer bij Atlético terugbracht, zo hoopt Torres nu ook te profiteren van de hereniging met zijn voormalige ploeggenoot. Toen Cholo tussen 2003 en 2005 de laatste dagen van zijn carrière sleet in Vicente Calderón kende Torres twee van de beste seizoenen uit zijn loopbaan. In beide jaargangen scoorde hij meer dan twintig keer (21 om 20) en zijn productie in competitieverband (19 om 16) overtrof hij alleen bij Liverpool (24 in 2007/08, 18 in 2009/10).
Torres scoorde in het seizoen 2012/13 in alle officiële duels weliswaar nog 22 keer voor Chelsea, maar had daar toen wel 64 wedstrijden voor nodig. De jaargang 2009/10 is nog altijd de laatste waarin hij meer dan tien keer scoorde in competitieverband. Dat Torres in 222 competitieduels voor Liverpool, Chelsea en Milan slechts elf keer meer scoorde dan in 174 wedstrijden (75 goals) voor Atlético zegt eigenlijk alles: thuiskomen is het enige medicijn dat El Niño nog kan helpen.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login