Ultieme 'man van glas' Diaby (32) geeft de strijd na vijftien jaar op
Abou Diaby bergt zijn schoenen op. De 32-jarige middenvelder werd in zijn loopbaan geteisterd door de onwil in zijn eigen lichaam. Een portret van een breekbare man.
Als achtjarige sluit Diaby aan in de jeugdopleiding van FCM Aubervilliers, in een voorstad van Parijs. De zoon van een vrachtwagenchauffeur en thuisblijfmoeder groeit op met relatief weinig mogelijkheden. Zijn voetbaltalent valt al vroeg op en de jonge Abou, die fan is van Olympique Marseille, wisselt de clubs in rap tempo af.
Na vier jaar in Aubervilliers blijft hij drie jaar bij Red Star FC in Parijs. Daarna spendeert hij een jaar in de opleiding bij Paris Saint-Germain. Als hij daar vertrokken is vindt hij kortstondig onderdak op Clairefontaine, het opleidingsinstituut van de Franse bond. De laatste twee jaar van zijn opleiding maakt hij af bij Auxerre.
Uiteindelijk maakt hij daar ook zijn profdebuut, in 2004. Trainer Jacques Santini, de man die twee jaar eerder Olympique Lyon landskampioen heeft gemaakt, brengt hem langzaam. Te langzaam, vindt Diaby zelf. Anderhalf jaar na zijn debuut, hij heeft dan veertien wedstrijden in de competitie in de benen, gaat hij in op de lokroep van Arsène Wenger uit Londen.
Die laat Diaby voor vierenhalf jaar tekenen en heeft grote plannen met de talentvolle middenvelder. Hij hoopt een nieuwe versie van Patrick Vieira te hebben gestrikt. 'Hij is een zeer sterke middenvelder en heeft in zijn periode bij Auxerre zijn enorme potentieel laten zien. Hij is een fantastische toevoeging aan onze selectie', zegt Wenger dan trots.
In de jaren die volgen laat Diaby echter maar bij vlagen zien waartoe hij in staat is. Vanaf 2007 staat hij ieder seizoen meerdere weken met blessures aan de kant. Hoofd, schouders, knie, teen, rug, rib, enkel, kuit, lies, hamstring, dijbeen, scheenbeen: geen lichaamsdeel ontkomt aan het blessurespook dat Diaby dag en nacht achternazit.
De clubartsen, de chirurgen en de revalidatie-experts: Diaby ziet ze voortdurend. Kranten en tv-stations besteden gretig aandacht aan de grote blessuregevoeligheid van de Fransman. Ze berekenen in 2015 dat Diaby in zijn periode bij The Gunners in totaal al 42 keer geblesseerd is geweest en liefst 1554 dagen onbeschikbaar voor zijn trainer.
De cijfers staven die beweringen. In negen seizoenen bij Arsenal komt Diaby tot 180 wedstrijden, een gemiddelde van twintig wedstrijden per jaargang waar ook het dubbele mogelijk was geweest. Hij is de helft van zijn tijd in Londen uit de roulatie geweest: 222 weken niet inzetbaar en slechts aanwezig als toeschouwer.
Zelf wijst Diaby een zware tackle van Dan Smith aan als daad met grote impact. Op 1 mei 2006 speelt Arsenal de uitwedstrijd tegen Sunderland. De blessuretijd is net ingegaan, Arsenal leidt met 0-3 en Diaby speelt de bal iets te ver voor zich uit. Smith komt onbesuisd invliegen en vloert de Fransman.
'Dat is het moment dat alles kapotgemaakt heeft. Dat is waar het allemaal vandaan komt', zal Diaby later vertellen. 'Mijn enkel kreeg een enorme opdonder en ik heb dat daarna lang overgecompenseerd met de rest van mijn lichaam. Vóór die blessure had ik nog nooit een spierblessure gehad. Mijn lichaam was in orde.'
Het huwelijk tussen Diaby en Arsenal eindigt in 2015. Arsène Wenger spreekt de hoop uit dat zijn pupil elders meer geluk tegemoet gaat. 'Hij heeft niet gekregen wat hij verdiende. En dat is heel jammer, want Abou is een echte sportman. Hij bleef iedere avond thuis, bereidde zich iedere dag goed voor en kreeg toch niet de beloning. Ik hoop dat hij ergens anders nog beloond wordt', sipt Wenger.
Na zijn uittocht uit Londen vindt Diaby in juli 2015 een plek bij Olympique Marseille, de club die de jonge Abou zo bewonderde. Hij heeft op dat moment al tien maanden geen wedstrijd meer in de benen, maar tekent voor twee seizoenen. In maart 2016 speelt hij zijn eerste wedstrijd, met de reserves. Een maand later maakt hij zijn rentree in de Franse competitie.
De comeback in zijn thuisland mondt voor Diaby uit in een fiasco. Slechts zes keer draagt hij het tenue van Marseille om de schouders: een paar honderd minuten speeltijd op een contract van twee jaar. In 2017 kijkt dan ook niemand vreemd op als de club laat weten dat Diaby's contract niet verlengd wordt.
Vergeefs zoekt Diaby nadien nog naar een nieuwe club. Zijn cv ziet er fraai uit: negen seizoenen Arsenal, meerdere jaren Ligue 1-ervaring. Zestien optredens in het Franse nationale team, waarvan drie op het WK 2010. Maar iedere club die de naam Diaby hoort, weet: dit is de man van glas, hier kunnen we niet aan beginnen. Niemand wil nog het risico nemen opgescheept te zitten met een speler wiens talent zo weinig voor het voetlicht komt.
Maandag, 25 februari 2019. Abou Diaby laat in een uitzending van de Franse televisiezender RMC weten dat het erop zit. 'Ik stop ermee. Ik blijf met fysieke tegenslag sukkelen en kies ervoor te stoppen. Mijn lichaam kan het niet meer aan. Na mijn vertrek bij Marseille heb ik mezelf een jaar gegeven, maar het verhaal bleek gecompliceerder dan gedacht. Ik ben nu op een punt aanbeland dat mijn blessures me zelfs in de weg zitten in het dagelijks leven.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login