Van Marwijk houdt altijd vast aan zijn eigen lijn
Bert van Marwijk (58) staat aan de vooravond van mogelijk het grootste succes in de Nederlandse voetbalhistorie. De coach viel op door zijn consequentheid, een eigenschap die hij bij Fortuna Sittard al had, toen hij als coach debuteerde in het betaalde voetbal.
Mocht Oranje de WK-finale van Spanje winnen, dan zet de in Deventer geboren Van Marwijk een unieke prestatie neer. Rinus Michels eindigde met Oranje in 1974 als tweede achter Duitsland (2-1), zoals ook Ernst Happel zich vier jaar later in de finale - tegen Argentinië - gewonnen moest geven (3-1).
Van Marwijk, zelf éénmalig international en speler van onder meer AZ, was werkzaam voor de Limburgse Hoofdklasser SV Meerssen voordat hij in 1997 zijn eerste stappen in het betaalde voetbal zette, bij Fortuna Sittard. Daar maakte hij indruk door de competitie op respectievelijk de zevende, tiende en twaalfde plaats te besluiten.
In 1999 bereikte hij bovendien de bekerfinale, die met 2-0 tegen Ajax verloren ging. De jonge en talentvolle spelersgroep, huidig schoonzoon Mark van Bommel maakte er deel van uit, gaf hoog op van de consequentheid waarmee Van Marwijk te werk ging.
Als coach van Feyenoord, vanaf 2000 zijn volgende club, boekte Van Marwijk op 8 mei 2002 zijn grootste succes tot dusver. Twee dagen na de moord op politicus Pim Fortuyn won Feyenoord de ternauwernood niet afgelaste eindstrijd van de UEFA Cup met 3-2 van Borussia Dortmund.
Ondanks flinke meningsverschillen met de routiniers Pierre van Hooijdonk en Paul Bosvelt - zij waren geen voorstanders van een opstelling met vleugelspitsen - handhaafde Van Marwijk deze speelwijze. Wel stond hij het elftal toe opportunistischer te spelen dan hij zelf aanvankelijk voorstond.
Feyenoord kende een rumoerige eerste helft van het seizoen 2001/02. Voorafgaand aan het achtste finaleduel met Glasgow Rangers, februari 2002, bracht een gesprek tussen coach en dragende spelers aan beide kanten opluchting. Feyenoord versloeg de Schotten met 3-2, kwam in een roes en won uiteindelijk de UEFA Cup. 
Het zou bij deze prijs blijven voor Van Marwijk, die in 2004 naar Borussia Dortmund vertrok. De Duitse club verkeerde in een moeilijke financiële situatie. Een topselectie had de winnaar van de Champions League in 1997 allang niet meer. Van Marwijk was drie jaar in dienst, waarin hij twee keer als zevende en een keer als negende eindigde.
Met Feyenoord, waar hij in 2007 terugkeerde, won Van Marwijk de KNVB-beker. Het betekende de eerste prijs voor de club na zijn vertrek naar Duitsland.
In de competitie presteerde Feyenoord ondanks de aanwezigheid van de routiniers Roy Makaay, Giovanni van Bronckhorst, Kevin Hofland en Tim de Cler met een zesde plaats teleurstellend. Van Marwijk verliet de club in de zomer van 2008 en werd de opvolger van bondscoach Marco van Basten.
Van Marwijk plaatste zich zonder puntenverlies voor het WK in Zuid-Afrika. De tegenstand had met met Schotland, Noorwegen, Macedonië en IJsland sterker gekund, maar bij zowel spelers als buitenwacht liet de coach een stabiele indruk achter.
In tegenstelling tot de opstellingen die Van Basten maakte, waren die van Van Marwijk goed te volgen. Falende spelers werden bovendien niet onmiddellijk vervangen. Op een piepklein incidentje rond Wesley Sneijder in de thuiswedstrijd tegen Schotland na, was het altijd rustig rond Oranje.
In het verleden was dat vaak anders en langzaam groeide de overtuiging dat een meer op resultaat gerichte benadering noodzakelijk was om voor de hoofdprijs te gaan. Het woord focus werd een begrip. Van Marwijks assistenten Phillip Cocu en Frank de Boer wisten dat het daaraan had ontbroken op het WK van 1998.
Oranje speelde nooit groots tijdens het WK in Zuid-Afrika, al was de strijdlust in de tweede helft tegen Brazilië indrukwekkend. Maar het was vooral degelijk wat het elftal liet zien, met een finaleplaats als resultaat. Nederland is een zege af van het wereldgoud. Als Nederland van Spanje wint, schrijft Bert van Marwijk met zijn team voetbalgeschiedenis. (Gerrit-Jan van Heemst)