Villarreal-boegbeeld Bruno: van een mijn naar El Madrigal
In de zesde speelronde van de Primera División moet Villarreal het knappe gelijkspel op bezoek bij Real Madrid een vervolg geven tegen Osasuna. VI-redacteur Bas van den Hoven over Bruno Soriano, voor wie El Madrigal een tweede thuis is geworden.
Villarreal, de stad met iets meer dan vijftigduizend inwoners en een club met tien topzeven-klasseringen in La Liga in de voorbije twaalf seizoenen. Door de regelmaat verliezen de prestaties bijna hun bijzondere karakter. Iedere club die El Madrigal als bestemming heeft, wacht een hels karwei. Zo is het al sinds 2004, met uitzondering van de twee jaar waarin El Submarino Amarillo degradeerde en weer opklom. Onder anderen Diego Godín en Eric Bailly gebruikten Villarreal als springplank naar de top. De subtopper als tussenstation, het is waar Bruno Soriano niet aan moet denken.
Villarreal was afgelopen woensdag de ongewenste gast op wat een feestavond had moeten worden voor Real Madrid. In Santiago Bernabéu zetten de bezoekers een punt achter de zegereeks van De Koninklijke, die met zeventien achtereenvolgende overwinningen in La Liga het record konden aanscherpen. Bruno kende geen genade. Door een strafschop à la Panenka te benutten (foto onder) kreeg hij de Madrilenen voor even stil.
Weinigen zullen de 32-jarige Spanjaard de hoofdrol misgunnen. Zelden is de spelverdeler op de voorgrond te zien. Hij is het kloppende hart van Villarreal, de man die met zijn zuivere passing het bloed sneller laat stromen. Zoals Xavi en Xabi Alonso dat deden bij respectievelijk Barcelona en Real Madrid.
Het scheelde weinig of het grote publiek had nooit kennisgemaakt met de middenvelder uit Artana, een plaatsje op zo'n twintig kilometer van Villarreal. Op zijn zestiende was Bruno klaar met het najagen van zijn voetbaldroom. Hij zei Villarreal vaarwel en ging aan het werk in een mijn. Voetballen deed Bruno louter nog met zijn vrienden, voor zijn plezier. Tot er werd aangeklopt door Juan Carlos Garrido, destijds trainer van het tweede van Villarreal en later de coach van de hoofdmacht. Op zijn achttiende begon Bruno aan zijn tweede voetballeven.
Wie toen had gezegd dat de spelmaker op 18 september 2016 zijn 250ste competitiewedstrijd voor Villarreal zou spelen, werd voor gek uitgemaakt. Wie stelde dat Bruno, die pas op zijn 22ste in het eerste debuteerde, het weleens zou kunnen schoppen tot de nationale ploeg verloor al zijn geloofwaardigheid. De linkspoot heeft met alle wetten gesold. In El Madrigal behoort hij inmiddels tot het meubilair. Bruno is er altijd, ook als het water aan de lippen staat.
Zo kreeg de middenvelder na de degradatie van Villarreal in het seizoen 2011/12 van toenmalig bondscoach Vicente Del Bosque te horen dat hij moest vertrekken om zijn kansen op een oproep in leven te houden. Een ontsnappingsroute leidde naar Valencia. Een bod van negen miljoen euro moest genoeg zijn om hem naar Estadio Mestalla te halen, maar Bruno sloot de deur. Hij bleef zijn jeugdliefde trouw, strooide met passes in de Segunda División en keerde een jaar later terug op het hoogste niveau. Weer een seizoen later was er de terugkeer bij de nationale ploeg, afgelopen zomer was er de EK-deelname. Als international door Villarreal wandelen zonder schuldgevoel, onbetaalbaar.
Het is aftellen tot 4 december, dan kan Bruno op zijn vroegst Marcos Senna onttronen als de Villarreal-speler met de meeste competitiewedstrijden op het hoogste niveau. Allereerst wacht het duel met Osasuna. Of het nu een bezoek aan Real is of een wedstrijd tegen een promovendus, op de Baron van Artana kan Villarreal rekenen.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login