Er zijn mensen die durven te beweren dat een coach weinig verschil maakt. Sarina Wiegman is het levende bewijs dat die stelling niet klopt. Een kroon op haar werk is niet meer nodig. Haar hele leven droomde ze van de Olympische Spelen. ‘Maar die droom is nu een missie geworden.’
Het is 11 april 2001 als Louis van Gaal naar Hoogeveen afreist. Hij heeft net zijn Masterplan geschreven waarin ook vrouwenvoetbal een grote rol speelt. Andries Jonker heeft hem geattendeerd op het jubileum van de aanvoerder van dat team. Ene Sarina Wiegman speelt haar honderdste interland. Mooi moment om even aandacht te geven aan de die vrouwen. Rond het veld van de amateurclub staan een paar honderd mensen. Wiegman is een type pitbull. Ze gaat op het middenveld te keer, scheldend en schoffelend. Maar als ze ergens niet van houdt, is het al die belangstelling. Binnen een paar minuten scoort haar directe tegenstander ook nog, Denemarken wint met 0-3.