Feyenoords verloren zoon Dirk Kuijt keerde terug naar huis en stond aan de basis van het eerste landskampioenschap van deze eeuw. Alles zette de 36-jarige Katwijker ervoor opzij, uiteindelijk zelfs zijn eigen ego. VI’s Feyenoord-watcher Iwan van Duren maakte de soms hobbelige weg van Dirk Kuijt richting victorie van nabij mee.
Dirk Kuijt doet denken aan een stripheld, die vol goede moed onmogelijke avonturen beleeft en de moeilijkste obstakelsneemt. Het verhaal van de visserszoon die Feyenoord na achttien jaar weer aan een titelhielp, is nu al legendarisch. En zelden zal iemand de titel zo gegund zijn. Bonken van kerels lieten zonder schaamte de tranen rollen toen Dirkie de schaal in De Kuip hoog boven zijn hoofd tilde. Als een vuurtoren in een kolkende zee van emotie. Vaders en zonen hingen in elkaars armen. Ouden van dagen grepen naar hun zakdoek. Kuijt kreeg het zelf ook te kwaad. Dit was het mooiste moment uit zijn carrière. Wat zou zijn vader Dirk senior trots zijn geweest. Dit was de dag waar niet alleen hij zijn hele leven van had gedroomd.
Zomer 2016 - Aruba
Wat is het altijd weer een heerlijk moment als de banden de smalle landingsbaan van Aruba raken. De warme lucht zorgt al direct voor het betere vakantiegevoel op Queen Beatrix International Airport. Dirk en Gertrude Kuijt komen er graag. Ja, het bestaat nog, voetballers die bij hun jeugdvriendin blijven. Deze weken vieren ze dat ze dertien jaar getrouwd zijn. Samen doorstonden ze al vele stormen. Maar de winst van de KNVB-beker heeft alle ellende van het seizoen weggevaagd. De twee draaien de film van afgelopen jaar af.
Bij zijn presentatie in juli 2015 moeten de lokale media de mensen verzoeken niet meer naar De Kuip te komen. Als Kuijt uit de helikopter stapt, schrikt hij zelf ook wel een beetje van de euforische ontvangst. Wat volgt is een krankzinnig seizoen met de langste reeks nederlagen in de clubhistorie én een feestje op de Coolsingel. De beker is de eerste prijs voor Feyenoord sinds acht jaar. Maar hij wil nog dieper gaan, Feyenoord kampioen maken. Hoe verzint iemand het? De laatste keer dat dat gebeurde, werd er nog in guldens betaald en was je een enorme aansteller als je een mobiele telefoon had.
Dirk en Gertrude genieten met hun vier kinderen en komen oude bekenden tegen zoals Robin van Persie. ‘Denk jij er nooit eens aan de cirkel rond te maken bij Feyenoord?’, probeert Kuijt het bij zijn collega-aanvaller na een potje voetvolley op het strand. De poging heeft geen succes, want Van Persie lacht alleen maar wat. Die heeft ook gezien hoe er in Nederland doorgaans wordt omgegaan met grote sterren die terugkeren.
Intussen appt Kuijt alvast met de nieuw aangetrokken Deense spits Nicolai Jørgensen. En een paar dagen later heeft Kuijt wel beet als ook Steven Berghuis zich meldt op het witte zand. De frêle buitenspeler raakt steeds enthousiaster en belt een paar weken later tijdens zijn voorbereiding met Watford naar Kuijt. Desnoods levert hij een bak met geld in – net als Kuijt en ook Eljero Elia al deden – want hij wil weer spelen en onderdeel zijn van die grote, onmogelijk geachte droom.
Noordwijk
De vakantie vliegt voorbij, maar thuiskomen is ook geen straf. Net als Louis van Gaal en Edwin van der Sar woont Kuijt in Noordwijk. Naast Huis ter Duin staat een enorme villa. De visserszoon kocht het pand al in 2013 voor ruim twee miljoen euro en liet het daarna volledig platgooien, om een waar Kuijt-kasteeltje te laten verrijzen. Vanuit Noordwijk fiets je in dik tien minuten naar Katwijk. Het dorp waar Dirk en Gertrude elkaar leerden kennen. De kinderen vinden het fijn, weer naar oma Annie, voetballen bij Quick Boys, terug in de duinen.
Er is meteen ook goed nieuws voor Feyenoord. Tonny Vilhena komt terug op zijn besluit te vertrekken. Ook Kuijt heeft veel met hem gepraat toen de familie Vilhena in de clinch lag met de club. Ze voelden zich niet gewaardeerd. Achteraf berustte het allemaal op een misverstand. Tonny Vilhena is opgelucht nu hij bij zijn zieke moeder kan blijven en de lucht is opgeklaard. Ook hij gaat mee naar het trainingskamp in Oostenrijk. Een belangrijke bouwsteen in wat dan nog een luchtkasteel lijkt.
En dan moet Berghuis nog komen. Met een beetje geluk moet dat genoeg zijn voor de 25 extra doelpunten die Feyenoord volgens Kuijt nodig heeft voor een titel. Over zijn contract waren ze binnen drie seconden klaar, hij wilde alleen de garantie dat er voorin versterkingen zouden komen.
Bad Waltersdorf
Het is midden juli als ik na een tunnel of vijftig eindelijk in Bad Waltersdorf ben. Hier in Oostenrijk begint mijn eerste seizoen als Feyenoord-watcher pas echt. De nieuwe VI-hoofdredacteur Christiaan Ruesink wil graag dat ik de club ga volgen. Dat klinkt als een heerlijke opdracht. Maar ik ben een gewaarschuwd man; Feyenoord staat er slecht op bij collega-reporters. Moeilijke club.
Na de eerste training ga ik maar eens het spelershotel in. Kijken wat er gebeurt. Aan de bar is Dirk Kuijt in gesprek met trainer Giovanni van Bronckhorst, de rest van de spelers beweegt zich in de bekende groepjes. Als Kuijt mij in het oog krijgt, komt hij als eerste speler uit zichzelf op me af: ‘Iwan, jij gaat ons volgen. Wat denk je? Ga jij ons geluk brengen dit seizoen?’ Een open blik en volledige aandacht. Het zal me de rest van het seizoen blijven opvallen. Ballenjongens, kinderen die mee het veld oplopen, terreinknechten, de perschef; voor iedereen lijkt hij tijd en oog te hebben. Zelfs tijdens het warmlopen, zie ik hem regelmatig even knipogen of een hand aantikken van een fan.
Voor ik het weet zitten we op het terras en knikt hij als ik vraag of ik het gesprek kan opnemen. Na een zeldzaam lange vakantie barst hij van de energie voor het nieuwe seizoen. De batterijen staan op honderd procent. ‘Ik voel me heerlijk, het is voor mij zo uniek om echt lang op vakantie te gaan.’
Kuijt keerde terug naar De Kuip om prijzen te pakken. De beker is binnen, dus moet het nu de schaal worden. ‘Ik weet dat het vroeg is, maar we zijn voor mijn gevoel nu al verder dan vorig jaar. Vrijwel de gehele selectie is intact gebleven en we hebben er met Nicolai een goede aanvaller bij. Vorig jaar kwam niet alleen ik naar Rotterdam, maar nog een hele rits spelers. Waren er veel mutaties, veel ook pas laat. Nu stáát het al, het fundament hebben we eigenlijk vorig jaar al gelegd. We zijn natuurlijk niet zomaar de laatste vijftien wedstrijden ongeslagen gebleven. Hier werken we in alle rust naar het seizoen toe.’
‘Die KNVB-beker smaakt naar meer. Ook al is het volgens sommigen geen hoofdprijs, voor Feyenoord is het een grote prijs. Net als voor de supporters, de Coolsingel stond op een maandagochtend vol. Dat deed me echt veel. Het winnen van prijzen geeft een boost.Niet voor niets tekende de ene speler na de andere bij. We hebben het gevoel dat er veel meer te halen valt. Dat het gat met Ajax en PSV vorig jaar door een mindere periode veelte groot is geworden. Dat willen we dichten.’
Voorjaar 2017 - Noordwijk
We zien hem de 76 treden aflopen van Huis ter Duin naar het Breakers Beach House, uiteraard met de telefoon aan een oor. Vanochtend heeft hij een van de laatste trainingen afgewerkt voor de kampioenswedstrijd tegen Excelsior. Of hij speelt, weet hij niet. Hij beseft: dikke kans dat hij vanaf de bank straks moet gaan toezien hoe de eerste elf zonder hun aanvoerder het klusje klaren. Daarover later meer. Nu is het tijd voor ons laatste gesprek dit seizoen, dat langgeleden begon in de Oostenrijkse Alpen.
Je ziet de zee zijn werk doen als hij over het strand uitkijkt naar de mensen die wandelen langs de waterlijn. Een uur geleden was hij nog in Rotterdam. Langs de lijn stonden de aanhangers rijendik: ‘Dirkie, selfie Dirkie.’ Bij het uitrijden van het stadion stonden ze voor de slagboom. Bij het stoplicht begonnen de auto’s naast hem te toeteren. Zelfs de straat-krantverkoper stak zijn duim op. ‘Dirkie bedankt.’ Nee, hij hoefde geen krant te kopen. Pas toen hij richting de kust reed en via een sluiproute naar Noordwijk, kon hij weer even ontspannen. Nu ziet hij het strand, de zee, de meeuwen. ‘Ik woon vlak bij het strand.Echt ideaal. Als het hier mooi weer is, loop ik met de kinderen het strand op en gaan we een hapje eten. Zeker in deze fase is de hectiek groot en in Rotterdam is het echt massaal. Er staat zo veel spanning op. Vooral geestelijk. Niet alleen vandaag, al sinds de dag dat ik kwam. Hier kom ik tot rust.’
De supporters adoreren hem. Kuijt is heilig in De Kuip. Punt uit. Analisten boorden hem de grond in. De Dorpspastoor, De Demagoog. Zulke teksten waren nog te overzien. De echte klap kwam toen Van Bronckhorst hem liet vallen en op de bank zette. Als kartrekker, aanvoerder en verlengstuk van de trainer dacht hij ‘een streepje voor’ te hebben. Die uitspraak zorgde meteen voor hoop in Amsterdam en Eindhoven. Zou er dan toch een scheur komen in dat hechte collectief in Rotterdam? Het was geen rare gedachte, want het donderde in De Kuip. Gesprekken met Giovanni van Bronckhorst en Martin van Geel volgden. Het veranderde niets. Agree to disagree is de netste samenvatting.
Het is bijna een Griekse tragedie, met dat verschil dat het nu goed afloopt met de held in het verhaal. De droom van Dirk komt namelijk wel gewoon uit. Ondanks of dankzij de beslissing van de trainer. We zullen het nooit weten. Wat wel zeker is dat deze titel er zonder Kuijt nooit was gekomen. Vaak spraken we elkaar na de wedstrijd, maar dan was er altijd weer een volgende wedstrijd. Nu zitten we aan de zee, die al vanaf de eerste dag in zijn leven is. De zee waarop zijn vader zo veel stormen doorstond. Hij laat zich verleiden tot een eerste voorzichtige terugblik op een seizoen waarinFeyenoord vanaf de eerste dag op één stond. Ajax deed alles om Feyenoord te achterhalen,PSV verloor zelfs van geen andere ploeg dan Feyenoord. Maar Feyenoord bleek onverzettelijk.
Dirk Kuijt ziet drie sleutelmomenten dit seizoen. Drie momenten dat ‘de vuist van Feyenoord’ te zien was.