Zelden (zeg maar: nooit) heeft een pandemie zo’n helende werking gehad op een internationaal voetbaltoernooi als de coronacrisis op de eindfase van de Champions League. Nu is de CL-knock-outfase al een aantal jaar in toenemende mate de moeite van het kijken waard – en is het soms nog verrassend ook, al willen fanatieke nostalgici je graag anders doen geloven. Toch gebeurde er de afgelopen weken iets wat ik al lang niet meer had meegemaakt: ik verheugde me op min of meer willekeurige wedstrijden.
En ik weet wel dat de huidige opzet een noodgreep is, en dat geen mens bij de UEFA serieus overweegt de boel om te gooien om mij een plezier te doen, maar als er ooit een kans was om de opzet van het grootste clubtoernooi ter wereld te hervormen en van de noodsituatie een permanente toestand van feest en jolijt te maken, dan is het nu. Hieronder volgen acht prima weerlegbare argumenten om er vandaag nog werk van te maken.