Alex Pastoor (54) was als speler en als trainer in Oostenrijk actief. Sinds maart van dit jaar is hij terug in Nederland. Over het EK, wachten op een passende kans en oplossingsbedenkers. ‘Bondscoach zijn lijkt me een feest.’
Hoe is het met u?
‘Goed, het is heerlijk weer en ik vermaak me prima. Met een klein verbouwinkje thuis en met fietsen. Daar had ik ooit een bloedhekel aan, zeg maar gerust een enorme bloedhekel, maar daar heb ik nu veel lol in. Ik was altijd een hardloper, in een loopgroepje, maar ik ben in oktober vorig jaar over een boomwortel gestruikeld en daar heb ik een lelijke enkelblessure aan overgehouden. Dat moet genezen met rust, maar dan moet je net bij mij zijn. Dat werkt niet. Ik had nog een mountainbike staan, maar dat vond ik niet zo leuk. Dan echt fietsen. Ik had in het begin enorme pijn aan mijn reet. Daar moet je even doorheen, zeiden ze. Als ik iets doe, dan moet het goed, dus ben ik via via aan goed materiaal gekomen en nu fiets ik. Ook voor het goede doel. We hebben vrienden met een meisje van bijna vijf dat aan een spierziekte lijdt, daar haal ik geld voor op. Prachtig om te doen. Het heeft me bovendien laten inzien dat je moet koesteren wat je hebt. Het doel van fietsen is tweeledig: ik wilde blijven sporten en ik haal geld op. Ik maak van alles een wedstrijd, dus wil ik het hardst fietsen én het meeste geld ophalen. Ik woon in een toeristisch gebied in Nederland, dus ga ik lekker ’s morgens fietsen, want ’s middags moet ik nogal wat toeristen ontwijken. En weet je waar ik achter ben gekomen? Dat er in mijn eigen omgeving, waar ik al jaren woon, nog heel mooie plekjes zijn die ik nooit had gezien. Ik heb het fietsen omarmd.’
Dit interview is afkomstig uit VI 24. Bestel hier het nummer waarin we met analyses, interviews, reportages (van Amsterdam tot Londen) en statistieken uitgebreid aandacht besteden aan het EK.