Almere City FC heeft het ultieme doel bereikt. De jongste profclub van het land promoveerde zondag voor het eerst in de clubhistorie naar de Eredivisie, achttien jaar na de eerste wedstrijd in het betaalde voetbal. Almere is jong, ambitieus en eigenwijs en zeker niet van plan om na een jaar weer te degraderen.
Het feest barstte zondagavond los in de Oude Meerdijk van FC Emmen. Almere City reisde daar zondag met een 2-0 voorsprong op zak naartoe. De druk was daardoor voelbaar bij Eredivisionist Emmen, dat een achterstand moet goedmaken, maar ook zeker bij Almere. Waar de club in de media al de Eredivisie in werd geschreven, liep binnen de club nog niemand de polonaise. 'Het is pas rust', vertelde trainer Alex Pastoor niet voor niets. Emmen schoot uit de startblokken en verraste Almere enigszins, maar de bezoekers herpakten zich. Dat leverde niet de controle over de wedstrijd op, maar na rust wel twee snelle goals die de genadeklap voor Emmen bleken te zijn. Rajiv van La Parra opende de score; Jorrit Smeets verdubbelde de marge kort daarna. Het enige wat Emmen daarna nog lukte, was de 1-2 van Jari Vlak.
Van La Parra
Zo sprintten de spelers, de technische staf en ook de directie van Almere City na het laatste fluitsignaal het veld van de Oude Meerdijk op. Mensen vielen in elkaar armen, renden naar het uitvak om het feestje te vieren met de meegereisde fans of namen even een moment voor zichzelf. Toen het schild voor de promotie was uitgereikt en de meeste spelers hun weg baanden naar de dug-outs om nog even na te genieten, zat Van La Parra minutenlang op de kunstgrasmat in Emmen. De maker van de 0-1 had even geen trek in interviews. Dit was een moment voor hem en zijn familie, die direct na de wedstrijd belden. 'Dit zijn de mensen die me altijd steunen, ook in mindere tijden. En die heb ik zeker gekend, voordat ik hier tekende. Dan wil ik zo'n succes ook even met hen vieren.'
Het verhaal van Van La Parra is inmiddels bekend. De vleugelspeler tekende pas in maart bij Almere City nadat hij lange tijd zonder club had gezeten. De aanvaller trainde maanden voor zichzelf. In die periode zocht hij veel steun bij zijn familie. 'Zij staan dicht bij mij en weten hoe het eraan toe is gegaan. Ik heb een jaar lang uitzichtloos getraind, wachtend op een kans. Elke ochtend opstaan, trainen, nooit opgeven. Ik heb altijd discipline gehad, terwijl opgeven makkelijk was geweest. Ik moest het uit mezelf halen, daarom ben ik ook trots op mezelf. Mijn familie stond in die tijd voor me klaar. Om me op te vrolijken, mee te nemen naar een uitje of uit te nodigen bij hen thuis. Daarvan kreeg ik een fijn gevoel. Ik was vier maanden geleden nog clubloos en al bezig met volgend seizoen. Ik had niet verwacht dat er nog een club zou komen. Toen belde Johan Hansma me. Ik ben hem enorm dankbaar voor deze kans. Johan heeft altijd in me geloofd. Hij zei: "Ik weet wat jij nog kan en ik weet dat je belangrijk gaat zijn voor ons." Dat is wel gebleken.'