Opnieuw is de maand augustus een sportieve horrormaand geworden voor Ajax. En weer lag de oorzaak van de blamage niet op het veld, maar bij de clubleiding.
Deyovaisio Zeefuik mocht de voorbereiding meedraaien als volwaardig lid van de eerste selectie. Kenny Tete zou Ajax spoedig gaan verlaten en dus kreeg de jongeling de kans om zich aan Joël Veltman te meten. Al snel werd duidelijk dat niet hij, maar een andere rechtsback de concurrent moest worden van de aanvoerder. Toch duurde het opnieuw weken voordat die speler werd aangetrokken.
Luis Manuel Orejuela, een 21-jarige rechtsback werd op 8 augustus aangetrokken. Verrassend. Hij werd al langere tijd gevolgd, maar de interesse in de vleugelverdediger van Deportivo Cali was juist de laatste periode afgenomen. Reden daarvoor was dat de analyses van afgelopen seizoen veelal haken en ogen lieten zien. Orejuela was bij zijn club veranderd van een groot talent met veelzijdige kwaliteiten tot een kwetsbare rechtsback, die geregeld steekjes liet vallen.
Toch liet Marc Overmars plotseling weten dat hij de Colombiaanse verdediger zo snel mogelijk naar Ajax wilde halen. De volgers van het Colombiaanse voetbal waren verbaasd, ook binnen en rond de Amsterdamse club keken mensen verrast op, maar ook weer niet. De interesse in Mateo Barac was evenzeer een surprise. Waar de analyses van Orejuela lieten zien dat hij een matig seizoen achter de rug had, gaven de technische en tactische vaardigheden van de Kroaat aan dat hij niet kan opbouwen en daardoor ongeschikt is. Uiteindelijk kwam Barac niet door de medische keuring heen, waardoor de transfer afketste.
En Zeefuik? Die kreeg begin augustus met de exotische aankoop Orejuela het signaal dat hij toch niet voldoet als stand-in als rechtsback. Maar door de afhandeling van de transfer moest hij wel paraat staan. Zelfs op een dusdanige wijze, dat hij donderdagavond door Marcel Keizer werd ingezet om Ajax extra defensieve houvast te geven in de slotfase. De tegengoals lagen zeker niet alleen aan Zeefuik, maar de wissel met Kasper Dolberg en het omzetten van allerlei posities was wel een kapitale blunder. Toch schuilde in de wissel bovenal een veel groter probleem. Een speler die niet goed genoeg werd bevonden als tweede rechtsback, moest de Amsterdammers helpen te overleven.
Het plan mislukte hopeloos met een historische blamage als resultaat. De kritiek op Marcel Keizer zwelt aan, maar het is het benoemen van een gevolg. Het gevolg van een structurele vorm van wanbeleid van de clubleiding. Het Technisch Hart van Ajax werd in het leven geroepen om Ajax verder te helpen. Geen enkele beslissing mocht meer gedaan worden door een individu. Gevolg is dat de club verstrikt is geraakt in praatclubjes, gekonkel, besluiteloosheid en armoede. Niet financieel, de bankrekening is voller dan ooit, maar wel op sportief vlak. Terwijl de overtuiging half juni nog zo groot was.
Wie repte over de lijn Bosz na zijn plotselinge vertrek had het mis, het was bovenal de lijn Ajax. Ofwel: volgens het Technisch Hart had Bosz het aardig gedaan, maar het moest niet overdreven worden. Geen prijs, wel een Europese finale, maar daar kwam toch wel veel geluk bij kijken. Aldus de evaluatie van het Technisch Hart. En Bosz had geen plan B, had de verkeerde spelers opgesteld in de topper tegen PSV en liet te weinig jeugd doorbreken. Dus hij moest helemaal niet denken dat hij zomaar een andere assistent kon nemen voor Hennie Spijkerman. Het Technisch Hart sloeg de piketpaaltjes en Bosz wist voldoende. Deze strijd kon hij niet winnen en met Borussia Dortmund kwam de ideale oplossing al snel voorbij.