De EK-finale is een tactisch steekspel voor gevorderden geworden. Hoe Engeland vroeg de wedstrijd in handen nam via de wingbacks, Italië een antwoord vond en uiteindelijk een status quo bereikt werd en strafschoppen nodig bleken om een winnaar aan te wijzen.
Het zijn niet de sterkste of slimste die overleven, maar zij die zich het beste aanpassen aan een veranderende omgeving.
Gegeven de aanpak van Engeland op dit EK lijkt Gareth Southgate een groot liefhebber van Charles Darwin. De Engelse bondscoach heeft voortdurend gesleuteld aan zijn opstelling. Van 4-3-3 met de punt naar achteren tegen Kroatië naar 4-2-3-1 tegen Schotland en Tsjechië. Gevolgd door een uitstapje naar 3-4-3 tegen Duitsland. Waarna Oekraïne en Denemarken wederom bestreden werden vanuit 4-2-3-1.
Tegen Italië verrast Southgate door terug te gaan naar 3-4-3. Precies die keuze helpt Engeland extreem vroeg aan de openingstreffer. Italië vindt met twee aanpassingen echter een antwoord dat het wedstrijdbeeld in de finale totaal kantelt.
Tijd voor een blik op de EK-finale aan de hand van de aanpassing van Southgate en de adequate reactie van Roberto Mancini waarmee hij Italië aan een veldoverwicht helpt.