Slechts een tweeluik met Tottenham Hotspur scheidt Ajax van een historische Champions League-finale. Analyse van de ploeg van Mauricio Pochettino, die van Spurs een veelkoppig monster gemaakt heeft.
Voor de analisten van Ajax moet Tottenham een beroerd team zijn om in kaart te brengen. Want drie dagen nadat Spurs zich na een spectaculaire wedstrijd, waarin Pochettino start in een 4-4-1-1 en in de slotfase eindigt in een 5-3-2, tegen Manchester City gekwalificeerd heeft voor de halve finale, tonen de Noord-Londenaren tegen exact dezelfde tegenstander een totaal ander gezicht. Dit keer start Tottenham passief vanuit een 5-3-2 en begint het pas in de slotfase te drukken vanuit een 4-2-3-1. Tegen Brighton & Hove Albion verandert deze counterploeg vanuit een 4-3-3 met de punt naar achteren op het middenveld ineens in een dominant balbezitteam, dat in de slotfase vanuit een opportunistische 4-2-4 de punten pakt. Om daarna in duel met West Ham United te beginnen in een 4-4-2-ruit, om in de slotfase via een 4-2-3-1 te gaan naar een 4-2-2-2.
Het is mede aan deze tactische flexibiliteit te danken dat Tottenham de laatste vier van het miljardenbal bereikt heeft. Maar vraag aan Pochettino wat de kracht is van dit Tottenham en hij zal niet op dat aspect wijzen.
De Argentijnse manager zweert namelijk bij een natuurkracht die hij betitelt als 'energía universal'. Een denkwijze die te vergelijken valt met datgene wat Louis van Gaal 'het totale mens-principe' noemt: alles heeft meerdere oorzaken en zaken hangen met elkaar samen. Daarom moet een trainer vooral investeren in zijn persoonlijke band met spelers. Hoewel dat wat zweverig klinkt, is dat precies wat Pochettino bij Spurs gedaan heeft: voetballers ontwikkelen door energie in hen te stoppen, in plaats van problemen oplossen via de transfermarkt.
'Het ergste wat een mens kan doen, is degene tegenover je onderschatten', legt Pochettino uit in een interview met The Telegraph. 'Als managers hebben wij tegenwoordig alle informatie in handen, tot ieder detail. Over iedere tegenstander, of ze nu uit Spanje, Italië of Argentinië komen. Maar het managen van mensen blijft nog altijd het belangrijkste, zoals dat in de tijd van Sir Alex Ferguson al was. Wanneer we praten over technologie, machines en data: zij voelen niets. Zij zijn als meubels. Wij hebben het alleen over échte mensen. Wij moeten ademen en liefde voelen. Voetbal is een gevecht van emoties. Als we dat vergeten, dan vermoorden we het spel.'
