AZ gaat donderdagavond op bezoek bij een unieke club in het topvoetbal. Het geheel Baskische Athletic Club is het vlaggenschip van wat momenteel de meest productieve voetbalregio ter wereld is. Analyse van een hechte pressieploeg.
Het gaat goed met het Baskische voetbal. Écht goed. Wanneer scheidsrechter Francois Letexier voor het laatste fluitsignaal blaast in de EK-finale, staan er bij eindwinnaar Spanje met Nico Williams, Unai Simon (beiden Athletic Club), Robin Le Normand, Mikel Merino, Martin Zubímendi en matchwinner Mikel Oyarzabal (allen Real Sociedad) zes in Baskenland actieve spelers op het veld. Tel daarbij op dat Aymeric Laporte ook nog in Bilbao is opgeleid, Dani Vivian (Athletic Club) een cruciale invalbeurt maakt in de halve finale en ook reservegoalie Álex Remiro (Real Sociedad) van Baskische komaf is, en de Noord-Spaanse regio blijkt bijna goed voor de helft van de EK-winnende selectie. Niet gek, voor een regio met maar 2,2 miljoen inwoners.
Athletic Club doet vervolgens wat het al jaren als geen ander doet. Het toptalent binnenboord houden. De gehele wereldtop wil Nico Williams contracteren, maar de linksbuiten blijft zijn jeugdclub trouw. Hetzelfde geldt voor de eveneens gewilde Unai Simon en Dani Vivian. Doordat Athletic Club vanwege het unieke transferbeleid zelden een dure speler van buitenaf koopt, heeft het de financiële middelen om de supersterren langer aan boord te houden. Met een extreem kleine kweekvijver aan uitsluitend Baskisch talent, is continuïteit meer dan noodzaak. Nee, het is zelfs de levensader van de club.
Waar het bij de ploeg van de gretig roterende Federico Valverde nagenoeg onmogelijk is om een basiselftal semi-correct te voorspellen - waar AZ dit seizoen pas vijf wijzigingen doorvoerde in de basiselftallen van wedstrijd op wedstrijd, ligt dat getal in Bilbao op 43 (!) - weet je door de continuïteit binnen de club exact wat je van Athletic Club mag verwachten.
