Over de tactiek van Nederland is veel geschreven, maar opponent Oekraïne is net zo goed een elftal in transitie. Tijd voor een tactische kennismaking met de ploeg van bondscoach Andrei Shevchenko.
Voor Oekraïne is de start van het EK een race tegen de klok. Toen Oranje vorig jaar aan de geel-blauwen gekoppeld werd, was de nationale ploeg gebouwd op het fundament van Shakhtar Donetsk. De genaturaliseerde Braziliaan Marlos werd benut als valse nummer 9. Andriy Pyatov was de ervaren goalie, met centraal achterin en controlerend op het middenveld ploeggenoten van Shakhtar voor zijn neus. Voorin werd alles nog ingericht op vleugelspitsen Andriy Yarmolenko en Yevhen Konoplyanka. Laatstgenoemde behoort nu niet eens meer tot de selectie. Een blessure is daarvan de directe oorzaak, maar voor die tijd was Konoplyanka al op een zijspoor gezet. Zijn afwezigheid past bij een bredere verschuiving: Dinamo Kiev is met tien spelers de nieuwe hofleverancier.
Shevchenko werd door povere resultaten gedwongen tot doorselecteren. Voor de zomer van 2020 was Oekraïne anderhalf jaar ongeslagen gebleven. in de EK-kwalificatie eindigde het Oostblok-land zelfs boven Portugal. Na de corona-hervatting implodeerde het elftal van Shevchenko. Van de eerste acht wedstrijden werden er zes verloren. Spanje vaagde Oekraïne met 4-0 weg. Frankrijk stopte pas bij 7-1. Na acht duels in het najaar van 2020 stond de teller aan tegentreffers op 22.
Shevchenko koos dezelfde route als Frank de Boer en schakelde in het voorjaar 5-3-2. Dat was geen onverdeeld succes. Oekraïne pakte weliswaar knap een punt tegen Frankrijk (1-1), maar in diezelfde interlandperiode bleken de nadelen van het nieuwe systeem in duel met Finland (1-1). Dus ging deze nieuwe formatie bij de start van de oefencampagne tegen Bahrein alweer aan de ijskast. Het resultaat bleef hetzelfde: 1-1.
Toch ging Shevchenko door met dit experiment en gaan we tegen Oranje waarschijnlijk een systeem bij Oekraïne zien dat hybride-vorm is tussen 4-3-3 en 3-4-2-1.