Real Madrid heeft voor een onwaarschijnlijke zesde keer in elf jaar tijd de Champions League gewonnen. In een finale waarin de Spanjaarden voor rust op elk front werden afgetroefd door een moedig Borussia Dortmund, stapte Carlo Ancelotti op tijd van zijn oorspronkelijke wedstrijdplan af. Analyse van een zoveelste Madrileense ontsnapping.
Sterren dicteren de formatie bij Real Madrid. Niet andersom. Vandaar dat De Koninklijke, net als in vrijwel elk ander duel dit seizoen, zonder echte spits aantreedt in de finale. Noem het een 4-4-2-ruit, noem het een 4-3-3 met Jude Bellingham als 'valse' spits. In een ongebruikelijke samenstelling heeft Carlo Ancelotti van dit Real toch een logisch geheel gesmeed, door vast te houden aan een elftal dat niet in een strakke mal gegoten is, maar flink wat minuten met elkaar heeft gemaakt op het veld.
Borussia Dortmund is dit jaar aanzienlijk beter in wedstrijden waarin het op de omschakeling mikt in plaats van langdurig balbezit. Gaandeweg de tweede seizoenshelft heeft trainer Edin Terzic een compacte verdedigingstactiek gevonden die zijn ploeg in staat stelt om zoveel mogelijk te profiteren van de explosiviteit van de buitenspelers. Met dribbelkoning Jadon Sancho op rechts en de supersonisch snelle Karim Adeyemi op links heeft Dortmund in de voorbije maanden eindelijk zijn identiteit hervonden.
Ook in de finale zien we diezelfde aanpak terug. Vanuit een relatief laag 4-1-4-1-blok vangt Dortmund de spelopbouw van Real Madrid op, maar is het bijzonder effectief zodra het spel op de wagen is. Het Duitse wedstrijdplan is (uiteraard) gebouwd rondom het afremmen van Real-dirigent Toni Kroos. Zodra hij op zijn vertrouwde stek, links naast zijn centrumverdedigers, de bal komt ophalen in de opbouw, geeft metervreter Marcel Sabitzer het startsein voor de pressie.
Gerelateerde artikelen
