In een halfleeg Bulgaars stadion heeft AZ op een vrieskoud pollenveld twee kostbare punten laten liggen. Na een uur lang heer en meester te zijn geweest, breekt één bepaalde kwetsbaarheid de Alkmaarders op tegen Ludogorets (2-2). Analyse van een klassiek aanvoelende teleurstelling.
In een cruciaal duel voor de Europese overlevingskansen beschikt trainer Maarten Martens over nagenoeg zijn sterkste basiselftal. Waar de herstellende Ibrahim Sadiq tegen Ludogorets nog op de bank moet beginnen, krijgen op de overige tien posities bij AZ de spelers de kans die daar de meeste speelminuten dit seizoen hebben gemaakt.
Zoals verwacht kiest Ludogorets voor een rechttoe, rechtaan underdogstactiek. Waar eenzame spits Kwadwo Duah voor de vorm nog de AZ-verdedigers afjaagt, zakt de rest van zijn ploeg diep terug op de eigen helft bij het verdedigen.
In de jaren tien was dit het schrikbeeld van Nederlandse ploegen op het Europese toneel. Tegen technisch minder getalenteerde ploegen - veelal uit Oost-Europa - die zich collectief en strak georganiseerd ingroeven op eigen helft, ging het keer op keer mis. De keren dat een Eredivisie-club met driekwart van het balbezit uit zo'n wedstrijd werd weggecounterd, vallen niet meer op twee handen te tellen.
Dat AZ deze fout herhaalt, mag een klein wonder heten. In een wedstrijd waar een uur lang geen vuiltje aan de lucht viel te bekennen, ontnemen de Alkmaarders zichzelf door wanorde bij één spelfacet twee belangrijke punten.
