Dit was het WK van de omschakeling. De ploegen die de tegenstander het spel lieten maken waren het meest succesvol. Wat kunnen we leren van het WK in Rusland?
Tijden veranderen. Zeker in het voetbal. Op de grote toernooien van 2008 (EK), 2010 (WK) , 2012 (EK) en 2014 (WK) werd het topvoetbal gedomineerd door de grote rondo. Spanje en Duitsland stonden na afloop met de hoofdprijs en dat waren tevens de ploegen die in de statistieken bovenaan de lijstjes stonden wat betreft het gemiddelde balbezit, het aantal corners, scoringspogingen en passes. De winnaars waren ook de ploegen die de bal hadden en hielden via een imposant positiespel, en ook de kunst beheersten van het meteen druk zetten na het balverlies. Het waren de jaren van totale dominantie, die soms zo overheersend waren dat ze als saai werden gezien. De 140 passes die Xavi stuurde naar Andrés Iniesta en die weer even hard terugkwamen zonder dat daar een tegenstander tussen kon komen. Was die totale controle nog wel leuk?
Het EK van 2016 liet zien dat die totale dominantie niet automatisch leidde naar de overwinning. Op dat toernooi sneuvelde Spanje in de achtste finales ondanks meer balbezit, corners en scoringspogingen tegen Italië. En het ongenaakbaar ogende Duitsland overkwam hetzelfde tegen gastland Frankrijk in de halve finale. De winnaar werd zeer verrassend Portugal. Precies het tegenovergestelde van een ploeg die de grote rondo op het middenveld speelde. Een formatie die zijn tactiek had gebaseerd op de tegenaanval. Had het voetbal weer een stap terug gedaan naar 2002 en 2004 toen het sobere Brazilië het WK won en underdog Griekenland met de counter Europa verraste?