Met een transfersom van circa tachtig miljoen werd Virgil van Dijk een van de duurste voetballers aller tijden. Dat is vanzelfsprekender dan op het eerste oog lijkt.
Iedereen heeft wel zo’n oom die is blijven hangen in het guldentijdperk. Zo’n oom die op verjaardagen zijn beklag doet over de prijs van de taart (‘bijna een geeltje!’), in het stadion principieel weigert een biertje te halen (‘vijf gulden, daar kocht ik bijna een krat voor’) en in restaurants voor plaatsvervangende schaamte zorgt wanneer hij het bedienend personeel aanspreekt op de daghap (‘omgerekend drie tientjes, durf je dat een aanbieding te noemen?’).
Zoals je oude oom het heden verkettert door het verleden te romantiseren, staan veel voetballiefhebbers op hun achterste benen bij een grote transfer. Vorige week was het weer raak, toen Virgil van Dijk Southampton voor Liverpool verruilde. Met een transfersom van circa tachtig miljoen euro werd hij in één klap de duurste verdediger én duurste Nederlander aller tijden.
Tachtig miljoen is volslagen idioot, maar aan de andere kant de normaalste zaak van de wereld
Het sentiment dat zo’n transfersom losmaakt is begrijpelijk. Want in een stad waar dertig procent van de kinderen onder de armoedegrens leeft, is tachtig miljoen voor een voetballer gekkenwerk. Voor tachtig miljoen zou Liverpool alle toegangskaartjes voor Premier League-wedstrijden een jaar lang gratis kunnen maken. Voor tachtig miljoen had Liverpool de bewoners die hun huizen hebben moeten verlaten voor de uitbreiding van Anfield adequaat kunnen compenseren. Tachtig miljoen is volslagen idioot, maar aan de andere kant de normaalste zaak van de wereld. Neem met ons een kijkje op de Transfermarkt 2.0.